ساعت ۲۵ - 25TH HOUR

سال تولید : ۲۰۰۲
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : اسپایک لی، توبی مگوایر و جان کیلیک
کارگردان : اسپایک لی
فیلمنامه‌نویس : دیوید بنیوف، برمبنای رمانی نوشتهٔ خودش
فیلمبردار : رودریگو پریتو
آهنگساز(موسیقی متن) : ترنس بلانچارد
هنرپیشگان : ادوارد نورتن، فیلیپ سیمور هافمن، بَری پپر، رُزاریو دوسن، آنا پاکویین، برایان کاکس، لوانی، تونی سراگوسا و میشا کوزنتسوف
نوع فیلم : رنگی، ۱۳۵ دقیقه


̎مانتی بروگان̎ (نورتن) جوانی است که در یک خانوادهٔ طبقهٔ کارگر نیویورکی به دنیا آمده است. بهترین دوستان ̎مانتی̎، ̎جیکوب̎ (هافمن) و ̎اسلاتری̎ (پپر)، هر دو در مسیر زندگی‌های حرفه‌ای معتبری افتاده‌اند: ̎جیکوب̎ معلم دبیرستان است و ̎اسلاتری̎، کارمند بورس. ̎مانتی̎ در کوره‌راه متفاوتی افتاده و پخش‌کنندهٔ مواد مخدر شده است. با آن‌که کسب و کار ̎مانتی̎، پول هنگفتی به جیبش ریخته ولی احترام چندانی از خانواده‌ و دوستان نصیبش نکرده است و با آن‌که ̎جیکوب̎ و ̎اسلاتری̎ هرازگاه با او در تماس بوده‌اند ولی طرز زندگی ̎مانتی̎ به هر حال بین‌شان فاصله انداخته است. یک شب ̎مانتی̎ به اتفاق دوستش، ̎ناتورل̎ (دوسن) در خانه استراحت می‌کنند که سروکلهٔ پلیس پیدا می‌شود. ̎مانتی̎ را بازداشت و پس از محاکمه‌ای به هفت سال زندان محکوم می‌کنند. ̎مانتی̎ از خودش سئوال می‌کند که کی و چرا در چنین مسیر خلافی افتاد و آیا هنوز راه نجات و رستگاری برایش وجود دارد یا خیر. در حین همین تأملات است که ̎مانتی̎ به ̎ناتورل̎ مشکوک می‌شود و فکر می‌کند شاید ̎ناتورل̎ است که او را به پلیس لو داده. او ضمناً باید با ̎کوستیا نووتنی̎ (سیراگوسا) یک طوری کنار بیاید ـ قاچاقچی عصبی و خشنی که معامله‌ای نیمه‌تمام با او دارد.
● لی از دنیای انحصار نژادی‌اش خارج می‌شود، به نورتن غافل‌گیرکننده و پرتلاش اعتماد می‌کند و نتیجه هم افبال نسبی تماشاگر است و هم پرداخت تأثیرگذار و گاه خروشانی از یک ذهن عصیان‌گر که به نقطهٔ تامّل دربارهٔ فلسفهٔ وجودی‌اش رسیده است (و در واقع فیلم کاوش روان‌شناختی چگونه رسیدن به این نقطه برای یک تبهکار به بن‌بست رسیده است). البته نمی‌توان نگفت که این فیلم باروک از آدم‌های خشن خیلی شبیه کارهای مارتین اسکورسیزی است. صحنه‌های طولانی و تصاویر غیرقابل توجیه، فراوان دارد، گفت‌وگوهای تمام‌نشدنی چه با گیج و گنگ و نامفهوم ادا می‌شوند و موسیقیِ هم‌کار لی، بلانچارد، گوش را راحت نمی‌گذارد. با این‌حال فیلم‌نامهٔ نیرومند بنیوف برمبنای داستان جنائی خودش دربارهٔ آخرین روز و شب ̎مانتی̎/ نورتن پیش از رفتن به زندان، فیلم را یک سر و گردن بالاتر از آثار قبلی کارگردان نگه می‌ٔارد. وفاداری عجیب لی به فیلم‌نامه، به سود ساعت ۲۵ تمام می‌شود. فضای دم‌گرفتهٔ یک کلوب رقص قدرت‌نمائی کارگردان است و تدوین بی‌پروا و عصبی ناسزا گفتن نورتن به زمین و زمان و همه چیز، بی‌شک به‌عنوان یکی از عجیب و صریح‌ترین نمونه‌های دق‌دلی خالی کردن در فیلم‌ها به یاد می‌ماند.