نیکل اودیون - Nickelodeon

سال تولید : ۱۹۷۶
کشور تولیدکننده : آمریکا و انگلستان
محصول : اروین وینکلر و رابرت چارتوف
کارگردان : پیتر با گدانوویچ
فیلمنامه‌نویس : و. د. ریختر و باا گدانوویچ
فیلمبردار : لاسلو کواکس.
آهنگساز(موسیقی متن) : ریچارد هازارد.
هنرپیشگان : رایان اونیل، برت رنولدز، تاتوم اونیل، برایان کیت، استلا استیونز، جان ریتر، جین هیچکاک، جک پرکینز و جو وارفیلد.
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۲ دقیقه.


شیکاگو، سی ژوئیه سال 1910. وکیلی به‌نام «لیو هاریگن» (اونیل) که فهمیده موکلش قابل دفاع نیست، از دادگاه می‌گریزد و به «ه_. ه_. کاب» (کیت)، رئیس کمپانی فیلم‌سازی کینوگراف برمی‌خوردد که برای بقاء، با کمپانی‌های بزرگ می‌جنگد. «کاب» با خریدن چند طرح داستانی از «لیو»، او را برای سرکشی به کارهایش به کالیفرنیا می‌فرستد. «باک گرین‌وی» (رنولدز)، بازیگر خرده‌پائی اهل فلوریداست که به محض رسیدن به نیویورک به استخدام کمپانی «پتنتس» درمی‌آید و او را هم به کالیفرنیا می‌فرستند. «لیو» به محض رسیدن در می‌یابد که کارگردان گروه «کاب» رفته و او جایش را می‌گیرد. در حین تدارک برای فیلم‌برداری، «باک» سر می‌رسد و جدالی بین این دو درمی‌گیرد؛ تا سرانجام «باک» می‌پذیرد که در فیلم «لیو» بازی کند. «کاتلین کوک» (هیچکاک) - رقصنده‌ای که قبلاً با «لیو» و «باک» آشناه شده - هم به گروه می‌پیوندد. اعضای گروه که از افراد «پتنتس» می‌گریزند، به مزرعه‌ای پناه می‌برند و آنجا، «باک» و «کاتلین» ظاهراً ازدواج می‌کنند. در شب کریسمس 1913 در یک سالن سینمای نیکل اودیون، می‌بینند که «کاب» فیلم‌های کوتاه‌شان را به معجونی عجیب بدل کرده است. آنان فیلم را می‌دزدند و در شیکاگو با «کاب» روبه‌رو می‌شوند و او همه‌شان را - به‌جز «مارتی ریوز» (استیونز) - اخراج می‌کند. همگی به آتلانتیک پیکچرز در هالیوود می‌روند، ولی شش ماه بعد «لیو» اخراج می‌شود و بقیه همکار را رها می‌کنند تا به‌طور مستقل وسترنی بسازند. در این بین «پتنتس» خانه‌شان را با همه فیلم‌ها و وسایل آتش می‌زند. در اولین شب نمایش «عضو گروه کوکلوکس کلان» در 1915 به «کاب» برمی‌خورند که حالا با «مارتی» ازدواج کرده و از تولد صنعتی نوین سخن می‌گوید، و همگی تصمیم می‌گیرند فیلم‌سازی را به شکل مستقل ادامه دهند.
* باگدانوویچِ عاشق سینما اینجا نیز فیلمش را با ارجاع به سینما و تاریخ آن پُر می‌کند و این بار بهانه، مهیاتر از همیشه به‌نظر می‌رسد چون نیکل‌اودیون شرح راه و رسم فیلم‌سازی در سال‌های دور، در دوران صامت است؛ زمانی که هنوز قاعده‌ها و نهادهای سال‌های بعد نضج نگرفته بودند. با این حال، نیکل‌اودیون نشانه آن است که ارجاع و ادای دین همیشه کارساز نیست و گاه نمی‌تواند جای خالی دست‌مایه‌ای تازه و اریژینال را پُر کند. عنوان‌بندی پایانی به آلن‌دوان ادای دین می‌کند و در واقع رد بسیاری از نکات و جزئیات داستانی به کتاب گفت‌وگوی با گدانوویچ با دوان - فیلم‌ساز بسیار پُرکار و پُرسابقه هالیوود قدیم - باز می‌گردد. از جمله: ناخواسته کارگردان شدن «لیو» که دقیقاً همان حکایت دوان است، آشنائی اولیه او با گروه با گدانوویچ قضیه تلاقی مسیر شخصیت‌ها و عوض و بدل شدن چمدان‌ها را هم از فیلم موفق قبلی خودش، تازه چه‌خبر، دکتر؟ (1972) به عاریت گرفته است. و اصلاً به نظر می‌رسد که می‌خواهد کمدیِ شلوغ و موفق آن فیلم را در حیطه‌ای دیگر امتحان کند. اما اینجا حساب شدگیِ همه چیز به ضرر کمدی بزن‌بکوب، مثلث عشقی و حس معصومیت و ماجراجوئی سینمای اولیه تمام می‌شود. بازسازی تاریخی آن قدر حسب تکلیف و «رسمی» است که هیچ‌گاه حس بازگشت به آن زمان و مکان خاص به دست نمی‌آید و باگدانوویچ آنقدر خود را در حصار افسانه‌های رایج درباره سینما اسیر کرده که از زندگیِ واقعی دور مانده است. و بدون زندگی واقعی هیجان، شور و سرگردانیِ این عشاق و پیش گامانِ بی‌خبر از آینده در برابر سینما و وسوسه‌های آن، کم تأثیر باقی می‌ماند.