اختلال فراگیر اوتیستیک

این بیماری نخستین بار توسط دانشمندی به نام كانر معرفی شد و به همین علت به نشانگان كانر نیز شهرت دارد. این بیماری در هر پانصد كودك گزارش شده است و تعداد پسران در آن چهار تا پنج برابر بیشتر از دختران است. علائم اختلال اوتیستیك در سال های اول زندگی شروع می شود، البته والدین اغلب در سال های دوم و سوم به ناراحتی كودك پی می برند ولی آنچه مسلم است این است كه این بیماری حتماً قبل از سی ماهگی شروع می شود. در شروع بیماری كودك علاقه به وقایع اطراف خود حتی محركات شنوایی، محبت پدر و مادر و اطرافیان نشان نمی دهد به طوری كه بعد از مدتی پدر و مادر به شنوایی كودك مشكوك می شوند.بعضی از مادران شكایت می كنند كه كودكشان لبخند نمی زند، نوازش كردن و بوسیدن را دوست ندارد و چنانچه در آغوشش بگیرند، تقلا می كند تا هر چه زودتر رهایش كنند. بطور كلی این كودكان خیلی خونسردند و در مقابل محبت دیگران از خود واكنشی جسمی و روانی نشان نمی دهند. ولی در مواقعی نیز بی نهایت ناراحت، بی قرار و پرخاشگر می شوند و صداهای عجیب و غریبی از خود در می آورند. كودك مبتلا به اوتیسم اگر خود را زخمی كند كمتر گریه می كند و اگر تب كند و یا ناراحتی داشته باشد از دیگران تقاضای كمك نمی كند. این علائم نشان دهنده اختلالات حسی در این كودكان است.
اختلال گویایی نیز از علائم بسیار مهم این بیماری است و تقریباً یك سوم اوتیسم ها لال هستند. صحبت كردن تكراری، یكنواخت بوده و جمله سازی همیشه ناقص است. فرهنگ لغات ضعیف است و حتی كودك معنی بلی را نمی داند. به همین جهت در مكالمه با دیگران اغلب جملات گفته شده را به طور طوطی وار و بدون درك مفهوم تكرار می كند.
كودكان مبتلا به اوتیسم بعضی از كارها را از روی عادت یا براساس آداب مخصوصی انجام می دهند مانند راه رفتن روی نوك انگشتان، تكان دادن دست ها در مقابل چشم، پیچیدن نخ و سیم به دور انگشت،همچنین حركات تكراری و یكنواخت سر و بدن. این كودكان معمولاً زیبا، خوش هیكل و دارای نیروی بدنی زیادی هستند. در برخورد اول به نظر با هوش می آیند ولی بعد از گفت وگو و مصاحبه، روانپزشك متوجه اختلال گفتاری و حركات بی هدف آنها می شود. ۴۰ درصد این كودكان بهره هوشی كمتر از ۵۰ و ۳۵ تا ۴۰ درصد بهره هوشی بین ۵۰ تا ۷۰ دارند. به طور كلی ۷۵ تا ۸۰ درصد این كودكان از نظر آموزشی و تحصیلی عقب ماندگی دارند.
كانر در تشریح علت این بیماری اضافه می كند كه والدین این كودكان به علت نوع كار و تخصص و مشغولیت های اجتماعی كمتر می توانند به كودك خود برسند و نمی توانند رابطه منطقی صحیح و عاطفی با كودك داشته باشند. اختلال اوتیسم درمان خاصی ندارد. مصرف آرامبخش ها از بیقراری كودك جلوگیری می كند. روان درمانی نیز بخصوص بصورت رفتار درمانی برای كمك به این افراد لازم است.

منبع : روزنامه همشهری