دختران خوب به آسمان میروند؛ دختران بد به همه جا

پدیده «دختر کله‌شق» پدیده نوظهوری نیست. فلورنس نایتینگل، بنیانگذار نخستین مدرسه پرستاری، نمونه‌ای از این دختران بود: از حرف والدینش سرپیچی کرد، به ازدواجی که می توانست خوشبختش کند تن در نداد و دست به مبارزه‌ای سرسختانه و ادامه‌دار زد.
اگر چه از این که مایه ناراحتی مادرش شده، اندوهگین بود اما با عزمی جزم عقیده داشت:«وقتی کسی با پر پرواز به دنیا آمده، باید از آن برای پرواز کردن استفاده کند.
پس از او زنان جسورتری هم ظاهر شدند؛ زنانی که معتقد بودند کافی نیست به چیزی باور داشته باشیم بلکه باید نیروی خود را به کار گیریم و موانع را از سر راه برداریم.
این زنان خواهان استقلال بودند و اعتقاد داشتند باید ایستادگی کرد و از شکستها درس گرفت؛ آ‌‌نها می‌دانستند که شایستگی و لیاقت، کافی نیست بلکه باید اعتماد به نفس داشت و برموضع خود پافشاری کرد.
اما امروزه، زنان عادی نیز به طرز فزاینده ای خواستار استقلال و پیروزی اند؛ تعداد خانم های شاغل رو به افزایش است؛ تعداد مادرانی که بعد از زایمان به کار سابق خود برمیگردند مدام بیشتر می شود و امروزه حتی زنان هم به اندازه مردان به خود حق می‌دهند که تقاضای طلاق کنند.
در این که زنان مبارزه جو و فعال به موفقیت بیشتری می رسند شکی نیست. این یک واقعیت است که باید در نظر داشته باشیم؛ اگر چه در محیط فرهنگی مان آموخته باشیم که خشم، ستیز و اراده معطوف به قدرت، چیزهای بدی هستند؛ به ویژه خانم ها آنقدر این گونه احساسات خود را انکار می کنند که دیکران نمی توانند آن ها را به درستی احساس کنند تا آنجا که «دختران خوب» احساس بد و مبهمی درباره خودشان پیدا می کنند و به آسانی بیمار می‌شوند.
برعکس، «دختران بد» یاد گرفته‌اند که با مبارزه جویی در پس هدفشان باشند و این حقیقت را پذیرفته اند که هیچ ارتباطی در جامعه، بدون احساسات پرخاشگرانه وجود ندارد.
«دختران بد» هیچ هراسی از «پرخاش کردن و پرخاش دیدن» ندارند زیرا آنان از پرخاش خودشان به عنوان یک منبع انرژی استفاده می کنند؛ خشم و پرخاش، آنها را به عمل کردن تهییج می کند.
نه «قلب ضعیف» پدر می تواند آنها را از ابراز عقیده یا بیان تقاضاهایشان باز دارد و نه «سردردهای مزمن» شوهرشان؛ زیرا ترسی از این ندارند که سنگدل قلمداد شوند.
خوب، بد، کله شق؛ مسئله این است.
محمد زمانی