دیکتاتورهای جهان؛ از پیشتازی ‌کیم جونگ‌ ایل تا ورود رائول کاسترو

فهرست دیکتاتورهای سال جدید میلادی با فهرست سال گذشته کمی متفاوت است؛ به گونه‌ای که رهبران زورگو جهانی در حکمرانی با هم در حال رقابت هستند و سعی می‌کنند از یکدیگر‌ پیشی‌بگیرند.
«کیم جونگ ایل» رهبر کره‌شمالی با پیشی‌گرفتن از «عمرالبشیر» رئیس‌جمهوری سودان در راس این فهرست قرار گرفته است. البشیر که در سال گذشته عنوان برترین دیکتاتور را بخود اختصاص داده بود، اکنون پس از ایل در رده دوم ایستاده است.
نکته جالب این گزارش، ورود «رائول کاسترو» رئیس‌جمهوری جدید کوبا به فهرست سال ۲۰۰۸ میلادی است. او که به تازگی قدرت را از برادرش به ارث برده است، جایگاه هیجدم را به خود اختصاص داده است تا با اتخاذ سیاست‌های نادرست و جلوگیری از آزادی مطبوعات و رسانه‌ها بتواند، نام کوبا را به عنوان کشوری دیکتاتوری همواره در ذهن‌ها نگه دارد.
از دیگر تفاوت‌های این فهرست با گزارش سال گذشته این مجله، می‌توان به حذف نام «ولادیمیر پوتین» رئیس‌جمهوری روسیه اشاره کرد. البته ناگفته نماند که حذف برخی از اسامی بدین معنا نیست که آنان از مواضع خود کوتاه آمده‌اند بلکه رهبران دیگر با نقض حقوق بشر از آنان پیشی گرفته‌اند.
در گزارش این مجله می‌خوانیم که «کیم جونگ ایل» رهبر ۶۶ ساله کره‌شمالی که از سال ۱۹۹۴ میلادی قدرت را در این کشور در دست دارد، عنوان برترین دیکتاتور جهان را بخود اختصاص داده است. او منزوی‌ترین و سرکوب‌کننده‌ترین رژیم جهان را هدایت می‌کند. شهروندان این کشور به برنامه‌های دیگر کشورها دسترسی ندارد و سیستم خشن کیم در واقع مجموعه‌های از شکنجه‌هاست و سه نسل از یک خانواده بخاطر اشتباه یکی از آنان همچنان مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند. طبق این گزارش، حدود ۲۰۰ هزار تن از شهروند کره‌شمالی در اردوگاه کار دشوار حضور دارند و کسانی که قصد دارند از این کشور به چین فرار کنند، شکنجه و زندانی می‌شوند. سال گذشته دولت کره‌شمالی طبق قراردادهایی قول داد تا راکتورهای هسته‌ای خود را تعطیل کند؛ ولی این وعده تاکنون بصورت کامل اجرا نشده است.
همانطور که گفته شد، «عمرالبشیر» رئیس‌جمهوری سودان که از سال ۱۹۸۹ میلادی یکه‌تاز قدرت در سودان است، با یک پله نزول نسبت به سال گذشته پس از کیم قرار گرفته است. تحت رهبری او، نیروهای مسلح دولتی و شبه نظامیان همچنان به خشونت‌ها در منطقه دارفور ادامه می‌دهند. در سال گذشته، البشیر فرمان داد تا این منطقه را بمباران هوایی کنند. با این اقدام چند تن از شهروندان سودانی کشته شدند. طبق گفته دادگاه جنایات بین‌المللی، البشیر یک بازرس را برای بررسی شرایط در دارفور استخدام کرده است که خود این بازرس متهم به جنایات جنگی است.
