رابطه اعتماد و احساس امنیت

احساس امنیت عبارت است از احساس آزادی نسبی از خطر. این احساس وضع خوشایندی را ایجاد می‌كند و فرد در آن دارای آرامش جسمی و روحی است. ایمنی از عواطف و احساسات زیربنایی و حیاتی برای تامین بهداشت روانی است. افراد ناامن، نامتعادلند. شخصی كه دائما احساس عدم امنیت، ترس و خطر از بیرون و درون خود می‌كند، نمی‌تواند انسان سالمی باشد. او با پرخاشگری یا اضطراب واكنش نشان داده و در دنیاس ذهنی خود مدام در حال دفع كردن خطرات احتمالی است. روابط توام با اعتماد، احساس امنیت را بالا می‌برد،‌تاثیری كه احساس ناامنی بر انسان دارد ایجاد حالت تنش و برانگیختگی و عدم تعادل است. بعضی از روانشناسان معتقدند كه احساس ناامنی یك احساس خالص،‌مجرد و محدود نیست.‌بلكه احسای پیچیده و مركبی است كه باید به عنوان یكی از صفات اصلی كل شخصیت انسان محسوب گردد. در این میان آبراهام مزلو روانشناس انسان گرا از اولین كسانی بودكه در این زمینه نظرات اساسی ارائه داده و چهارده نشانه برای این احساس برشمرد كه عبارتند از:
۱. احساس طرد شدن، مورد عشق و علاقه دیگران نبودن
۲. احساس تنهایی
۳. احساس اینكه دائما در معرض خطر قرارداد
۴. ادارك دنیا به عنوان مكانی تاریك، خصمانه و خطرناك
۵. دیدن دیگران به عنوان افرادی بد، شیطانی و خودخواه
۶. احساس عدم اعتماد، حسادت و بخل
۷. بدبینی
۸. گرایش به ناخشنودی و نارضایتی از خود و محیط
۹. احساس تنش، فشار و كشمكش درونی توام با خستگی و بی‌حوصلگی. ناراحتی، كابوس و بی‌ارادگی
۱۰. گرایش به عیب جویی زیاد نسبت به خود
۱۱. احساس گناه و شرمندگی
۱۲. اختلال در پذیرش خود، نیاز به قدرت و مقام اجتماعی، جاه طلبی، پیشرفت و پرخاشگری یا بالعكس احساس خودآزاری، وابستگی به دیگران .‌احساس بیچارگی و درماندگی و تسلیم در برابر ناملایمات
۱۳. میل دائمی و شدید برای یافتن امنیت به صورت هدفهای مكرر و متغیر و كاذب
۱۴. خودخواهی، خودمداری و فرد گرایی و اشتغالات ذهنی شدید و مستمر.

منبع : مطالب ارسال شده