۱۶ ساختمان - 16 BLOCKS

سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : آلمان و آمریکا
محصول : رندال امت، آوی لرنر، آرنولد ریفکین، جان تامپسن، جیم وان وایک و بروس ویلیس
کارگردان : ریچارد دانر
فیلمنامه‌نویس : ریچارد ونک
فیلمبردار : گلن مک‌فرسن
آهنگساز(موسیقی متن) : کلاوس بادلت
هنرپیشگان : ویلیس، ماز دف، دیوید مورس، جنا استرن، کیسی سندر، رابرت راکی و ساشا روئیس
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۵ دقیقه


̎جک موزلی̎ (ویلیس) که حالا به پیسی افتاده و دائم‌الخمر شده، روزهائی بهتر از این داشته ولی حالا کارش به جائی رسیده که تنها چیزی که رؤسایش از او انتظار دارند این است که خودش را قاطی کارها و مسئولیت‌های بزرگ نکند. ̎ادی بانکر̎ (دف) قرار است ساعت ده صبح در دادگاه و جلوی هیئت منصفه شهادت دهد و حالا ̎موزلی̎ مأموریت پیدا کرده که ̎بانکر̎ را صحیح و سالم تا محل دادگاه، اسکورت کند ـ کاری که ̎موزلی̎ حساب کرده و حداکثر پانزده دقیقه وقت می‌برد. در حالی‌که آن‌دو عازم دادگاه هستند، سواری سیاه‌رنگی مخفیانه تعقیبشان می‌کند. ̎موزلی̎ سر راه، وارد فروشگاهی می‌شود تا صبحانه‌ای برای خود دست‌وپا کند و درست پیش از آن‌که آدم‌کشی به ̎بانکر̎ شلیک کند، خارج می‌شود و او را نجات می‌دهد. وقتی نیروهای کمکی با شکل و شمایل ̎کارآگاه فرانک نیوجنت̎ (مورس) و افرادش سر می‌رسند، ̎موزلی̎ پی می‌برد که کارآگاهِ گروه کمکی ̎نیوجنت̎ همان پلیسی است که ̎بانکر̎ قرار است علیه‌اش شهادت دهد. ̎موزلی̎ که حالا آن پلیس‌های فاسد تعقیبش می‌کنند، باید ̎بانکر̎ را زنده و سالم به دادگاه برساند و اطمینان حاصل کند که عدالت اجرا می‌شود.
● آخرین فرصت پلیسی پا به سن گذاشته برای بازگشت به یک زندگی شرافتمندانه، قالبی محکم را برای ۱۶ ساختمان تشکیل داده؛ اثری که در واقع بیشتر به یک فیلم نوآر فشرده شباهت دارد تا فیلم‌های صرفاً سرگرم‌کنندهٔ قبلی دانر. ماجراها که بخش اعظمش در زمان واقعی تعریف می‌شود، به سوژهٔ اصلی خود ـ فساد در نیروهای پلیس، و این‌که چه‌طور هم‌راهی کردن سادهٔ یک شاهد به دادگاه، به یک تعقیب و گریز موش و گربه‌ای تبدیل می‌شود ـ دو دستی چسبیده است. با آن‌که فیلم کوبندگی فیلم‌های سیدنی لومت (سرپیکو، ۱۹۷۴ و شاهزادهٔ شهر، ۱۹۸۱) را ندارد ولی به خاطر اهمیتی که برای شخصیت‌پردازی قائل بوده، توانسته سنت درام‌های پیچیدهٔ پلیسی/ شهری را زنده کند. صحنه‌های تعقیب و گریز در تورنتو (به‌جای نیویورک) گرفته‌ شده‌اند که همین مسئله به تنها نقص این تولید بسیار حرفه‌ای تبدیل شده است.
فیلم‌برداری پردهٔ عریض مک فرسن و نورهای رنگ‌پریده‌اش به شدت با حال و هوای داستان جور است. بادلت که معمولاً موسیقی‌اش زیادی خود را به رخ می‌کشد در این‌جا یکی از متین‌ترین آثارش را ارائه داده است. با آن‌که گفت‌وگوهای دِف بیش از ویلیس است ولی ویلیس ـ که زمانی در فیلم‌ها و مجموعه‌های تلویزیونی خود بیشترین سهم را از گفت‌وگو می‌برد ـ به شخصیتی اصالت و عمق بخشیده که هر کلمه‌ای که به زبان می‌آورد، حساب و کتاب دارد.