زحمات را بر باد ندهیم!

در ماه‌های گذشته، یکی از انتقادات به حق ایران نسبت به کشورهای اروپائی و آمریکا، تلاش آنها برای بر هم زدن روند مذاکرات هسته‌ای و سوق دادن موضوع به طرف برخوردهای تند و افراطی بوده است.
البته همانطور که دکتر لاریجانی در بازگشت از آخرین سفر اروپائی خود اعلام کرد هم‌اکنون نوعی عقل‌گرائی بر روند پی‌گیری پرونده هسته‌ای حاکم شده و افراطی‌ترین مخالفان ایران نیز با کنار گذاردن بهانه‌های سابق، حداقل در ظاهر بر مذاکرات تأکید می‌کنند.
در این شرایط، ایران نیز بر حجم پی‌گیری‌های دیپلماتیک خود افزوده است به‌خصوص در ماه‌های اخیر تیم هسته‌ای و سرپرست آن تلاش می‌کند. هر نوع تبلیغات ضد ایرانی را با پاسخ‌های منطقه خنثی کنند یکی از این تبلیغات که در یک سال گذشته از دیپلمات‌های ایرانی وقت و انرژی زیادی گرفته است تلاش مخالفان ایران برای ایجاد پیوند میان برنامه هسته‌ای و اظهارنظر منتسب به رئیس‌جمهور یعنی ”پاک شدن اسرائیل از نقشه زمین“ بود.
البته در همین ماه‌ها، بسیاری از سیاستمداران ایرانی با تأکید بر استراتژی مشخص ایران در خصوص بحران فلسطین، اعلام کردند: ”آنچه ایران آن را پی‌گیری می‌کند، برگزاری یک رفراندوم سراسری در میان شهروندان فلسطینی و تعیین نوع حکومت براساس نتایج همین رفراندوم است“. اما به هر حال کشورهائی در دنیا وجود دارند که اگرچه به خوبی می‌دانند ایران نه بمب هسته‌ای دارد و نه نقشه‌ای برای پاک کردن اسرائیل از نقشه زمین، در عین حال با بهانه‌جوئی‌های مستمر مدعی می‌شوند که هدف ایران از فعالیت هسته‌ای تولید بمب اتمی برای اجراء ایده ”پاک کردن اسرائیل از نقشه زمین“ است.
همین بهانه‌جوئی باعث می‌شود که در هر نشست و کنفرانس که با حضور مقامات ایران برگزار می‌شود، موضوع ”ترمیم نقشه زمین“ در کانون توجه رسانه‌های خبری و حتی سیاستمداران کشورهای مختلف قرار گیرد. از جمله روز چهارم اسفندماه ۸۵ علی لاریجانی که در کنفرانس امنیتی مونیخ شرکت کرده بود، هنگامی‌که می‌خواست به پرسش‌های حاضران پاسخ دهد، ضمن اعلام آمادگی برای پاسخگوئی در همه زمینه‌ها، از آنها خواست در مورد ”و لو کاست، اسرائیل و غنی‌سازی“ از او سؤال نکنند.
البته حضار هم به این درخواست توجه نکردند و بخش قابل توجهی از سؤالات، معطوف به همین موضوعات بود! شکی نیست که اگر برخی موضع‌گیری‌ها در داخل کشور نسبت به موضوع هولوکاست و اسرائیل، از ویژگی ”راهگشائی“ برخوردار بود، مطلع‌ترین مقام ایران نسبت به امور امنیتی - داخلی و خارجی - بایستی از کشیده شدن این دو بحث به عرصه پرسش و پاسخ استقبال می‌کرد. البته لاریجانی در همان جلسه و قبل و بعد از آن، با ظرافت و هوشمندی به سؤالات مطروحه پاسخ داد.
