جنگ یهود با اسلام

●حلقه‌ای از جنگ‌های بین حق و باطل
اقتضای حكمت خداوند متعال بر درگیری دائمی و جنگ همیشگی بین حق و باطل قرار گرفته است، تا آن هنگام كه خداوند زمین و اهل آن را به [صالحان] واگذار نماید؛ تا [بدین وسیله] پاكان را از ناپاكان متمایز سازد. این جنگ از زمان [حضور] آدم (ع) در بهشت، كه در آن از هر چه اراده می‌نمود به همراه همسرش «حوا» میل می‌كرد، آغاز گردید. [خداوند می‌فرماید:]
پس شیطان، هر دو را از آن بلغزانید و از آنچه در آن بودند، ایشان را به در آورد.۱
این معركه پس از آن به زمین انتقال یافت و دشمنی بین آدم و شیطان قوت گرفت. [خداوند می‌فرماید:]
و فرمودیم، فرود آیید، شما دشمن همدیگرید و برای شما در زمین قرارگاه و برخورداری خواهد بود.۲
و می‌فرماید:
فرمودیم، جملگی از آن فرود آیید. پس اگر از جانب من برای شما هدایتی رسد، آنان كه هدایتم را پیروی كنند برایشان بیمی نیست و غمگین نخواهند شد و[لی] كسانی كه كفر ورزیدند و نشانه‌های ما را دروغ انگاشتند، آنانند كه اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود.۳
و خداوند متعال پس از ذكر داستان آدم (ع) به بیان موضع یهود در برابر پیامبر اكرم(ص) و دین اسلام پرداخته است، تا نشان دهد كه جنگ یهود با پیامبر (ص) جنگ میان حق و باطل می‌باشد، جنگی میان كسانی كه به پذیرش دین درآمده‌اند؛ و آنان مسلمان هستند با كسانی كه ایمان به خدا و به روز جزا نیاورده‌اند و آنچه را خدا و رسولش تحریم نموده‌اند، حرام نمی‌شمارند. پس خدای متعال فرمود:
ای فرزندان اسرائیل، نعمت‌هایم را كه بر شما ارزانی داشتم به یاد آورید و به پیمانم وفا كنید تا به پیمانتان وفا كنم و تنها از من بترسید. و بدانچه نازل كرده‌ام [قرآن] كه مؤید همان چیزی است كه با شماست [تورات حقیقی] ایمان آورید و اولین انكاركنندهٔ آن نباشید و آیات مرا به بهایی ناچیز نفروشید و تنها از من پروا كنید. و حق را به باطل درنیامیزید و حقیقت را ـ با آنكه خود می‌دانید ـ كتمان نكنید.۴
●جنگ یهود با پیامبر اسلام (ص)
جنگ یهود با مسلمین از هنگامی آغاز می‌شود كه خداوند پیامبر گرامی‌اش حضرت محمد (ص) را به عنوان وسیلهٔ هدایت و نور حقیقت ارسال فرمود تا آن را بر تمام ادیان [و عقاید] حاكم و غالب گرداند.در مكه مكرمه، یهود به سمت مشركان رفتند و آنان را به بیان سؤالات دشواری كه جواب آن در كتاب‌های آسمانی پیشین و پسین موجود نبود وادار می‌ساختند. و آن به سبب عمق كینه میان آنان و پیامبر اكرم (ص) بود. و از جملهٔ این مسائل «پرسش از روح» بود.
و در مدینه منوره پیامبر (ص) پیمان صلحی را با یهود برقرار نمود، اما آنان آن پیمان را بیش از یكبار نقض كردند، و [طایفهٔ یهودی] «بنی قین قاع» به زن مسلمان محجبه‌ای تجاوز كردند و [طایفه یهودی دیگر] «بنی نظیر» نقشهٔ قتل پیامبر (ص) را كشیدند و [طایفهٔ] «بنی قریظه» در جنگ «احزاب» با پیوستن به گروه‌ها علیه پیامبر (ص) به جنگ پرداختند. در نتیجه پیامبر اكرم (ص) پس از این هجوم و مواجههٔ رویارو و برتری‌طلبی و آشوب و خدعه و دسیسه، [راهی] جز مبارزه یهود و تبعیدشان از مدینه منوره نیافت تا بدین وسیله مسلمانان از دست آنان آرامش یابند.