«تان شو» رهبر نظامی برمه (میانمار) که از سال ۱۹۹۲ میلادی در این کشور حکمرانی می‌کند، جایگاه بعدی این فهرست را بخود اختصاص داده است. «تان شو» ۷۵ ساله، سال گذشته در رده ششم جای گرفته بود. در ماه آگوست و سپتامبر، گروهی از طرفداران دموکراسی علیه ۴۵ سال حکومت نظامی او تظاهرات کردند و تان شو دستور شلیک به جمعیت را صادر کرد. در این اعتراض‌ها بیش از ۱۲۰ تن کشته و چند تن زندانی شدند. اقدامات تان شو در حالی صورت می‌گیرد که برمه بخاطر اقدامات «آنگ سان سوچی» بانوی دموکراسی این کشور و کسب جایزه نوبل صلح به عنوان «سمبل دموکراسی» جهان شناخته می‌شود. سان سوچی از زمان پیروزی در انتخابات تاکنون در بازداشت خانگی بسر می‌برد. دولت آمریکا در سال ۲۰۰۳ میلادی، واردات از برمه را متوقف کرد ولی واشنگتن هر ساله بیش از هفت میلیون دلار به این کشور صادرات دارد.
«ملک عبدالله» پادشاه عربستان، دیگر دیکتاتور این فهرست است. او که در سال ۱۹۹۵ میلادی بر تخت سلطنت تکیه زده است، سیستم قضایی نامناسبی را وضع کرده است. براساس این سیستم جوانان به مرگ و یا شکنجه محکوم می‌شوند. زنان سعودی در این کشور بیش از هر جای دیگری در فشار هستند و آنان حتی نمی‌توانند بدون به همراه داشتن مردی از خدمات بهداشتی و پزشکی استفاده کنند. این در حالی است که تمامی مقامات کشورهای جهان از دهه ۴۰ میلادی به دنبال برقراری ارتباط مناسب با عربستان سعودی نفتی هستند. شرکت‌های آمریکایی در طول دهه گذشته، بیش از ۱۵ میلیارد دلار تجهیزات نظامی به عربستان فروخته‌اند. در سال گذشته میلادی، آمریکا در مجموع ۳۰ میلیارد دلار نفت از این کشور خریداری کرده است. ملک عبدالله پس از اینکه متوجه شد ۱۵ تن از مظنونان حملات ۱۱ سپتامبر سعودی بودند، وعده داد تا با تروریسم مبارزه کنند. اما تحقیقات کشورهای غربی نشان می‌دهد که بزرگ‌ترین سازمان تروریستی و جنگجویان القاعده هنوز از عربستان وارد کشورهای مانند عراق می‌شوند.
«هوجین تائو» رئیس‌جمهوری ۶۵ ساله چین، بجای تلطیف کردن قوانین مربوطه به آزادی بیان، در سال گذشته شرایط سخت‌تری را برای فعالان حقوق بشر وضع کرده و سانسورها را افزایش داده است. دولت هو همچنین بر «سقط جنین» پا فشاری می‌کند و با کنترل تمامی رسانه‌ها از گسترش مذهب جلوگیری می‌کند. تنها با بررسی سیستم قضایی این کشور می‌توان متوجه شد که ۹۹ درصد از دادگاه‌های پکن نتیجه‌‌ای جزو محکومیت را بدنبال ندارد. این در حالی است که پکن متحد اقتصادی و دومین شریک تجاری آمریکا پس از کانادا است. طبق گزارش کنگره آمریکا در سال ۲۰۰۷ میلادی، فعالیت جاسوسی چین در آمریکا بزرگ‌ترین تهدید علیه امنیت تکنولوژی در این کشور است.
«روبرت موگابه» ۸۳ ساله که از سال ۱۹۸۰ میلادی سمت ریاست‌جمهوری زیمباوه را در اختیار دارد، دیگر دیکتاتور جهان است. شرایط اقتصادی این کشور نسبت به سال گذشته آن سخت‌تر شده است. تورم بیش از ۸ هزار درصد افزایش یافته و میزان بیکاری در زیمباوه به ۸۰ درصد رسیده است و یک چهارم جمعیت زیمباوه از این کشور فرار کرده‌اند. موگابه شش سال است که در سمت خود ابقا می‌شود و پلیس این کشور با دستگیری و شکنجه ۵۰ رهبر سیاسی از هرگونه اتحاد علیه رئیس‌جمهورشان جلوگیری می‌کنند.
