نقش من، نقش ماندگاری می‌شود

ثریا قاسمی می‌گوید که در فیلم <دعوت> نقش متفاوتی را بازی کرده است. نقشی که خودش انتظار دارد جزو نقش‌های ماندگار در کارنامه کاری‌اش محسوب شود. قاسمی اگرچه تاکنون با حضور در نقش‌های تکراری و همکاری با آدم‌های کم‌تجربه به نوعی قدر خود را نشناخته اما تک‌خال‌های او در بازی نقش‌هایی مطرح در آثار کارگردانان مطرح سینمای ایران گواه خوبی بر توانایی بازیگری اوست. با او در مورد نقشش در فیلم دعوت و کیفیت کار از نظر او گفت‌وگویی کرده‌ایم که می‌خوانید
▪ خانم قاسمی علت انتخاب این نقش توسط شما در فیلم دعوت چه بود؟ صرف کار کردن با ابراهیم حاتمی‌کیا برای‌تان مهم بود یا خود نقش هم ویژگی‌هایی داشت؟
ـ راستش را بخواهید من برای دو اپیزود دعوت به کار شدم و قرار بود یکی از این دو نقش را انتخاب کنم. من هم بر اساس علا‌قه‌ای که خود آقای حاتمی‌کیا داشت و خودم نیز حس بهتری نسبت به آن داشتم همین نقشی را انتخاب کردم که در <دعوت> بازی می‌کنم. چون آن یکی نقش به نوعی به نقش‌های قبلی من شباهت‌هایی داشت و من نمی‌خواستم آن نقش‌ها را دوباره تکرار کنم. به‌هرحال معنایی که خود کار و اپیزود داشت و شخصیت من و اجرا و طراحی خاص آن باعث شد آن را انتخاب کنم. ‌
▪ در این اپیزود شما با چه کسانی همبازی هستید؟ ‌
ـ من همراه آقای فروتن و خانم سحر جعفری‌جوزانی همبازی هستم و اتفاقات اصلی حول و حوش شخصیت این زن و شوهر شکل می‌گیرد. ‌
▪ خانم قاسمی مساله‌ای مثل سقط جنین در کشور ما تابوی بزرگی است. تابویی که هم از نظر شرعی هم از نظر حکومتی و هم از نظر سنتی حساسیت‌های بسیاری در موردش وجود دارد. فکر می‌کنید پرداختن سینما و فیلم دعوت به این موضوع چه تاثیری در نگاه به سقط جنین در کشور ما می‌گذارد؟
ـ ببینید این، مساله سینما نیست. مساله فرهنگ این جامعه است که باید عوض شود. ما باید یاد بگیریم پیش از اقدام به کاری چنین خطیر لا‌اقل کمی فکر کنیم. فکر در مورد این که آیا از نظر مالی و معنوی آماده و پذیرای بچه‌دار شدن هستیم یا خیر؟ طی سال‌های گذشته به خاطر مسائل اقتصادی و اجتماعی شرایط وحشتناکی بین زن و شوهرها به وجود آمده است. شما می‌بینید که آمار طلا‌ق چقدر افزایش پیدا کرده و بالا‌ رفته است. در چنین شرایطی تصمیم برای بچه‌دار شدن ریسک بزرگی به حساب می‌رود. به نظر من پیش از هر چیز باید این فرهنگ در کشور ما جا بیفتد که پیش از بچه‌دار شدن، کمی فکر کنیم آیا اصلا‌ می‌خواهیم ازدواج کنیم یا باید ازدواج کنیم؟ و اگر به این نتیجه رسیدیم که می‌خواهیم ازدواج کنیم باید ببینیم آماده بچه‌دار شدن هستیم یا خیر؟ چون اگر این اتفاق بیفتد و آدم‌ها به‌طور ناخواسته بچه‌دار شوند دیگر کاری نمی‌شود کرد. این فرهنگ باید برای پیش از این اتفاق بین ما جا بیفتد. باید این مشاوره را به جوان‌ها داد و آنها را با مسوولیت‌های سنگینی که در مقابل یک بچه دارند آشنا کرد که البته من فکر نمی‌کنم تا ۲۰ سال دیگر هم چنین فرهنگی در کشور ما جا بیفتد. پیش آمدن چنین وضعیتی هم برمی‌گردد به خیلی چیزها، به وضع اقتصادی، جو خانوادگی، تزلزل روحیه آدم و خیلی چیزهای دیگر. ما به عنوان یک هنرمند سعی کردیم یک چیزهایی را نشان دهیم و امیدواریم موفق هم شده باشیم. چون من هنوز نسخه مونتاژشده فیلم را ندیده‌ام و نمی‌دانم کوشش آقای حاتمی‌کیا به عنوان کارگردان و باقی عوامل در چه زمینه‌ای شکل گرفته است. اما این را می‌توانم بگویم که کار ما فقط تلنگری است شاید به متخصصان، کارشناسان و مسوولا‌ن مربوط به مسائل خانواده تا شاید به فکر بیفتند و شروع کنند به ارائه آموزش. آموزش به نسل جوانی که کمابیش از مشکلا‌ت بچه‌دار شدن آگاه نیستند و نمی‌دانند قدم به چه ورطه‌ای می‌گذارند.