از جمله در خصوص فلسطین و اسرائیل، پاسخ شفاف لاریجانی تأکید بر استراتژی تبیین شده توسط عالی‌ترین مقام نظام، یعنی موکول کردن موضوع به رفراندوم بود. به هر حال به‌نظر می‌رسید که با توضیحات مکرر برخی دیپلمات‌های ایرانی، بهانه‌جوئی مخالفان ایران و بزرگنمائی‌ها پیرامون یک سخنرانی رئیس‌جمهور در مورد اسرائیل، کم کم خاصیت خود را از دست می‌داد که بار دیگر از دو روز قبل، تبلیغات وسیع ضدایرانی به راه افتاده و می‌توان پیش‌بینی نمود که کار را بر مذاکره‌کنندگان هسته‌ای ایران سخت خواهد کرد. بهانه جدید نیز اظهارات سه روز قبل رئیس‌جمهور ایران می‌باشد که گفته است: ”ما انشاءالله در آینده نزدیک شاهد نابودی این رژیم - اسرائیل - خواهیم بود“. البته رئیس‌جمهور چندی قبل در توضیح و توجیه اظهارات سابق خود به این نکته اشاره کرد که در صورت همه‌پرسی از ساکنان فلسطین، موجودیت دولت صهیونیستی خود به خود منتفی خواهد شد.
اکنون می‌توان این سؤال را مطرح کرد: ”در موضوعی که براساس تحلیل رئیس‌جمهور، به طور طبیعی محقق خواهد شد و تحقق آن نیز، نیازمند نقش‌آفرینی هیچ کس جز فلسطینی‌ها نیست، ضرورت اظهارنظرهای مکرر و بهانه‌ساز چیست؟“ آیا فراموش کرده‌ایم که موضع‌گیری‌ یکسال و نیم قبل رئیس‌جمهور در مورد رژیم صهیونیستی، آنقدر فشار بر دیپلمات‌های ایران را افزایش داد که نهایتاً علی لاریجانی دبیر شورای عالی امنیت ملی ایران در مصاحبه با مجله تایم اعلام کرد: ”نمی‌دانم چرا بر روی این حرف احمدی‌نژاد - لزم محو اسرائیل از نقشه زمین - متمرکز شده‌اید... او این حرف را در یک سخنرانی گفت، آن را تعدیل کرد و توضیح داد که ما حل دموکراتیک این مشکل را خواستاریم“.
حتی اگر فرض کنیم که کسانی در ایران خود را دارای مسئولیتی در این زمینه می‌دانند، در کدام شرایط قادر خواهند بود رسالت و مسئولیت خود را به‌نحو احسن انجام هند: ”شرایطی که مانع‌تراشی‌های فراوان توسط برخی قدرت‌های جهانی و همکاری‌های صمیمانه دوستان شفیق ایران همچون روسیه و چین با آنان، ذهن بسیاری از سیاستمداران و مسئولان ایرای را بیش از هر چیز به پرونده هسته‌ای مشغول کرده و بخشی از انرژی آنها را صرف خنثی‌سازی سنگ‌اندازی‌های آنان در برابر فعالیت‌های اقتصادی کشورمان می‌کند“. یا ”شرایطی که ایران، بحران هسته‌ای را پشت سر گذارده و یا قدرت و قوت در عرصه جهانی نقش‌آفرینی خواهد کرد؟“
آیا در شرایط فعلی، گشودن جبهه‌های جدید و یا ایجاد بهانه برای دشمنان جهت جبهه‌گشائی‌های ضدایرانی، با تدبیر و سیاستمداری، تطابق دارد؟
دولتمردان ایرانی به‌خوبی می‌دانند که همه قدرت‌های مؤثر در شورای امنیت، روابط بسیار نزدیک با اسرائیل دارند. ضمن آنکه موجودیت اسرائیل به‌عنوان خط قرمز آمریکا، توسط همه اعضاء شورای امنیت پذیرفته شده است. سخن سال قبل لاوروف وزیر خارجه روسیه که برخی اظهارات رئیس‌جمهور ایران را مانند ریختن نفت بر روی آتش دانست باید به ما ثابت کرده باشد که در موضوع اسرائیل، تفاوتی میان آمریکا و روسیه و سایر طرف‌های مذاکره ایران نیست. البته برخی سخنان باعث خواهد شد که کشورهای غربی، فشارهای علنی را بر ایران زیاد کنند، روسیه و چین نیز با تصور یکه‌تاز بودن در برخی عرصه‌های اقتصادی و سیاسی، فشار برای امتیازگیری‌های غیرمنطقی از ایران را اضافه خواهند کرد!
شاید لازم به یادآوری نباشد که مردان هسته‌ای ایران برای خروج پرونده هسته‌ای از حالت بحرانی و رساندن آن به وضعیت فعلی تلاش زیادی کرده‌اند پس مراقب باشیم که با برخی اظهارنظرهای نه چندان ضروری، زحمات را بر باد ندهیم.

خبرگزاری ایسنا، ۹/۱۲/۱۳۸۴ ساعت ۴۵: ۳۶: ۱۲

منبع : روزنامه آفتاب یزد