زمزمه‌های مرد آرژانتینی

خوزه والدانو بازیکن سابق آرژانتینی، برای بسیاری از دوستداران فوتبال یک مرجع فوتبالی به‌شمار می‌آید و عده‌ای او را ”فیلسوف فوتبال“ می‌نامند. او در جام‌جهانی ۱۹۸۶ در مکزیک برای آرژانتین بازی کرد و پس از پایان دوره بازیگری وارد عرصه مدیریت فوتبال شده و در رئال مادرید به‌عنوان ”مدیر ورزشی“ کار کرد. مطلب زیر مبنی است به قلم وی که درباره تیم ملی آرژانتین در جام‌جهانی جاری نگاشته است.
هنگامی‌که صحبت از سبک بازی به میان می‌آید، تاریخ نشان می‌دهد که آمریکای‌جنوبی در تکنیک و خلاقیت سرآمد است، اما فوتبال اروپا را با قدرت و سرعت آن می‌شناسند. زمانی بازیکنان اروپائی از سرعت کند تیم‌های برزیلی و آرژانتینی می‌هراسیدند. ما بازیکنان اهل آمریکای‌جنوبی نیز از توفندگی، هیبت و بازی توقف‌ناپذیر تیم‌های آلمانی و انگلیسی می‌ترسیدیم، اما امروز در حالی‌که اطلاعات جهانی شده سبک بازی نیز جهان‌گستر شده و بازیکنان بزرگ در لیگ‌های ثروتمند دنیا گرد هم می‌آیند. با وجود تغییرات تاکتیکی به‌وجود آمده، قدرت‌های سنتی ترجیح می‌دهند شیوه قدیمی خود را حفظ کنند. در جام‌جهانی ۱۹۷۸ تنها یک عضو تیم آرژانتین (کمپس در والنسیا) خارج از لیگ داخلی بازی می‌کرد، اما در جام‌جهانی ۲۰۰۶ آلمان، تنها یک بازیکن آرژانتینی در لیگ داخلی توپ می‌زند (رودریگو پالاسیوس در بوکاجونیورز). در مورد برزیل هم همین نکته صادق است و ۲۱ نفر از تیم ۲۳ نفره آنها در لیگ‌های بزرگ اروپائی بازی می‌کنند. اکنون اسرار و ترس‌ها رخت بربسته است. بازیکنان آمریکای‌جنوبی دیگر افسون‌گر نیستند و اروپائی‌ها هم دیگر مثل سابق هر چیزی را که سر راهشان قرار می‌گیرد نابود نمی‌کنند، اما اروپا از آن اروپائی‌ها است و آمریکای برای اهالی آمریکای‌جنوبی. اگر برزیل همچنان مدعی عنوان قهرمانی در جام‌جهانی است، به‌دلیل استعداد خیره‌کننده آن است؛ جادوی رونالدینیو، انفجارهای ویرانگر رونالدو، ظرافت و سادگی بازی کاکا، ترکیب مطلوب مهارت و قدرت در بازی آدریاتو، دوی صد متر روبرتو کارلوس در جناح چپ، دوندگی‌های کافو در سمت راست و ... برزیل یک دروازه‌بان مهم دارد: دیدا.
آرژانتین داستان دیگری دارد. برزیل از لحظه‌ای که وارد زمین می‌شود تفاوت و برتری کارش محسوس است. برزیلی‌ها با سامبا به تماشای بازی‌ها می‌روند، زیرا رابطه آنها با فوتبال، امتداد شاخه‌ای شورانگیز زندگی است.
ما آرژانتینی‌ها سوار بر اتوبوس و با خواندن آواز به تماشای بازی می‌رویم؛ گوئی جنگ‌افزارهای خود را برای نبرد آماده می‌کنیم. این راست جدیت رویکرد ما به فوتبال.
در ۳۰ سال گذشته، معیار سنجش در فوتبال آرژانتین، دیه‌گومارادونا بوده است. توسنالژی بازی‌های وی پایان‌ناپذیر است. به امید آمدن منجی دیگری در فوتبال برای نجات ما، باید بازی تیمی: ارائه دهیم. باید روحیه آماتور را احیاء کنیم. باید همگی به سبک بازی فوتبال - آرژانتین - که مارادونا به‌تنهائی از آن دفاع کرد - احترام بگذاریم. به امید آمدن آن روز.
در جام‌جهانی جاری، آبوندانزیری درون دروازه آرژانتین می‌ایستد، دروازه‌بانی که همواره شورآفرینی می‌کند. اگر برزیل با داشتن کافو و روبرت کارلوس، بدنی با ۲ بازو قلمداد می‌شود، آرژانتین یک بدن یک دست است: با سورین، کاپیتان بزرگی که از سمت چپ حمله می‌برد. ۳ مدافع این تیم نیز سازندگان اصلی آن هستند. عدول آنان از خط میانی زمین را نخواهیم دید، مگر برای زدن کرنر. ماسچه رانو در هافبک از همه چیز نگهبانی می‌کند و کامبیاسوی باهوش و پرهیجان در توزیع بازی‌ها سهیم خواهد بود.
خوزه پکرمن مربی آرژانتین ریکلمه را در یک پست مایل به چپ بازی می‌دهد و این یک انتخاب مهم است. یکی از دوستان من، او را ”گیشه دریافت عوارض راه“ می‌نامد، زیرا اگر توپی از وی عبور کند آن را محکوم به توقف خواهد کرد. این یک توصیف خنده‌دار است که با آن موافق نیستم، اما این عبارت کمک می‌کند تا تعریفی از وی وجود داشته باشد. ریتم و مسیر بازی آرژانتین، تا اندازه زیادی به سطح روحیه‌بخش بودن عملکرد ریکلمه بستگی دارد، اما ریکلمه همیشه روحیه‌بخش نیست. ماکسی رودریگز در جناح راست با بازده کاری و ظرفیت بالای خود کمک زیادی به آرژانتین می‌کند. او بازیکنی پرانرژی است که قابلیت فراوانی در حرکت قطری به‌سوی دروازه حریفان دارد. نظر بر اینکه آرژانتین تمایل زیادی برای حمله از جناح چپ دارد توان گلزنی رودریگز می‌تواند در جناح چپ دارد توان گلزنی رودریگز می‌تواند در جناح راست برای آرژانتین تعیین‌کننده باشد. در خط حمله نیز کرسپو و ساویولا - که بیشتر به ‌دنبال ایجاد فضا هستند تا توپ و بیشتر در پی گلزنی هستند تا بازی با توپ - به احتمال زیاد در بیشتر بازی‌ها از همان ابتدا در ترکیب قرار گیرند. آرژانتین روی نیمکت، ته‌وز و آبمار را دارد، اما این تیم یک گلوله توپ به‌نام لیونل مسی دارد و این خود یک داستان دیگر است. او جوانتر از آن است که توقعات زیادی از وی برود، اما آنقدر استعداد دارد که ما را از تمنای تماشای مجدد بازی‌های مارادونا بی‌نیاز کند.

ترجمه هرمز برادران

منبع : روزنامه ابرار ورزشی