به من می‌گویند ترینیتی - Lo Chiamavano Trinity

سال تولید : ۱۹۷۰
کشور تولیدکننده : ایتالیا
محصول : وست فیلم
کارگردان : ا. ب. کلوچر (انتسو باربونی)
فیلمنامه‌نویس : ا. ب. کلوچر (انتسو باربونی)
فیلمبردار : آلدو جوردانی
آهنگساز(موسیقی متن) : فرانکو میکالیتزی
هنرپیشگان : ترنس هیل (ماریو جیروتی)، بود اسپنسر (کارلو پدرسولی)، فارلی گرینجر، استیون زاکاریاس، دان استورکی، گیزلا هان و النا پدمونته.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۹ دقیقه


مردی به‌نام «ترینیتی» (هیل) - که ظاهری کثیف و ژولیده دارد، ولی تیرانداز ماهری است - می‌فهمد که کلانتر شهر کوچکی در جنوب‌غربی آمریکا، همان برادر یاغی خودش، «بامبینو» (اسپنسر) است. «بامبینو» برایش تعریف می‌کند که کلانتر جدید شهر را سرراهش کشته و جایش را گرفته است؛ و حالا هم نقشه می‌کشد که با رسیدن گروهش، گله اسب گله‌دار بدجنسی به‌نام «هریمن» (گرینجر) را بد زدد. «بامبینو» می‌داند که «ترینیتی» نقشه‌اش را خراب می‌کند، و برای همین از او می‌خواهد که برود. اما «ترینیتی» در کولونی مورمون‌ها با دو دختر به‌نام‌های «سارا» (هان) و «جودیت» (پدمونته) آشنا می‌شود و به‌ آنان در مقابله با مزدوران «هریمن» کمک می‌کند؛ و چیزی نمی‌گذرد که «بامبینو»ی خوش قلب هم در کنار «ترینیتی» از مورمون‌ها که «هریمن» قصد کرده زمین حاصلخیزشان را تصاحب کند، دفاع می‌کند. آنان می‌فهمند که «هریمن» با وعده بیست رأس اسب، راهزنان مکزیکی را هم به کمک فراخوانده و برای همین، با لباس مبدل مکزیکی‌ها تمام گله اسب‌های «هریمن» را می‌دزدند و به احترام عقیده مورمون‌ها - که خونریزی را حرام می‌دانند - بدون خونریزی افراد «هریمن» را خلع سلاح می‌کنند. با رسیدن کلانتر تازه، «بامبینو» قصد بردن اسب‌ها را دارد، ولی می‌فهمد که «ترینیتی» آن‌ها را به‌نام مورمون‌ها داغ کرده است. «بامبینو» و گروهش می‌روندد و «ترینیتی»، پس از مدتی تفریح با تصور داشتن دو همسرِ مورمون، دنبال‌شان می‌رود و به کلانتر هم می‌گوید که آنان از کدام طرف رفته‌اند.
* یک معجونِ ملایم و سترن که بععضی اوقات به بالاتر از حدّ خود نظر می‌اندازد (پژواک‌های دوری از هوارد هاکس در شخصیت پردازی‌ها و موقعیت‌ها وجود دارد)، بعضی اوقات خوش‌بینانه قصد هجو کردن دارد (گردهمائی‌های کلاسیک / هجوآمیز و سترن، مهارت‌های عجیب قهرمان با یک اسلحه، شخصیت منفی گرینجر) و بعضی اوقات به کمدی بزن‌بکوب قناعت می‌کند؛ اما اکثر اوقات در تقلید نعل به نعل و کورکورانه از «مرد بدون نام» کلینت ایست وود موفق است (و البته تقلید از موسیقی انیوموریکونه هم کمک می‌کند). «ترینیتی» قهرمانی دوست‌داشتنی است و جبرانِ لحن نامطمئن فیلم و بی‌سلیقگی‌های کارگردانی را می‌کند. یک سال بعد دنباله‌ای بر فیلم به‌نام هنوز نام من ترینیتی است با همین کارگردان و بازیگران اصلی ساخته می‌شود.