بی رنگ بی رنگ

وه چه بی رنگ و بی نشان که منم
کی ببیند مرا چنانکه منم
گفتی اسرار در میان آور
کومیان در این میان که منم
کی شود این روان من ساکن
اینچنین ساکن روان که منم
بحر من غرقه گشت هم در خویش
بوالعجب بحر بی کران که منم
این جهان وان جهان مرا طلب
کاین دو، گم شد در آن جهان که منم
فارغ از سودم و زیان چو عدم
طرفه بی سود و زیان که منم
گفتم:" ای جان تو عین ماییی" گفت:
"عین چبود در این میان که منم"
گفتم "آنی" بگفت: "های خموش
در زبان نامدست آن که منم."
می شدم در فنا چو مه بی پا
اینت بی پای پادوان که منم.
شمس تبریز را چو دیدم من
نادره بحر و گنج و کان که منم."

منبع : میان گستره