قابل توجه بابا های ایرانی

ما پدران بیشتر باید بدانیم و عمل کنیم:
۱) حتی قبل از تولد می‌توانیم به روش‌های گوناگون با فرزند ارتباط برقرار کنیم:
نشان دادن دلبستگی خود به همسر با دادن هدیه (یک شاخه‌گل، یک لبخند و یا کمک در کار منزل)
وبه وجود آوردن آرامش لازم در این دوران برای او.
۲) با فرزندانمان با لحن خوب و مودبانه سخن بگوییم.
۳) ابراز محبت را به فرزندان به طور مستمر ادامه دهیم، زیرا رفتار مردانه بدون مهربانی، الگوی جنسیتی پدر را بی‌تأثیر می‌‌کند.
۴) به فرزندمان احترام بگذاریم و از تحقیر شخصیت و انتقاد نابه جا بپرهیزیم.
۵) با ایجاد رابطه‌ی دوستانه زمینه ی ‌انس با فرزند را هموار سازیم تا بتواند به راحتی حرف دلش را به ما بگوید.
۶) وقتی با فرزندمان تنها هستیم با او همبازی شویم و یا ورزش کنیم.
۷) شرایطی را به وجود بیاوریم تا فرزندمان بتواند نقاط قوت خود را نشان دهد.
۸) برای شناخت بهتر فرزندمان- به ویژه در هفت سال دوم- سعی کنیم نقش مربی ورزش او را داشته باشیم و رشته ی ورزشی را طبق خواست و توانمندی‌های خودش انتخاب کند.
۹) گاهی فرزندانمان به تأیید رفتارهای خود از طرف پدر سخت نیازمندند.
۱۰) برای فرزندمان وقت بگذاریم تا تکریم و احساس با ارزش بودن را در او تقویت کنیم.
۱۱) از رفتارهای نادرست او چشم‌پوشی نکنیم و با توجه به شرایط روحی و روانی، زمانی و مکانی، او را از کار نادرستش آگاه کنیم.
۱۲) در هنگام تصمیم‌گیری در امور مربوط به فرزندان با آنان مشورت کنیم.
۱۳) با تشکیل جلسات خانوادگی و شرکت دادن همه ی اعضای خانواده درتصمیم‌گیری‌های زندگی به رشد اعتماد به نفس فرزندان کمک کنیم.
۱۴) سعی کنیم از ویژگی‌های فرزندمان اطلاعات و آگاهی‌های لازم را داشته باشیم.
۱۵) به استعداد و سلیقه‌های آنان احترام بگذاریم.
۱۶) اوقات بیشتری را در جمع خانواده و فرزندان سپری کنیم.
۱۷) فرزندمان را با مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی و دوست‌یابی آشنا کنیم.
۱۸) به تحصیل و درس فرزندان اهمیت داده و با شرکت در جلساتی که مدارس تشکیل می‌دهند به آنها ارزش و اعتبار دهیم.
۱۹) رفتارهای خودمان را اصلاح کنیم تا الگوی مناسبی برای فرزندان باشیم، پدرانی که بین عمل و گفتار‌شان تفاوت وجود دارد هرگز الگوی خوبی برای آنها نخواهند بود.
۲۰) سعی کنیم گاهی آنها را به مسافرت‌های خارج از شهر ببریم و از تجارب خود در سفر با فرزندان گفتگو کنیم.
۲۱) در میان اعضای خانواده تبعیض قائل نشویم و گاهی با آنان درد دل کنیم.
۲۲) در انجام بعضی از امور و یا کارهای منزل (نظافت، تعمیرات، ساخت وسایل و...) از فرزندان نیز کمک بگیریم تا احساس مفید و بزرگ بودن در آنها تقویت شود.
۲۳) آنان را با دوران کودکی و نوجوانی خود و سایر افراد مقایسه نکنیم.
۲۴) به موفقیت‌هایشان احترام بگذاریم و هر چند وقت یک بار آنها را یاد‌آوری کنیم.
۲۵) در هنگام رفتن به سفرهای طولانی بهتر است از خود نشانه‌هایی بر جای بگذاریم (عکس، کاست صوتی و یا تصویری و...) در طول سفر از طریق تلفن با فرزندمان صحبت کنیم، در صورت امکان فرزند بزرگتر را با خود ببریم و در بازگشت از مسافرت سوغات آنها را فراموش نکنیم.
۲۶) سعی کنیم نقش تربیتی خود را برای فرزندان نوجوان، از یک «مصلح و هدایت کننده» به یک «مشاور» تبدیل کنیم.
۲۷) تلاش کنیم در سنین نوجوانی با فرزندمان همسو شده و همواره در کنار او باشیم.
۲۸) در هنگام نصیحت کردن فرزند نوجوان، ضمن توجه به سخنان او، افکار و احساسات خود را برای او تشریح نماییم.
۲۹) وقتی فرزندمان کار خوبی انجام می‌دهد احساس خوشحالی خود را به او نشان دهیم و سپس او را در آغوش گرفته و بگوییم که چقدر دوستش داریم.
۳۰) لازم است فرزندان احساس کنند که پدر برای مادرشان احترام زیادی قائل است.
۳۱) برای حفظ ارتباط با فرزند نوجوان خود حداقل یکبار در ماه با او به تنهایی بیرون برویم و تلاش کنیم درباره ی آنچه در احساس و اندیشه‌ی او می‌گذرد با هم گفتگو کنیم.
۳۲) محیطی صمیمی ایجاد نماییم تا فرزند نوجوان ما بتواند آزادانه احساساتش را بازگو کند.
۳۳) با القای این حس که در منزل واقعاً مورد احترام می‌باشد در احساس ارزشمند بودن او کمک کنیم.
۳۴) اگر لازم بود از روش تذکر یا توبیخ در فرزندمان استفاده کنیم، تذکر و توبیخ ما باید به گونه‌ای باشد که فرزندان متوجه شوند «رفتارشان نامناسب و بد است نه خود آنها».
۳۵) در صورت داشتن مشغله ی زیاد، سعی کنیم در شبانه‌روز حداقل نیم ساعت با فرزندمان همراه باشیم، با آنها حرف بزنیم، بگوییم و بخندیم و استراحت و تفریح کنیم.
۳۶) اگر پسر نوجوان داریم، بدانیم که او نیازمند است که اوقاتی را در حریم حمایت و هدایت پدری محبوب، منطقی، استوار و مقتدر سپری کند.
۳۷) به جای انتقاد و تکذیب، از سخنان اطمینان بخش و تأیید کننده استفاده نماییم.
۳۸) بین خود و فرزندان به جای رابطه ی خشک و آمرانه، ارتباط عاطفی توأم با گذشت و صبر را حاکم نماییم تا مروت و مردانگی را بیاموزند.
۳۹) سخن ما به عنوان پدر در خانواده موقعی نافذ است که خودمان به آن اعتقاد داشته و عمل نماییم.
۴۰) اقتدار پدری لازمه ی تربیت کودک و نوجوان است؛ این اقتدار در سایه ی مهربانی، دوستی و قاطعیت شکل می‌گیرد نه در برخورد خشن، ناسزاگویی و احتمالاً کتک زدن.امیدواریم از جمله پدرانی باشیم که با صبر، شکیبایی، مهربانی، دوستی وقت‌گذاری و احترام بتوانیم به وظایف خود عمل کنیم.

منبع : تبیان