▪ کیفیت کار با آقای حاتمی‌کیا چطور بود؟
ـ من شخصا بسیار راضی بودم. هر چند اول اجازه بدهید در مورد همبازی‌هایم در این فیلم صحبت کنم. آقای محمدرضا فروتن و خانم جعفری‌جوزانی. جوان‌هایی که فوق‌العاده جذاب بودند و همکاری با آنها برخلا‌ف خیلی از بازیگران جوان دیگر بسیار دلنشین بود. آنها بی‌نهایت به نظم، اندیشه و تمرکزشان اهمیت می‌دادند که من با کمال تاسف این صفات را در اغلب بازیگران جوان که با آنها همبازی می‌شوم نمی‌بینم. آنها فکر می‌کنند خیلی بلدند و صرف قرار گرفتن جلوی دوربین و بدون تپق زدن دیالوگ را گفتن همه کار بازیگری است اما در مورد این دو جوان این‌طور نبود. به عنوان مثال آقای فروتن باید خودش را با لهجه خانم جعفری‌جوزانی وفق می‌داد و سعی می‌کرد تا او هم بتواند آن لهجه را تقلید کنید. شما نمی‌دانید که آنها با چه تمرین‌های مکرر و ممارستی به این نقطه مشترک رسیدند. ما، یک ماه تمام تمرین داشتیم تا بالا‌خره آمادگی حضور جلوی دوربین را پیدا کردیم. اما جدای از این باید بگویم کار با آقای حاتمی‌کیا هم بسیار برای من جذاب بود. چون ایشان در میان تمرین‌هایی که به‌ما ‌می‌دادند و با ضبط با دوربین دستی به شکار لحظه‌ها می‌پرداخت و لحظاتی را خلق می‌کرد که بعدها مورد مشورت با فیلمبردار قرار می‌گرفت. حاتمی‌کیا تمام لحظات تمرین را فیلمبرداری می‌کرد و بعد از هماهنگی با تورج منصوری فیلمبردار تصمیم می‌گرفت چه پلا‌نی با چه شکلی گرفته شود و این برای من فوق‌العاده جذاب بود. چون هم به ما فرصت تمرین می‌داد و هم باعث می‌شد خلا‌قیت‌های خودمان را بروز دهیم. مخصوصا من که همیشه اتودهای زیادی برای کارگردان دارم. تورج منصوری هم آنچنان دقیق و پرانرژی از اولین لحظات کار حضور پیدا کرد که برای ما غنیمتی بود. به‌هرحال می‌خواهم بگویم من بعد از مدت‌های زیادی توانستم با یک گروه بسیار حرفه‌ای به معنای واقعی آن همکاری داشته باشم که این موضوع بسیار باعث خوشحالی من بود چون تا پیش از این خیلی کارهای غیرحرفه‌ای و مبتدی و بد را خارج از توانمندی‌های خودم انجام داده بودم. ‌
▪ خانم قاسمی شما با وجود توانایی‌هایی که در زمینه بازیگری دارید متاسفانه گاهی اوقات دست به انتخاب‌های خوبی نمی‌زنید. آیا این نقش را می‌توان جزو نقش‌های ماندگارتان دانست یا این نقش هم در ادامه همان کارهای تکراری قبلی است؟
ـ به نظر خودم این نقش جزو یکی از نقش‌های ماندگار من است چون من طراحی خاصی برای این نقش داشتم و البته با مشورت آقای حاتمی‌کیا و اطلا‌ع یافتن از انتظارات‌شان توانستیم به حد وسطی در این زمینه برسیم. این نقش خلا‌ف تصور و نگاه معمول است که اصولا‌ در مورد من وجود دارد و در عین حال در جایگاه و سن خودم هم پی‌ریزی شده است. ‌
▪ فکر می‌کنید فیلم دعوت بعد از فیلم ناموفق به نام پدر و سریال حلقه سبز می‌تواند شروع دوباره‌ای برای حاتمی‌کیا محسوب شود؟
ـ ببینید حتی یک نویسنده فوق‌العاده هم ممکن چند کتاب بد داشته باشد. من در این‌باره چیزی نمی‌دانم چون همان طور که گفتم نسخه مونتاژشده فیلم را ندیده‌ام و اجازه ندارم فتوای بیخودی بدهم. به همین خاطر فعلا‌ اجازه ندارم در مورد موفقیت یا عدم موفقیت آن حرف بزنم. اما من یک چیز را می‌توانم به جرأت بگویم و آن این که وقتی برای یک کار این‌قدر تمرکز و زمان گذاشته می‌شود مطمئنا نتیجه کار نمی‌تواند بد باشد. البته این مشخص نیست که منظور ما از <خوب> چیست و هر کس تعریف خودش را از این کلمه دارد ولی اگر تو کسی باشی که با خلوص نیت و عشق کارت را انجام دهی حتما موفق می‌شوی.

رها رستمی

منبع : روزنامه اعتماد ملی