و گروه موسیقی به نواختن ادامه داد - AND THE BAND PLAYED ON

سال تولید : ۱۹۹۳
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : میج سنفورد و سارا پیلزبری
کارگردان : راجر اسپاتیس وود
فیلمنامه‌نویس : آرنولد شولمن، بر مبنای کتابی نوشتهٔ رندی شیلتس
فیلمبردار : پل الیوت و پل رایان
آهنگساز(موسیقی متن) : کارتر برول
هنرپیشگان : ماتیو موداین، آلن آلدا، ریچارد گیر، لیلی تاملین، استیو مارتین، آنجلیکا هیوستن، ایان مکلن، ناتالی بایه، فیل کالینز، باد کورت
نوع فیلم : رنگی، ۱۴۱ دقیقه


ـ افریقای مرکزی، سال ۱۹۷۶.̎دکتر دان فرانسیس̎ (موداین) که برای سازمان بهداشت جهانی کار می‌کند، وارد دهکده‌ای می‌شود که تعداد اهالی‌اش به واسطهٔ شیوع بیماری تب ̎ابولا ̎ و مرگ و میر به شدت کاهش پیدا کرده است. پاریس، ۱۹۷۸. دکترها متوجه بیماری غریبی بین بیماران مذکرشان می‌شوند. آتلانتا، ۱۹۸۰. پژوهشگران ̎مرکز کنترل بیماری̎ که ̎فرانسیس̎ حالا آنجا کار می‌کند، گزارش‌هائی دربارهٔ بیماری جدیدی که بیماران مذکر در لس‌آنجلس، نیویورک و سن فرانسیسکو به آن مبتلا شده‌اند، تهیه می‌کنند. ۱۹۸۱. در مرکز کنترل بیماری پی می‌برند که بیماری جدید به واسطهٔ مقاربت جنسی میان مردم شایع شده است و احتمالاً ویروسی است. ۱۹۸۲. ̎دکتر رابرت گالو̎ ( آلدا) ویروس این بیماری را کشف می‌کند. ۱۹۸۴. ̎گالو̎ و فرانسوی‌ها سر این مسئله که چه کسی ابتدا این ویروس را کشف کرده، جر و بحث می‌کنند. ۱۹۸۵. در سن‌فرانسیسکو، ̎فرانسیس̎ از ̎کراوس̎ (مکلن)، که مراحل پیش‌رفتهٔ این بیماری را پشت سر می‌گذارد، دیدن می‌کند. ̎کراوس̎ به دکتر می‌گوید که از مرگ نمی‌ترسد و هراسش بیشتر در باب سرنوشت کسانی است که پشت سر می‌گذارد.
ـ اهمیت این فیلم اسپاتیس وود بیشتر از آن که به ساختار یا خود فیلم مربوط باشد مدیون موضوعی است که او برای کار برگزیده؛ و گروه موسیقی به نواختن ادامه داد فیلمی است دربارهٔ نخستین سال‌های پیدایش ̎ایدز̎ و در واقع یک عکس‌العمل سریع نسبت به خطری است که در همان سال ساخت جمعیت کثیری را تهدید کرد. فهرست بلند بالای نام ستارگان هالیوودی حاضر در فیلم هم به همین دلیل است. فیلم اسپاتیس‌وود به نوعی پاسخ به یک نیاز اجتماعی بود و نوعی تلاش برای آگاه‌سازی مردم که به شدت ارزشمند تلقی می‌شود. فیلم برای نمایش در تلویزیون ساخته شد اما بعدتر ابتدا روی پرده رفت. نقش‌آفرینی گیر و مارتین قابل توجه است. ساختار کار روان و یکدست است و کندی ریتم را نیز می‌توان به پای همان قضیهٔ تلویزیونی بودن آن گذاشت.