دورز - THE DOORS

سال تولید : ۱۹۹۱
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : کارولکو
کارگردان : آلیور استون
فیلمنامه‌نویس : ج. رندال جانسن و استون
فیلمبردار : رابرت ریچاردسن
هنرپیشگان : وال کیلمر، فرانک ویلی، کوین دیلن، مگ رایان، کایل مک‌لاکلن، بیلی ایدول، دنیس برکلی، جاش اوانز، مایکل مدسن، مایکل وینکات و کاتلین کوئینلن
نوع فیلم : رنگی، ۱۴۰ دقیقه


ـ کالیفرنیا، سال ۱۹۶۵، ̎جیم موریسن̎ (کیلمر)، شاعر و دانشجوی جوان سینما، با ̎پاملا کورسن̎ (رایان) آشنا می‌شود و پس از اینکه دانشگاه را رها می‌کند باهمکلاسی سابقش، ̎ری منزارک̎ (مک لاکلن)، که آهنگساز و نوازندهٔ ارگ است، به فکر راه انداختن یک گروه موسیقی، با اشعار و صدای خودش، می‌افتد. کمی بعد، با همکاری یک نوازندهٔ گیتار، ̎رابی کریگر̎ (ویلی)، و یک نوازندهٔ طبل و سنج، ̎جان دنزمور̎ (دیلن)، گروه ̎دورز̎ شروع به کار می‌کند. در ۱۹۶۶، نخستین ترانه‌های گروه در کلوب‌های شبانه‌ٔ لس آنجلس اجرا و از آنها استقبال می‌شود، و با اینکه اشعار غریب، موسیقی متفاوت و حرکات نامتعارف ̎موریسن̎ هنگام اجر برای تماشاگران عادی نیست اما ̎پل روتچایلد̎ (وینکات)، تهیه کنندهٔ شرکت ضبط صفحهٔ ̎الکترو̎ به آنان پیشنهاد ضبط موسیقی‌شان را روی صفحه می‌دهد. با انتشار نخستین آلبوم ̎دورز̎، آنان محبوب و معروف می‌شوند. ۱۹۶۷، کنسرت‌های گروه در سن‌‌فرانسیسکو و نیویورک بسیار پر تماشاگر است اما دیوانه‌بازی‌ها و رفتار زنندهٔ ̎موریسن̎، باعث هیاهو و مخالفت‌هائی ضد آنان می‌شود، و با آشنائی‌اش با زنی خبرنگار به نام ̎پاتریشا کینلی̎ (کوئینلن)، چند وقتی ̎پاملا ̎ را هم از یاد می‌برد. در کنسرت ۱۹۶۸ در نیوهیون، ̎موریسن̎ به پلیس اهانت می‌کند، برنامه لغو می‌شود و ̎موریسن̎ به ̎پاملا ̎ و دوستانش قول می‌دهد که الکل و مواد مخدر را کنار بگذارد. در یک مهمانی، بین او و ̎پاملا ̎ به خاطر حضور ̎پاتریشا ̎ در زندگی ̎موریسن̎، دعوائی در می‌گیرد و ̎موریسن̎ معتاد و الکلی، سر ضبط ترانه‌های جدیدش با ̎وتچایلد̎ و سر واگذاری حق استفادهٔ یکی از ترانه‌هایشان در یک آگهی تجارتی با دوستانش مشکل پیدا می‌کند. کنسرت ۱۹۶۹ در میامی، با رفتار محرک ̎موریسن̎ به طغیان تماشاگران و درگیری با پلیس می‌‌انجامد و ̎موریسن̎، در دادگاهی در ۱۹۷۰، به جرم جریحه‌دار کردن احساسات مردم و دعوت آنان به شورش محکوم می‌شود. او سرانجام کار گروه ̎دورز̎ را تمام شده اعلام می‌کند و با ̎پاملا ̎ به پاریس می‌رود. ۱۹۷۱، ̎پاملا ̎ جسد ̎موریسن̎ را در وان حمام می‌یابد: خودکشی در بیست و چهار سالگی.
ـ فیلمی شلوغ و آشفته، با روایتی تکه تکه و تکراری، و مردد و معلق بین ساختار مستند نمای زندگی‌نامه‌ای و برش‌های شاعرانهٔ مرثیهٔ گویانه، دربارهٔ یکی از اسطوره‌های جاودانی دههٔ جادوئی ۱۹۶۰، از فیلمساز جنجالی اما جاافتاده در نظام هالیوود سال‌های اخیر، که اینجا برای تماشائی کردن یا دست کم سرپا نگه‌داشتن کارناوال پرزرق و برقش، چیزی در چنته ندارد مگر تصاویر آغشته به رنگ و نوری اغراق شده از فضاهای بی‌استفاده، شخصیت‌های بی‌خاصیت، و ماجراهای بی‌ظرافت، که اواسط فیلم به تماشاگر می‌فهماند خیلی زودتر از اینکه پایان قهرمان خانه به دوش، خوابرو و خشمگین‌اش را ببیند، ته کشیدن ایده‌های نوجویانه اما بی‌کارکرد در آستین مرقع اما کم فروغ راوی قصه‌اش را تجربه خواهد کرد. کارگردانی پر سر وصدای استون که معمولاً بی‌نتیجه است و گاهی حتی حس شور، زیبائی و آزادی موسیقی دورز را هم با خفگی و خستگی تحمیلی تصاویرش از تماشاگر می‌گیرد، فقط گاهی به کمک فیلم می‌آید (در بازسازی باور کردنی تکه‌‌هائی از کنسرت‌ها مثلاً)، و دستهٔ بازیگران نقش‌‌های فرعی، پرتعداد و بی‌درخشش است. اما کیلمر بیشتر لحظات در قالب نابغهٔ نشئه درست جا می‌افتد و رایان در نقش دختری که دلباختهٔ او می‌شود و تا ته خط هم با او می‌آید، پذیرفتنی است. سرانجام همهٔ پرگوئی‌های تو خالی فیلم دربارهٔ ̎مرگ̎، ̎عشق̎، ̎تنهائی̎ از یاد می‌روند و تک لحظه‌هائی از حواشی ماجرا به یاد می‌مانند: مرغابی محبوب ̎پاملا ̎ که یک روز ظهر ̎موریسن̎ جزغاله‌اش می‌کند، چند لحظه پس از اینکه در خلوت (به ندرت) دوتائی‌شان روی پلهٔ خانه، برای محبوبه‌اش ترانهٔ خبرچین خانهٔ عشق را به زمزمه خوانده بود.