جینجر و فرد - Ginger E Fred

سال تولید : ۱۹۸۵
کشور تولیدکننده : ایتالیا، فرانسه و آلمان‌غربی
محصول : آلبرتو گریمالدی
کارگردان : فدریکو فلینی
فیلمنامه‌نویس : تونینو گوئرا تولیو پینلی و فلینی
فیلمبردار : تونینو دلی کولی و انیو گوآرنی‌یری
آهنگساز(موسیقی متن) : نیکلا پیووانی
هنرپیشگان : جولیتا ماسینا، مارچلو ماسترویانی، فرانکو فابریتسسی، فردریک فون لدنبورگ، اگوستو پودِرُزی، مارتین ماریا بلو و توتو مینیونه.
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۷ دقیقه.


«آملیا بونِتی» (ماسینا) و «پیپو بوتیچلا» (ماسترویانی) درایام جوانی در کاباره‌ها با نام «جینجر و فرد»، رقص‌های موزیکال‌های دهه 1930 «فرد آستر» و «جینجر راجرز» را اجرا می‌کردند. آن دو سال‌ها پیش از هم جدا شده‌اند و حالا یک ایستگاه تلویزیونی از آنان برای اجرای مجدد برنامه‌شان برای تماشاگران امروزی دعوت کرده‌ است. از آنان برای اجرای مجدد برنامه‌شان برای تماشاگران امروزی دعوت کرده است. «آملیا» که اکنون یک مادربزرگ است با قطار وارد می‌شود و مسئولان برنامه بدون هیچ نزاکتی او را در کنار دیگر شرکت کنندگان در یک مینی‌بوس می‌چپانند. او از اینکه هیچ خبری از «پیپو» نیست، نگران می‌شود، اما همان شب در هتل، «پیپو» پیدایش می‌شود. ولی «پیپو» که از نفس افتاده، بیشتر منتظر فرصتی است تا به تماشاگران تلویزیونی بگوید چقدر برایش بی‌ارزش‌اند. بالاخره نوبت به برنامه آن دو می‌رسد که با تشویق پُرشور و گرم تماشاگران روبه‌رو می‌شود. پس از برنامه، آن دو به ایستگاه قطار می‌روند و مردم که آنان را شناخته‌اند، برای امضا گرفتن دورشان جمع می‌شوند. کمی بعد، «آملیا» سوار قطار می‌شود و «پیپو» را که از موقعیت جدیدش لذت می‌برد، تنها می‌گذارد.
* استاد مجدداً در یکی از قصه‌های رُمی‌اش، تمدنی را در مرحله اضمحلال نشان می‌دهد و جنون، ناهنجاری و تشویق به مصرف‌گرائی جامعه معاصر ایتالیا را به تصویر می‌کشد. شاید به‌نظر آید که او بدبینانه روند نابودی فرهنگ ایتالیا را نشان می‌دهد اما پرداختن از این روند، دل‌پذیر و توأم با طراوت است. حضور ماسترویانی که بازتاب مؤلفه‌های بعضی از بهترین آثار فلینی است، یادآور خود سرگذشت‌نامه بودن فیلم است. ماسینا هم بار دیگر کانون عشق و بخشندگی در محیطی است که جنون خلاق در آن موج می‌زند. قصه فیلم در کار پیووانی نهفته است که تلفیقی از موسیقی نینوروتا و ماکس استاینر به شمار می‌آید.