یهود شكست خورده در «خیبر» گرد آمدند و حقد و كینه و حسد در دل‌های ساكنان آن منطقه انباشته شد و به تحریك اعراب علیه مسلمین و تقویت حركت نفاق پرداختند، آنچنان كه زنی یهودی به مسموم نمودن پیامبر اكرم (ص) از طریق گوشت گوسفند كباب شده كه در آن سم وارد شده بود، دست زد.
●دلایل عداوت یهود با مسلمانان، به ویژه با پیامبر اكرم (ص)
دلایل دشمنی یهود با مسلمانان و پیامبر اكرم (ص) به مسائل متعددی برمی‌گردد كه از آن میان به موارد زیر اشاره می‌كنیم:
۱. حسادت‌جویی و برتری طلبی: یهود، خود را قوم (ملت) برگزیدهٔ خدا پنداشته و نسبت به حق سروری، رهبری و پیامبری، خود را از دیگران (غیر یهود) سزاوارتر می‌داند. آنان به آمدن پیامبری جدید وعده داده شده بودند و هنگامی كه مشركان با آنان به مبارزه پرداختند، [یهود] به آنان وعدهٔ بعثت [او را] می‌دادند، كه پیامبری برانگیخته خواهد شد كه همراه او با شما خواهیم جنگید [و شما را خواهیم كشت] مانند كشتار اقوام «عاد» و «ارم»؛ اما چون پیامبر جدید آشكار شد ولی از غیر نسل داوود (ع) بود، سینه‌هایشان تنگ شد و كینه در جان‌هایشان به حركت درآمد و آغاز به مكر علیه پیامبر اكرم (ص) كردند. خداوند متعال می‌فرماید:
و هنگامی كه از جانب خداوند كتابی كه مؤید آنچه نزد آنان است، برایشان آمد، و از دیرباز [در انتظار آن] بر كسانی كه كافر شده بودند، پیروزی می‌جستند؛ ولی همین كه آنچه [كه وصفش] را می‌شناختند برایشان آمد، آن را انكار كردند. پس لعنت خدا بر كافران باد.۵
و آنچه بر كینهٔ آنان علیه اسلام و مسلمانان افزود، سرعت انتشار این دین، و گرد آمدن مردم حول رسول خدا (ص) بود. آنان درك كردند كه این دین رقیب خطرناكی برای یهودیت و محوری برای رهبری معنوی جزیرهٔالعرب خواهد بود.
۲. سرشت ناپاك: یهود، همواره تظاهر به مهربانی و شفقت و امانتداری می‌نمایند در صورتی كه آنان به محض آنكه فرصتی به دست آورند به وحشیانی درنده تبدیل می‌شوند. [دلیل] این ویژگی روانی نزد مردمان بسیاری ناشناخته بود، تا اینكه قرآن (حكیم) نزول یافت و از ریشه‌های این [صفت] پرده برداشت و آن خصلت را تبیین نمود، تا مسلمانان، جزم و احتیاط خود را در برخورد با آنان به كار گیرند.
تعدادی از آیات قرآنی كه از درون یهود پرده برداشته است، عبارتند از این آیات:
و [عده‌ای از اهل كتاب] بر خدا دروغ می‌بندند، با اینكه خودشان هم می‌دانند.۶
پذیرا و شنوای دروغ هستند [و] بسیار مال حرام می‌خورند.۷
و [آنان] پیامبران را بناحق می‌كشتند.۸
و هرگز نه این بود كه [یهود] هرگاه پیمانی بستند، گروهی از ایشان آن را دور افكندند؟۹
هر بار كه آتشی برای پیكار افروختند، خدا آن را خاموش ساخت. و در زمین برای فساد می‌كوشند، و خدا مفسدان را دوست نمی‌دارد.۱۰
[آنان گفتند:] در مورد كسانی كه كتاب آسمانی دارند، راهی علیه ما نیست.۱۱
و [به سبب] ربا گرفتنشان ـ با آنكه از آن نهی شده بودند ـ و به ناروا مال مردم خوردنشان.۱۲
بنابراین جنگ خود را با قرآن كریم و با جبرئیل (ع) كه این آیات را بر پیامبر اكرم (ص) فرو آورده بود، علنی ساختند.
