فلوراید؛استحکام دهنده ی دندان

فلوراید ماده اولیه ی ضد پوسیدگی است که به صورت سیستمیک(داخل بدن) و موضعی عمل می کند و به عنوان یک معیار مطمئن و موثر در جوامع بشری برای کاهش شیوع و وقوع پوسیدگی های دندان است.
در سال های ۱۹۴۶تا ۱۹۷۹ افزودن فلوراید به آب به تنهایی ۴۰ درصد تا ۶۰ درصد موجب کاهش شیوع پوسیدگی در افرادی که از این آب استفاده کرده اند، شد. از سال ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۹ ،افزودن فلوراید به آب، ۳۰ درصد شیوع پوسیدگی را کاسته است.
به کارگیری فلوراید روی پیشگیری از پوسیدگی به صورت افزودن فلوراید به آب، خمیر دندان ها و دهان شویه ها، همچنین استفاده ازنوشیدنی هایی با آب دارای فلورید انجام می شود.
● سه مکانیسم اولیه ی عمل فلوراید روی دندان ها به قرار زیر است:
۱) وقتی فلوراید با مینا و عاج دندان تماس می یابد، با کلسیم و فسفر موجود در آنها فلورو آپاتیت را تشکیل می دهد و این ترکیبی است که نسبت به هیدروکسی آپاتیت به اسید مقاوم تراست.
۲) فلوراید همچنین ترمیم و معدنی شدن مجدد سطح دندان های پوسیده را تسریع می کند و کمک می کند که روند تخریب معکوس شود و موجب افزایش مقاومت سطح دندان در برابر پوسیدگی شود.
۳) در نهایت، فلوراید موجب کاهش اثر تخریبی باکتری های دهان بر دندان می شود که این کار را از طریق تداخل در تشکیل و عملکرد میکروارگانیسم ها انجام می دهد.
وقتی فلوراید در غذا و نوشیدنی مصرف می شود، وارد جریان خون می شود و در استخوان ها و دندان ها تجمع می کند. گردش خون با فراهم کردن فلوراید در بزاق اثر موضعی هم دارد.
مقدار کمی از فلوراید وارد بافت نرم می شود و باقی مانده آن در بزاق ترشح می شود.
منبع اولیه فلوراید سیستمیک، آب فلوریده شده است. غذا و نوشیدنی ها مقدار کمتری فلوراید دارند.
منابع فلوراید موضعی شامل خمیر دندان، ژل ها و دهان شویه هاست که روزانه توسط افراد مصرف می شوند و نیز فلوراید غلیظ شده است که توسط دندانپزشک ها بیشتر به صورت ژل و خمیر به کار می رود.
● افزودن فلوراید به آب
افزودن فلوراید به عنوان یک اقدام بهداشت عمومی توسط انجمن دندان پزشکان آمریکا و انجمن تغذیه آمریکا مورد تائید قرار گرفته است. این انجمن ها، رعایت بهداشت دهان و افزودن فلوراید به آب را برای پیشگیری از بیماری های دندانی و حفاظت از دندان ها مورد تاکید قرار می دهند.
اما علی رغم این تاکید، عده ای مخالف استفاده ی گسترده از فلوراید هستند و مدعی اند افزودن فلوراید به آب و مواد مختلف برای دندان، آزادی انتخاب هر فرد را محدود کرده و خطر ابتلا به ایدز و سرطان را افزایش می دهد. ولی باید گفت که خطر ابتلا به بیماری های ناشی از مصرف فلوراید، بی پایه و اساس است.
● توصیه های لازم برای پیشگیری از پوسیدگی دندان:
در برنامه های پیشگیری از پوسیدگی دندان، داشتن رژیم غذایی متعادل، اصلاح منابع و مقادیر کربوهیدرات های غذایی و تلفیق بهداشت دهان با شیوه ی زندگی افراد مورد توجه قرار می گیرند.
بعد از وعده های غذایی باید مسواک زد، دهان را با آب شست یا آدامس(بدون قند حاوی گزیلیتول) را به مدت ۲۰-۱۵ دقیقه جوید.
با برنامه ریزی و بهداشت مناسب دهان و یک رژیم غذایی متعادل، خطر پوسیدگی زایی به شدت کاهش می یابد.
اعمالی که باید از آنها پرهیز کرد عبارتند از: استفاده ی فراوان از نوشیدنی های شیرین گازدار، خوردن متناوب میان وعده های شیرین(شیرینی، شکلات، کاکائو، آب نبات، ژله و ...) و نگه داشتن مقادیر زیادی از مواد قندی در دهان طی دوره های ممتد.
داروهای جویدنی یا مایع بدون نسخه پزشک و ترکیبات ویتامینه هم ممکن است مواد قندی داشته باشند؛ مانند قرص ویتامین C که قند موجود در اسید آن موجب پوسیدگی دندان می شود و خواندن دقیق برچسب دارو به منظور جلوگیری یا کاهش استفاده از چنین محصولاتی مهم است.
کربوهیدرات های قابل تخمیر مانند آب نبات، بیسکوییت ها، کلوچه، چوب شور و چیپس بایستی همراه وعده های غذایی خاصی خورده شود.
مصرف یک تکه پنیر با هر وعده غذایی، برای کاهش پوسیدگی دندان مفید است.
اعمال مربوط به بهداشت دهان از قبیل مسواک زدن، دهان شویی و جویدن آدامس بدون قند بعد از خوردن غذا می تواند خطر پوسیدگی دندان را کاهش دهد.
مصرف توأم میوه ها و پنیر در وعده های غذایی، موجب کاهش پوسیدگی می شود.

http://tebb.blogfa.com