«پرویز مشرف» رئیس‌جمهوری ۶۴ ساله پاکستان با ۷ پله صعود نسبت به سال گذشته در جایگاه هشتم فهرست دیکتاتورهای سال ۲۰۰۸ جای گرفته است. او که با به تاخیر انداختن انتخابات و عدم پذیرش نتایج آن، تعطیلی دادگاه‌ها، دستگیری چندین مخالف سیاسی و تصویب قوانین همچنان در راس قدرت حضور دارد. مشرف پس از سال‌ها به دو تن از مخالفان سیاسی خود به نام‌های «نواز شریف» و «بی نظیر بوتو» اجازه داد تا از تبعید به داخل پاکستان بازگردند، ولی نواز شریف از شرکت در انتخابات منع شد و «بی نظیر بوتو» در ترور بی‌سابقه جان خود را از دست داد. کاخ سفید پاکستان را متحد اقتصادی و سیاسی با ارزشی قلمداد می‌کند. آمریکایی‌ها در سال گذشته میلادی تقریبا سه میلیارد دلار از پوشاک و منسوجات این کشور را خریداری کرده‌اند. «جورج بوش» رئیس‌جمهوری آمریکا حتی پس از آنکه مشرف برگزاری انتخابات را به تعویق انداخت، گفت: «دموکراسی در پاکستان در حال پیشرفت است». آمریکا در طول شش سال گذشته، بیش از هفت میلیارد دلار کمک نظامی به پاکستان اعطا کرده است. این در حالی است که منتقدان می‌گویند که این کمک بجای مبارزه با تروریست‌ها صرف جنگ با هندوستان می‌شود.
مجله«پاراد» در ادامه می‌نویسد: «اسلام کریم‌اٌف» رئیس‌جمهوری ازبکستان که از سال ۱۹۸۹ میلادی، قدرت را در این کشور در دست دارد، در جایگاه نهم این فهرست قرار گرفته است. طبق قانون اساسی این کشور، رئیس‌جمهوری تنها می‌تواند برای دو دوره انتخاب شود ولی کریم‌اٌف در دسامبر ۲۰۰۷ میلادی برای بار سوم قدرت را در دست گرفت. دولت او از شکنجه‌های روزمره علیه شهروندان استفاده می‌کند. واشنگتن تا زمان حملات ۱۱سپتامبر، توجه کمی به ازبکستان داشت، ولی ۸۰ مایل مرز مشترک این کشور با افغانستان، از کریم‌اٌف یک متحد ساخت. او به نیروهای آمریکایی اجازه داد تا از پایگاه‌های هوایی استفاده کنند، اما پس از آنکه بوش از دستور کریم‌اٌف مبنی بر کشتار صدها تن از مردم کشورش انتقاد کرد، نیروهای آمریکایی پایگاه‌های ازبکستان را ترک کردند. با وجود این اقدامات میزان واردات آمریکا از سال ۲۰۰۲ میلادی دو برابر شده است، چرا که ازبکستان یکی از تامین‌کنندگان اوارنیوم است و آمریکا از این مواد برای ساخت نیروگاه و تسلیحات هسته‌ای استفاده می‌کند.
دهمین دیکتاتور حاضر در این فهرست، «اسیاس افورقی» رئیس‌جمهوری اریتره است. او که ۶۲ سال دارد و از سال ۱۹۹۱ میلادی بر مردم این کشور حکومت می‌کند، قوانین سختی را علیه رسانه‌ها وضع کرده و اکنون اریتره یکی از بزرگ‌ترین ناقضان آزادی مطبوعات بشمار می‌آید. در طول حکومت افورقی، او هیچگاه اجازه برگزاری انتخابات ملی یا تغییر قانون اساسی را نداده است. کاخ سفید کمک‌های مالی و غذایی به اریتره ارسال می‌کرد ولی سال ۲۰۰۵ میلادی، افورقی دستور برگشت این کمک‌ها را صادر کرد. با این تفاسیر، آمریکا هنوز روابط تجاری خود را با اریتره حفظ کرده است اما افورقی بشدت واردات ذرت از آمریکا را محدود می‌کند.
