کتاب‌خانه آفتاب؛ بهارِ نه چندان سبز

سال‌هاست که قالب چهارپاره تبدیل به قالب متداول شعر کودک و نوجوان شده است. دوازده شعر از سیزده شعر کتاب «سوزن سبز بهار» نیز در این قالب سروده شده و یک شعر باقی‌مانده، نیمایی است.
اما از قالب شعرها که بگذریم، نگاه و زبان شاعر در بیشتر شعرهای این کتاب، غیرنوجوانانه است. در پشت شعرهای مجموعۀ «سوزن سبز بهار» شاعری ایستاده که با وجود تلاش صادقانه برای برقراری ارتباط با مخاطب نوجوان، پشت در باقی می‌ماند و نمی‌تواند نگاه بزرگسالانه خود را پنهان کند و کنار بگذارد. در بخشی از شعرها، شاعر خاطرات دوران کودکی خود را به یاد می‌آورد و تنها آهی به یاد روزهای رفته می‌کشد:
«چه خاطرات تلخی/ به یاد من آمده/ که قلب من از آنها/ گرفته، غمگین شده/...سی سال پیش همین روز/ با یقه‌های سفید/ پشت در دبستان/ با دل پر از امید...»
از دیگر مشکل‌های این مجموعه شعر، ضعف‌های اساسی تألیفی و زبان پردست‌انداز و ناهماهنگ شعرهاست: «شرم‌زده گشت باز/ سایۀ دیوار باغ/ چرا که یک باغبان/ نگیرد از او سراغ»
در پایان بخشی از شعر «بهار» را که از بهترین شعرهای این کتاب است، می‌خوانید:«پارچۀ سایه را/ سوزن سبز بهار/ دوخت به هم برگ‌برگ/ باغچه شد سایه‌سار/ دامن چل‌تکه‌ای/ دوخت برای زمین/ جنس گل اطلسی/ رنگ گل آتشین...»

سوزن سبز بهار
سروده محمدحسن جواهری
تصویرگر: شهرزاد داور
انتشارات خانه ادبیات

منبع : همشهری آنلاین