مبارزه با ایدز

چرا نمی‌توانیم كار گروهی انجام دهیم؟چرا باید تمام برنامه‌ها را از كشورهای خارجی دیكته كنیم؟
چرا همین برنامه‌ها را چندین سال و گاهی چند دهه دیرتر انجام می‌دهیم؟ برنامه‌ ریز ما كیست؟ چرا مهمترین مطالب را تیتروار می‌خوانیم و چند سال بعد كه كار از كار گذشت، تازه بیاد می‌آوریم: آری، چند سال قبل هشدار داده شده ولی ما كاری نكردیم.
بعد هم ساده ترین كار ممكن را می‌كنیم. تقصیر را گردن كسی دیگر می‌اندازیم. طرح‌هایی در كشورما ارائه می‌شود كه با وجود ارزش فراوان پس ازمدتی به فراموشی سپرده می‌شود و دوباره جا انداختن این طرح با مشكلات فراوانی روبرو خواهد بود. ولی برای طرحی كه باید اجرا شود هیچ‌كسی هیچ اقدامی نمی‌‌كند.
در بسیاری از كشورها NGO های فراوانی تشكیل شده‌اند كه روز به روز دامنه‌ی فعالیت‌شان گسترده‌تر می‌شود و هر روز طرح‌های جدیدی را اجرا می‌كنند. از تجربیات كشورهای دیگر استفاده كرده و آن را در كشور خود به كار می‌بندند.
ولی در كشور ما اگر تشكلی به وجود آید، پس از مدتی متلاشی شده و بقیه از ترس، دیگر سراغ آن كار نمی‌روند. بسیاری از موسسان این NGO ها از خود می‌پرسند :« چقدر سود عایدمان می‌شود؟»
« آیا می‌توانیم از سازمان‌های بین‌المللی كمك دریافت كنیم؟»
اما وقتی دریافت كردند هدف اصلی تشكیل NGD از یادشان می‌رود. همیشه هم ادعا داریم كه ما مسلمانیم و هنر نزد ایرانیان است و بس و غیره و ذالك.
ایدز هم‌چون یك غده‌ی سرطانی دارد تمام كشورمان را درگیر می‌كند و ما هم‌چنان ایستاده‌ایم و فقط نظاره‌گر هستیم. شاید بعضی‌ها بگویند:« ما نباید هر كاری را كه در خارج از كشور انجام شد تقلید كنیم.» حداقل می‌توانیم از آمارهایشان و شكل بروز و شیوع آن بیماری استفاده كنیم.
عصر ارتباطات، كوته فكرانی را كه این‌چنین فكر می‌كنند به كناری زده و كسانی را به جایشان می‌نشاند كه بتوانند با برنامه‌ریزی درست جامعه را به پیش ببرند.
ما می‌دانیم در مرحله‌ی اول هم‌جنس بازی یا تزریق خون‌آلوده باعث شیوع AIDS شده است. موج دوم گسترش بیماری اعتیاد تزریقی بوده و موج سوم نیز تماس جنسی است. هربار كه در اینترنت به دنبال مقالات جدید در رابطه با HIV و AIDS می‌گردم، با سایت‌های زیادی مواجه می‌شوم كه تمامی اطلاعات در مورد HIV و AIDS اعم از پیشگیری، درمان، كنترل بیماری و آمار و اراقام آن در كشورهای مختلف را به روز در اختیار كاربران قرار می‌دهند. بر پایه‌ی همین آمار و ارقام كشورهایی چون افغانستان، تركیه، عراق، كویت، عربستان سعودی و امارات متحده‌ی عربی هیچ آماری در رابطه با AIDS به سازمان بهداشت جهانی ارائه نكرده‌اند.
بنا به گزارش روزنامه‌ی شرق (۱۷/۲/۸۵) : « در سومین نشست دو روزه‌ی جامعه آسیا در زمینه‌ی ایدز كه در اردیبهشت ۸۵ در هند برپا شد، گفته شد شیوع بالای ایدز در هند و روسیه و چین بسیارنگران‌كننده است ولی ایران به علت فعالیت‌ها و اقدامات مؤثری كه در مقابله با ایدز و اعتیاد انجام داده، مورد توجه حاضران قرار داشت.»
اما همه می‌دانند چه تعداد معتاد داریم و چه كارهایی می توانستیم بكنیم كه نكردیم. نمی‌گویم هیچ فعالیتی انجام نشده است. تلاش نیروی انتظامی در مقابله با قاچاقچیان به خصوص در مرزها چشمگیر بوده ولی آمار معتادان نشان می‌دهد كه فعالیت و تلاش و جدیت‌مان كافی نبوده است.
در رابطه با HIV و AIDS كافی است از چند جوان تحصیلكرده درمدارس و دانشگاهها از میزان اطلاعاتشان در مورد این بیماری سوال كنید. آن وقت می‌بینید كه به‌مردم آگاهی نداده‌ایم. برنامه‌ای نیز در اختیار مردم قرار نگرفته و اگر هم امكاناتی بوده، مردم برای استفاده از آن آگاه نبوده‌اند.
اگر آمار مبتلایان به ایدز هم چند سال دیگر هم‌چون آمار معتادان ما باشد، چه باید كرد؟
باز هم خودمان را كنار كشیده و گناه را به گردن دیگران بیاندازیم؟
از كارشناسان مجرب بخش دولتی و خصوصی و كلیه‌ی كسانی كه به كارگروهی در این زمینه علاقه دارند، دعوت می‌كنیم برای ارائه‌ی طرح جامع مبارزه با AIDA در كشورمان، متناسب با آداب و رسوم مناطق جغرافیایی مختلف، همكاری كنند تا با افزایش اگاهی مردم، از گسترش بیشتر این بیماری جلوگیری كنیم.
ما می‌خواهیم دادن آگاهی را از تریبون گسترده‌ترین صنعت ایران یعنی صنایع غذایی،‌ شروع كنیم. آماده‌ی همكاری و شنیدن پیشنهادات و انتقادات شما هستیم.

دكتر حكمت راجی

منبع : سایر منابع