۱۴ آبان ـ ۵ نوامبر ـ زادروز روزنامه نگار معروف قرن۲۰ و نگاهی به اندرزهای او

«جیمز رستونJames Reston» سردبیر اجرایی وقت نیویورك تایمز كه روزگاری سران كشورها در نوبت قرار می گرفتند تا وی با آنان مصاحبه كند سوم نوامبر (روزی چون دیروز) در سال ۱۹۰۹ به دنیا آمد، ۸۶ سال عمر كرد و ۶۳ سال خبر و مقاله نوشت. رستون كار روزنامه نگاری را از «دیلی نیوز» آغاز كرد، سپس خبرنگار اسوشیتدپرس شد و از اینجا به نیویورك تایمز رفت و دهها سال یعنی تا پایان عمر در آنجا نوشت. رستون در اسكاتلند به دنیا آمده و به آمریكا مهاجرت كرده بود و چون به زادگاهش علاقه داشت «سكاتی» را نام خودمانی خود (نیك نیم) انتخاب كرده بود و دوستان و همكارانش او را «سكاتی» خطاب می كردند. وی در زمینه روزنامه نگاری كتاب های متعدد نوشت از جمله « توپخانه ای به نام روزنامه»، «ضرب الاجل = دد لاین»، «چه كسی در روزنامه نگاری موفق می شود» و «ستایل در روزنامه نگاری». رستون نوشته است كه دهها سال تحت فشار «دد لاین (آخرین لحظه)» نوشت و دچار استرس و عوارض ناشی از آن نشد زیرا كه عاشق روزنامه نگاری بود و عاشق در برابر سختی ها، جور و جفا مقاوم تر و پابرجاتر و آسیب ناپذیرتر می شود. در جای دیگر نوشته است: روزنامه نگار واقعی فردی است كه اجازه ندهد آن چه را از خبر و نظر كه ارزش دانستن دارد از دست برود، باید در میان جامعه بگردد و خبر و نظر بیابد و منعكس كند تا مسائل و اصحاب نظر شناخته شوند.
بنابراین، این روزنامه نگار است كه افراد را به جامعه معرفی و بزرگ می كند تا اگر شایستگی داشته باشند دولتمرد و سیاستمدار شوند و مدیریت های جامعه را به دست گیرند و در این راه، روزنامه نگار نباید تبعیض قائل شود و غرض ورزی كند كه تبعیض و غرض ورزی كار روزنامه نگار حرفه ای نیست. روزنامه نگار بمانند شمع است كه می سوزد و در طول عمر خود راه دیگران را روشن می سازد و تاریكی را مانع می شود، و به همین دلیل باید همگان را دوست داشته باشد و كینه به دل نگیرد، بی طرف و دوست و دلسوز باشد، از صحنه (درون جامعه) خارج نشود و موازنه را در نوشتن از دست ندهد و متعادل باشد.
یك روزنامه نگار در ربع قرن دوم عمر قلمزنی خود باید برپایه تجربه و معلوماتش، مقاله هم بنویسد و مقالات او باید طوری نوشته شوند كه در سراسر جهان مخاطب داشته باشند. باید توجه كند كه مقاله را عمدتا برای مطالعه دولتمردان و سیاستمداران و مدیران می نویسد و آنان تا مطئمن نباشند كه درسی فرا می گیرند و مطلبی از درون مقاله به دست می آورند آن را نمی خوانند. بنابراین، مقاله را به خاطر نویسنده اش و معلومات و شخصیت او می خوانند.
روزنامه نگار نباید از فرد و یا ضدیت ها و زخم زبان ها برنجد، هدف او مردم هستند كه برایشان تلاش می كند تا زندگانی بهتری داشته باشند و روشن و گوش بزنگ باشند، بنابراین باید به راه خود ادامه دهد و به اصطلاح با یك نهیب از میدان به در نرود كه به نظر او (رستون) پشت كردن به مردم و محروم ساختن آنان است. مردم باید روزنامه نگار خود را به چشم وكیل مدافع و سرباز وطن (هر دو) ببینند و به او اتكاء كنند. روزنامه نگار خوب فردی است كه می داند شمع وجود او دیر و یاز زود پایان خواهد یافت لذا باید تا روشن است و روشنی می دهد به ایجاد شمع جانشین همت بگمارد و تا می تواند روزنامه نگار تازه به وجود آورد و به جامعه معرفی كند. روزنامه نگار باید طوری رفتار كند كه در هر جامعه، مورد احترام هر دسته و جناح باشد. مانعی ندارد كه اگر روزگاری یك دولتمرد نظر مشورتی او را بخواهد وی را بی پاسخ بگذارد. بنا براین باید اوقات فراغت خود را به مطالعه بپردازد تا گنجینه معلومات باشد و این معلومات را بتواند منتقل كند و هر كتابی را كه می خواند و هر تازه ای كه را یاد می گیرد بداند كه برای مخاطبانش است و لذا تا آخرین روز عمر باید به جامعه فایده برساند تا مردم مرگ او را از صمیم قلب یك ضایعه بدانند و از رفتنش قلبا متاسف باشند و كتاب خاطراتش را در قفسه كتابخانه خود قرار دهند.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز