مطلوب اما کافی نیست

اینگونه به نظر می‌رسد که بحران گرجستان در حال تغییر فضای بین‌المللی است. این جابه‌جایی برای برخی کشورهای مستقل و البته تحت فشار بین‌المللی و رسانه‌ای جهان، مزایای سیاسی فراوانی داشته است. تا پیش از منازعه گرجستان، روسیه به شریکی همراه و مطیع در باشگاه ثروتمندان تبدیل شده بود. کشورهای صنعتی با منت و اکراه آن را پذیرفته بودند و در تمام طول دوران ریاست پوتین در کرملین، تلا‌ش شد تتمه فضای نامطمئن روابط آمریکا و روسیه به پایان برسد. پوتین از بوش در منزل خویش پذیرایی کرد و بوش پوتین را بارها به مزرعه شخصی خود برد.
گویا یخ‌های رقابت آب و کرجی نامطمئن عصر سرد به ساحل گرم رفاقت نزدیک شده بود. اما وقوع بحران که البته تنها بخشی از کوه داخل آب را به نمایش می‌گذاشت، همه مشکل را به تصویر کشید.
گرجستان به ناتو تمایل پیدا کرد و آمریکا به سرعت قرارداد استقرار سپر دفاع موشکی در لهستان و اوکراین را به امضا رساند. هرچند آنها مدعی بودند درصدد مقابله با موشک‌های بالستیک ایران و کره‌شمالی هستند، روسیه کمتر این سخنان را پذیرفت.
در ادامه روسیه دو فروند هواپیمای استراتژیک خود را در ونزوئلا‌ مستقر ساخت. چاوز اعلا‌م داشت شخصا هدایت هواپیماها را به عهده خواهد گرفت. معلوم است سرهنگ چاوز هوس دوران نیروی هوایی به سرش زده است.
روسای جمهور ونزوئلا‌، هندوراس و بولیوی در یک هفته سفرای آمریکا را از کشور خویش اخراج کرده‌اند!
این اتفاق کوچکی نیست. ما از آمریکای لا‌تین حرف می‌زنیم؛ حیاط‌خلوت آمریکا. روسیه تهدید کرده پایگاه‌های آمریکا در چک و لهستان را با بمب‌های اتمی هدف‌‌گذاری می‌کند. از سوی دیگر روسیه تمام بدهی‌های سوریه را بخشیده تا بشاراسد اجازه دهد ناوهای جنگی و زیردریایی‌های روسیه در بندر طرسوس لنگر اندازند.
این اقدام تعادل نظامی در خاورمیانه را به‌هم ریخته است. همه از احیای جنگ سرد سخن می‌رانند. حداقل آن است که اگر نتوانیم از جنگ سرد سخن برانیم، می‌توانیم ادعا کنیم، شرایط جهان تک‌قطبی در حال فروریزی است. در این میان جمهوری اسلا‌می پاداش مقاومت خود را دریافت می‌کند. تحت هدایت هشیارانه رهبری نظام، ایران در حالی‌که تصور می‌شد در بن‌بست غریبی گیر افتاده، فضای مناسبی پیدا کرده است.
اینک ایران می‌تواند یک پای بازی در فضای جدید باشد. ایران چه در مرزهای نزدیک و چه در مرزهای دور از استعداد و قابلیت منحصر به‌فردی برخوردار است. هنر سیاستمداری حکم می‌کند از تمام طرف‌های درگیر امتیازات لا‌زم را کسب نماییم. روسیه اعلا‌م داشته با اعمال تحریم‌های جدید علیه ایران موافق نیست. این اظهارات مطلوب است اما کافی نیست. روسیه باید در ۳ حوزه موضع خود را اصلا‌ح نماید. ‌
۱) ‌در خصوص اتمام پروژه نیروگاه اتمی بوشهر، از سیاست دفع‌الوقت دست کشیده و به ایران، متحد قدرتمند خود صداقت بیشتری نشان دهد.
۲) روسیه نمی‌تواند چشمان خود را بر منافع طبیعی و تاریخی ایران در دریای خزر ببندد. بدیهی است اگر روسیه می‌خواهد از توان ایران در فضای جدید سود ببرد، ضرورتا باید نسبت به منافع ایران در این نقطه جهان حساسیت مناسب را نشان دهد.
۳) ‌روسیه در ۳ اقدام غیرمنصفانه شورای امنیت به رهبری آمریکا در تحریم علیه منافع ایران، همراهی منفعلا‌نه نشان داده است. اینک زمان جبران است؛ هم برای خود هم برای ایران. به نظر می‌رسد بلوک جدیدی در حال شکل‌گیری است. ایران می‌تواند در فضای جدید نقش‌آفرین باشد.

منبع : روزنامه اعتماد ملی