خداوند متعال می‌فرماید:
بگو: كسی كه دشمن جبرئیل است [در واقع دشمن خداست] چرا كه او به فرمان خدا قرآن را بر قلبت نازل كرده است، در حالی كه مؤید [كتاب‌های آسمانی] پیش از آن و هدایت و بشارتی برای مؤمنان است.۱۳
و طبری می‌گوید: «اهل علم، جملگی بر تأویل این آیه اتفاق نظر دارند كه این آیه در جواب یهود بنی‌اسرائیل نازل گردید زیرا جبرئیل را دشمن خود و میكائیل را دوست خود می‌پنداشتند. » و دلیل دشمنی آنها با جبرئیل، آن بود كه او پیامبر (ص) را از اسرارشان آگاه می‌ساخت و او در بر دارندهٔ‌ هر عذابی بود.

نویسنده: محمد شبیر
پی‌نوشت‌ها:
۱. فأزلّهما الشیطان عنها فأخرجهما ممّا كانا فیه. سورهٔ بقره (۲)، آیهٔ ۳۶.
۲. و قلنا اهبوطوا بعضكم لبعضِ عدوٌّ و لكم فی الأرض مستقرٌّ و متاعٌ إلی حین. همان.
۳. قلنا اهبطوا جمیعاً فإمّا یأتینّكم منّی هدیً فمن تبع هدای فلا خوفٌ علیهم و لا هم یحزنون * والذین كفروا و كذّبوا بآیاتنا اولئك إصحب النّارهم فیها خلدون. سورهٔ بقره (۲)، آیهٔ ۳۸ و ۳۹.
۴. یبنی إسرائیل اذكروا نعمتی الّتی أنعمت علیكم و أوفوا بعهدی أوف بعهدكم و إیّی فارهبون* و ءآمنوا بما أنزلت مصدّقاً لما معكم و لا تكونوا أوّل كافرٍ به و لا تشتروا بآیتی ثمناً قلیلاً و إیّی فاتّقون * و لا تلبسوا الحقّ بالبطل و تكتموا الحقّ و أنتم تعلمون. سورهٔ بقره (۲)، آیهٔ ۴۰ و ۴۱ و ۴۲.
۵. و لمّا جاءهم كتبٌ من عندالله مصدّقٌ لما معهم و كانوا من قبل یستفتحون علی الّذین كفروا فلّما جاءهم ما عرفوا كفروا به فلعنهٔ الله علی الكفرین. سورهٔ بقره (۲)، آیهٔ ۸۹.
۶. و یقولون علی الله الكذب و هم یعلمون. سورهٔ آل عمران (۳)، آیهٔ ۷۵.
۷. سمّعون للكذب أكّلون للسّحت. سورهٔ مائده (۵)، آیهٔ ۴۲.
۸. و یقتلون النّبیین بغیر الحقّ. سورهٔ بقره (۲)، آیهٔ ۶۱.
۹. أو كلّما عهدوا عهداً نبذه فریقٌ منهم. سورهٔ بقره (۲)، آیهٔ ۱۰۰.
۱۰. كلّما أوقدوا ناراً للحرب أطفأها الله و یسعون فی الأرض فساداً و الله لایحبّ المفسدین. سورهٔ مائده (۵)، آیهٔ ۶۴.
۱۱. لیس علینا فی الأمّیین سبیلٌ. سورهٔ آل عمران (۳)، آیهٔ ۷۵.
۱۲. و أخذهم الرّبوا و قد نهوا عنه و أكلهم أموال النّاس بالبطل. سورهٔ نساء (۴)، آیهٔ ۱۶۱.
۱۳. قل من كان عدوّاً لجبریل فإنّه نزّله علی قبلك بإذن الله مصدّقاً لما بین یدیه هدیً و بشری للمؤمنین. سورهٔ بقره (۲)، آیهٔ ۹۷.
۱۴. ابن كثیر، تفسیرالقرآن‌العظیم، ج ۱، ص ۱۲۹.
منبع:ماهنامه موعود، شماره ۶۰

منبع : خبرگزاری فارس