«معمر قذافی» رهبر حکومت لیبی که تا سال‌های گذشته جزو نفرات برتر این فهرست بود، در سال جاری جایگاه یازدهم را بخود اختصاص داده است. لیبی از زمان بسیار دور یکی از دشمنان کاخ سفید محسوب می‌شد، ولی قذافی ۶۵ ساله اخیرا بدنبال برقراری صلح با رهبران کشورهای غربی است. آمریکا در سال گذشته حدود سه میلیارد دلار از لیبی نفت وارد کرده است و این کشور در عوض هواپیما و تجهیزات نفتی را از واشنگتن خریداری می‌کند.
«بشاراسد» رئیس‌جمهوری ۴۲ ساله سوریه که پس از مرگ پدرش «حافظ اسد» قدرت را در دست گرفت، با دو پله نزول در جایگاه دوازدهم فهرست دیکتاتورهای جهان جای خوش کرده است. کاخ سفید از سوی، دولت اسد را یکی از حامیان سازمان‌های تروریستی می‌داند و از سوی دیگر طبق مدارک معتبر یکی از گروگانگیران سوری که در کانادا زندگی می‌کرد را قبل از محاکمه به مقامات دمشق تحویل داد تا مورد شکنجه و بازجویی قرار بگیرد.
این مجله در ادامه می‌نویسد:«تئودور ابیانگ ان‌گیوما» رئیس‌جمهوری گینه‌استوایی، پس از «بشار اسد» در رده سیزدهم این فهرست قرار گرفته است. رئیس دولت ۶۵ ساله این کشور آفریقایی که از سال ۱۹۷۹ میلادی بر مردم کشورش حکمرانی می‌کند، با شرکت‌های نفتی آمریکایی روابط خوبی را برقرار کرده است و سال گذشته شرکت «mri» متعلق به پایگاه امنیتی آمریکا، تربیت و آموزش محافظان شخصی رئیس‌جمهوری را بر عهده گرفت.
«امسواتی سوم» پادشاه جوان «سوآزی‌‌لند» که از سال ۱۹۸۶ میلادی حکومت را در دست دارد و همه ساله نامش به عنوان یکی از دیکتاتورهای جهان برده می‌شود، همچنان به سلطه بر این کشور آفریقایی ادامه می‌دهد و تقریبا آخرین حکومت پادشاهی را در قاره سیاه در اختیار دارد. واشنگتن توسط برنامه‌های آموزشی و تصمیمات نظامی بین‌المللی، نیروهای دفاعی پادشاه را آموزش می‌دهد. «سوآزی‌لند» اجازه دارد تا تجهیزات نظامی را از طریق نیروی دفاع آمریکا در اختیار بگیرد. طبق گزارش‌های منتشر شده، شرایط بهداشتی در این کشور کوچک آفریقایی بسیار نامناسب است. سوآزی‌لند بالاترین میزان مبتلایان به بیماری ایدز را در خود جای داده است و تقریبا ۲۵ درصد از شهروندان ۱۵تا۴۹ ساله این کشور با این بیماری دست و پنجه نرم می‌کند.
اما در جایگاه پانزدهم این فهرست «ملس زناوی» نخست‌وزیر ۵۲ ساله اتیوپی قرار دارد. او که در فهرست سال جاری دو پله صعود داشته است، از سال ۱۹۹۷ میلادی بر مردم این کشور فرمانروایی می‌کند. زمانی‌که ایالات‌متحده‌آمریکا در حال جنگ با «سومالی» بود ـ‌همسایه هم‌مرز و شریک منطقه‌ای اریتره‌ـ از «ملس زناوی» رهبر سابق شورشیان اتیوپی حمایت ‌می‌کرد. کاخ سفید به «کیم جونگ ایل» اجازه داده است تا تسلیحات نظامی به زناوی بفروشد.
«الکساندر لوکاشنکو» رئیس‌جمهوری ۵۳ ساله، عنوان «آخرین دیکتاتور اروپا» را بخود اختصاص داده است. او که از سال ۱۹۹۴ میلادی قدرت را در دست دارد، در صحنه‌های بین‌المللی شخصی منزوی بشمار می‌آید. در ماه نوامبر سال گذشته، وزارت خزانه‌داری آمریکا، تحریم جدیدی را علیه تجار بلاروس وضع کرد. اما میزان تجارت آمریکا با کشور لوکاشنکو طی هشت سال متمادی گذشته افزایش یافته است و آمریکا یکی از مشتریان نفت و پتاس (کربنات دوسود مشتق از خاکستر چوب) بلاروس است.
