بررسی میزان تاثیر برنامه آموزش بهداشت بر کاهش کچلی سر در مدارس ابتدایی پسرانه شهرستان چابهار

این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی (quasi-experimental) از نوع آزمون - شاهد (case-control) است که با هدف بررسی میزان تاثیر برنامه آموزش بهداشت بر کاهش کچلی سر در مدارس ابتدایی پسرانه شهرستان چابهار در سال ۱۳۸۰ انجام پذیرفته است. ابزار و روش گردآوری داده ها در این تحقیق شامل پرسشنامه، برگ مشاهده مستقیم رفتار (check list) و نمونه برداری آزمایشگاهی از پوست و موی سر و ناخن (آزمایش لام مستقیم + کشت) بوده و اطلاعات مربوط به واحدهای تحت مطالعه در دو مرحله گردآوری شده است. در این مطالعه براساس اطلاعات قبلی، دو کلاس سوم (هر کدام با ۳۵ دانش آموز) از دو دبستان که از هر لحاظ همگون بودند، به عنوان گروه های آزمون و شاهد انتخاب شدند. فراوانی موارد ابتلا به کچلی سر در هر دو گروه در شروع تحقیق یکسان بود (۲۰ درصد) . پس از انجام آزمون اولیه (pre-test) براساس داده های به دست آمده، برنامه و محتوای آموزشی تهیه گردید و سپس در گروه آزمون مداخله آموزشی به عمل آمد. بعد از دو ماه آزمون ثانویه (post-test) انجام شد. لازم به ذکر است که در هر دو آزمون اولیه و ثانویه، پس از نمونه برداری آزمایشگاهی، آزمایش های مربوط، یافته های بالینی در مورد موارد ابتلا به کچلی سر را تایید کردند.
براساس نتایج این پژوهش، با استفاده از آزمون آماری تی زوج، اختلاف معناداری در مورد تاثیر برنامه آموزش بهداشت بر افزایش آگاهی، نگرش و عملکرد بهداشتی دانش آموزان مشاهده شد (p<۰.۰۰۰۱). همچنین در مقایسه تغییر در ابتلا به کچلی سر در گروه های تحت مطالعه قبل و بعد از(Mc.Nemar) تغییر معناداری را در گروه شاهد نشان داد (p=۰.۰۶). میزان بروز کچلی سر در گروه آزمون و شاهد به ترتیب ۱.۲۸ و ۵.۲۸ تعیین شد و با محاسبه (۵= خطر نسبی) می توان گفت که خطر ابتلاء به کچلی سر در گروه شاهد ۵ برابر گروه آزمون است. بنابراین برنامه آموزش بهداشت بر پیشگیری از ابتلا به کچلی سر در دانش آموزان تحت مطالعه تأثیر مثبت داشته و می تواند نقش مؤثری در کاهش میزان بروز این بیماری در مدارس باشد.

محتشم غفاری
علیرضا حیدرنیا
محمدحسین یادگاری
انوشیروان کاظم نژاد

منبع : پایگاه اطلاعات علمی