خطوط قرمز مدیریت اسلامی

بخشی از گزاره‌های هر دانشی به هست‌ها و نیست‌های آن دانش حسب شرایط و امکانات می‌پردازد و بخش دیگری از گزاره‌های آن دانش به باید و نبایدهای آن علم براساس داده‌ها و درک شرایط و موانع اختصاص می‌یابد. در حوزه گزاره‌های باید و نباید تلاقی و تعارض با گزاره‌های باید و نباید اعتباری فقه اسلام آشکار می‌شود. تا چه اندازه بایدعقلی گزاره آن دانش با گزاره باید اعتباری فقه اسلام در تعارض است و تا چه اندازه حل این تعارض ممکن است. اینجاست که نقش علم فقه در دانش‌ها جهت مسائل اجتماعی و فرهنگی و... مطرح می‌شود و با فهم صحیح فقه و دانش مربوطه می‌توان به راه حل منطقی رسید تا مسلمانان در سایه دین رحمت الهی به دنیایی بپردازند که بسان مزرعه‌ای برای آخرت آنها عمل کند.
یکی از رشته‌های علمی، رشته مدیریت است. مدیریت، فی نفسه، اسلامی و غیراسلامی ندارد بلکه رشته‌ای علمی است که در حد خودش از تئوری‌ها و دستاوردهای بشر در حوزه مدیریت استفاده می‌کند و از هست‌ها و نیست‌های علمی به بایدها و نبایدهای عقلی در قلمرو آن علم می‌رسد و از همین جا تعارض رشته علمی مدیریت با علم فقه آغاز می‌شود، تعارض بین گزاره‌های حقیقی باید و نباید مدیریتی بنا به درک عقل عملی با گزاره‌های اعتباری باید و نباید فقهی بنا به اعتبار سنت نبوی(ص) که با ذکر مثالی روشن‌تر می‌شود. اگر مدیری در شرایطی قرار گرفت که دروغ بگوید و مدرک غیرواقعی ارائه دهد و فلان مذاکره انجام شده را بگوید انجام نشده است یا فلان حرف زده شده در فلان جلسه را بگوید که من نگفتم و آیا مدیر با این دست دروغ گفتن‌ها که نمونه‌های آن فراوان است یک مدیر اسلامی است؟ در حالی که از سوی دیگر، فقه اسلام اجازه دروغ گفتن نمی‌دهد و هرگونه سعی و تلاش را از راه دروغ حلال نمی‌داند بلکه کسب از راه دروغ را حرام می‌داند.
فقه اسلام مدیر دروغگو و به طور کلی حرام کار و حرام‌خوار نمی‌خواهد بنابراین مناصبی که با عناوین رییس، وزیر، معاون، مدیر و ده‌ها عنوان مشابه اعتباری دیگر با دروغ به دست می‌آید و با دروغ حفظ می‌شود مرضی خدای بزرگ نیست و خدای بزرگ سخت از معروف‌های دین اسلام در برابر منکرهای دین اسلام حمایت و حفاظت می‌کند. شخص در فقه اسلام به میزان قدرت و توانایی‌اش در تصمیم‌گیری و اراده کردن فردی و جمعی مسئولیت دارد، مسئولیتی که طرف حق آن خدای بزرگ است و خدای بزرگ بر ذره ذره کار خیر و شر آگاه است و هر کس ذره‌ای خیر انجام دهد اثر الهی آن را می‌بیند همان طوری که هرگاه کسی ذره‌ای شر انجام دهد اثر الهی آن را می‌بیند و حوزه مدیریت در هر مقام و مقطع اجتماعی که کانون قدرت خیرکاری و شرکاری است ذره‌ای از آن بر خدای بزرگ پوشیده نیست.
حال در نظر بگیرید خدای ناکرده مدیری که در باطن منکر پیشه است و با دروغ و تزویر و نفاق، ظاهرسازی می‌کند او به عنوان کسی که خودش عامل به معروف فقهی و تارک منکر فقهی نیست و همه چیز را با بند و بست و حقه‌بازی سر هم می‌کند و در این مسیر از هر نوع دروغ گفتنی فروگذار نیست!! چگونه ممکن است عامل به معروف و مروج حق باشد؟ خدای بزرگ هرگز اجازه نمی‌دهد دغل‌کاران دین او را به تمسخر بگیرند و با تبلیغات دروغین و بند و بست‌های منافقانه، ظاهر را حفظ کنند و خود را در جایگاه مدیریت اسلامی مصون بدارند. بی‌تردید خدای بزرگ در کمینگاه، به انتظار فرصت دردناک و مرگ‌آور اجتماعی برای آنهاست و بعد از فرصت الهی که به آنها می‌دهد تا از رویه منافقانه خود توبه کنند با گرفتنی شدید آنها را مواخذه می‌کند و آنها را خاسر دنیا و آخرت به افکار عمومی معرفی می‌کند.
خدای بزرگ با هیچ‌کس عقد اخوت ندارد، هر کسی را براساس معیارهای فقه آل الرسول(ص) در عصر بعد از نبوت به معیار حق و باطل، معروف و منکر مواخذه می‌کند و در این مواخذه کسانی که از خطوط قرمز مدیریت اسلامی تجاوز می‌کنند دردناک‌تر گرفتار می‌شوند، گرفتاری که هیچ خلاصی و رهایی ندارد.
تاریخ، معبر عبرت‌ها و مَدْرس درس‌هاست. ظلم ظالمان هیچگاه پایدار نیست و حق و معروف همان است که با نبوت نبوی بیان شد و بعد از نبوت برای شناخت معیارهای حق و باطل باید به مکتب اهل بیت پیامبر(ص) رجوع کرد تا حق را از باطل شناخت حق آن است که اهل بیت پیامبر(ص) بدان رضایت دارند و باطل آن است که آن عزیزان بدان سخط و غضب دارند.
معروف آن است که اهل بیت (ع) بدان امر فرمودند و منکر آن است که اهل بیت از آن نهی فرمودند و فرا گرفتن معروف و منکر علم می‌خواهد، علمی که مبانی آن در مکتب اهل بیت(ع) تعریف شده است. کسانی که در مقام و موقعیت‌های مختلف با ظاهرکاری سطحی خود را طرفدار حق و مخالف باطل جلوه می‌دهند اما در باطن با باطل‌کاران و منکرپیشگان دمساز هستند و قهقهه مستانه از منکرکاری خود سر می‌دهند یقین بدانند وعده الهی حق است که روزی به رسوایی گرفتار می‌شوند و خدای بزرگ هرگز ظلم و تبعیض را نمی‌پذیرد و طشت رسوایی ظالمان را از کاخ دروغ و تزویر آنها که اساس مدیریت نفاق آلود است فرو می‌اندازد و آنچنان رسوایی به بار می‌آید که هیچ کس را یارای جمع‌آوری آن نیست.خدای بزرگ از مومنان واقعی و ایمان به معروف‌های دینش دفاع می‌کند چرا که عزت و قدرت از آن خدای بزرگ است و خدای بزرگ، عزیز شکست‌ناپذیر است.

منبع : مجله خانواده سبز