مجله پاراد، جایگاه هفدهم فهرست سال ۲۰۰۸ میلادی خود را به «حسنی مبارک» رئیس‌جمهوری مصر اختصاص داده است. رئیس دولت ۷۹ ساله مصر، ۲۷ سال است که هرگونه پرونده جنایی را از سیستم قضایی مدنی این کشور به دادگاه‌های نظامی می‌فرستد و بطور رسمی از شکنجه استفاده می‌کند. در طول ماه‌های اخیر روزنامه‌نگاران بسیاری بخاطر «انتقاد از رئیس‌جمهوری» زندانی شدند. کاخ سفید سالانه دو میلیارد دلار به مصر کمک ‌می‌کند که ۳/۱ میلیارد دلار از این مبلغ به کمک‌های‌ نظامی اختصاص می‌یابد.
«رائول کاسترو» که به‌تازگی بصورت رسمی کرسی ریاست‌جمهوری کوبا را کسب کرده است، مهمان جدید این فهرست محسوب می‌شود. او که در سال ۲۰۰۶ میلادی، پس از بیماری برادرش «فیدل کاسترو» رهبر کوبا قدرت را در دست گرفت، مدت‌ها در سمت وزارت دفاع فعالیت می‌کرد و همچنین مدیریت شرکت « gaesa» را در اختیار دارد. این شرکت یکی از سرمایه‌گذاران بزرگ بخش‌های توریسم، معدن، ساخت‌وساز و تجارت بین‌المللی کوبا محسوب می‌شود. اگر چه دولت آمریکا واردات کالا از کوبا را منع کرده‌است، ولی صادرات واشنگتن از جمله مواد غذایی از هفت میلیون دلار در سال ۲۰۰۱ به ۴۰۰ میلیون‌ دلار در سال گذشته میلادی افزایش‌ یافته ‌است. طبق گزارش کمیته حمایت از روزنامه‌نگاران، رهبر کوبا بشدت رسانه‌ها کنترل می‌کند و از سال ۲۰۰۳ میلادی، ۲۴ روزنامه‌نگاران زندانی شدند. سه تن از خبرنگاران خارجی کوبا را ترک کردند و هیچ نشریه‌ای در این کشور اجازه انتشار ندارد.
«چومالی سیاسونه» رهبر ۷۱ ساله لائوس، که از سال ۲۰۰۶ میلادی قدرت را در اختیار گرفته است، در رده نوزدهم فهرست دیکتاتورهای جهان جای گرفته است. لائوس آخرین کشوری است که توسط حزب کمونیست سنتی هدایت می‌شود و سیاسونه بالاترین کرسی اجرایی را در اختیار دارد. بین سال‌های ۱۹۶۴تا۱۹۷۳ میلادی، آمریکا دو میلیون تن بمب‌ـ یک هزارپوند برای هر مرد، زن و کودک لائوسی‌ـ بر این کشور فرو ریخت؛ ولی ۲۵ سال بعد روابط دو دولت دوستانه شد و در سال گذشته میزان تجارت آمریکا ـ لائوس دو برابر شده است.
«ادریس دبی» رئیس‌جمهوری ۵۵ ساله چاد، نیز پس از «رائول کاسترو» عضو جدید این فهرست و بیستم دیکتاتور جهان محسوب می‌شود. او که ۱۸ سال است بر این کشور آفریقایی حکومت می‌کند، یکی از ناقضان آزادی و حقوق بشر جهان است. دولت دبی از شکنجه برای پیشبرد اهدافش استفاده می‌کند و فعالان سیاسی این کشور بطور نامشخص ناپدید و یا به زندان ابد محکوم می‌شوند. با این وجود، چاد یکی از تامین‌کنندگان نفت جهان است. سال گذشته آمریکا دو میلیون دلار از محصولات این کشور را خریداری کرد.

منبع : دسترنج