یکشنبه, ۱۶ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 5 May, 2024
مجله ویستا

ارزیابی مصدوم در کمکهای اولیه


ارزیابی مصدوم در کمکهای اولیه
اولین وظیفه شما در برخورد با یک مصدوم، بررسی او از نظر وضعیتهای تهدیدکننده حیاتی است که نیاز به کمکهای اولیه اورژانس دارند. این بررسی اولیه، تحت عنوان ارزیابی اولیه نامیده میشود. اگر مصدوم با خطر فوری مواجه نیست، باید برای ارزیابی ثانویه اقدام کنید
▪ ارزیابی اولیه
▪ ارزیابی‌ ثانویه‌
پس‌ از آنکه‌ مطمئن‌ شدید مصدوم‌ در معرض‌ خطر فوری‌ نیست‌ و ارزیابی‌ اولیه‌ به‌ پایان‌ رسید ، ارزیابی‌ ثانویه‌ را آغاز کنید. این‌ عمل‌، شامل‌ پی‌ بردن‌ به‌ ماجرا (اخذ شرح‌ حال‌) و انجام‌ معاینه‌ فیزیکی‌ است‌. شرایط‌ موجود مشخص‌ خواهد کرد که‌ در معاینه‌ چقدر باید به‌ جزییات‌ بپردازید. به‌ عنوان‌ مثال‌، در شرایط‌ سرما و رطوبت‌ که‌ منتظر رسیدن‌ آمبولانس‌ هستید، تنها لازم‌ است‌ به‌ آسیب‌های‌ عمده‌ رسیدگی‌ کنید؛ گرم‌ و خشک‌ نگه‌ داشتن‌ مصدوم‌ در اولویت‌ قرار دارد. اگر شخص‌ توانست‌ علایمی‌ را توصیف‌ کند ، بر درمان‌ همان‌ مشکلات‌ تمرکز کنید.
● گرفتن‌ شرح‌ حال‌
▪ شرح‌ حال‌ در واقع‌ توصیفی‌ است‌ از نحوه‌ وقوع‌ حادثه‌، نحوه‌ ادامه‌ پیدا کردن‌ آسیب‌ یا نحوه‌ شروع‌ و تداوم‌ بیماری‌. برای‌ اخذ شرح‌ حال‌، از مصدوم‌ سؤال‌ کنید و با ناظرانی‌ که‌ شاهد حادثه‌ بوده‌اند، گفتگو کنید. سعی‌ کنید تصویر کاملی‌ از موقعیت‌ بسازید.
به‌عنوان‌ مثال‌:
ـ مصدوم‌، آخرین‌ بار در چه‌ زمانی‌ غذا خورده‌ یا چیزی‌ نوشیده‌ است‌؟
ـ آیا مصدوم‌ بیماری‌ خاصی‌ دارد یا داروی‌ خاصی‌ مصرف‌ می‌کند؟
ـ نیروی‌ ایجادکننده‌ آسیب‌ چقدر شدید بوده‌ است‌ و چگونه‌ اعمال‌ شده‌ است‌؟
ـ درباره‌ شرایط‌ محیط‌ سؤال‌ کنید (آیا مصدوم‌ در یک‌ اتاق‌ گرم‌ و دمدار قرار داشته‌ یا در یک‌ اتاق‌ سرد و یا با وزش‌ باد یا باران‌ مواجه‌ شده‌ است‌؟)
ـ در مورد سن‌ و وضعیت‌ سلامت‌ مصدوم‌ تحقیق‌ کنید: لغزیدن‌ و افتادن‌ یک‌ جوان‌ که‌ بدنی‌ آماده‌ دارد، ممکن‌ است‌ منجر به‌ پیچ‌ خوردن‌ مچ‌ پا یا دست‌ وی‌ شود اما همین‌ حادثه‌ در مورد یک‌ زن‌ سالخورده‌، احتمالاً منجر به‌ شکستگی‌ بازو یا لگن‌ وی‌ خواهد شد.
ـ هویت‌ مصدوم‌ و در صورت‌ امکان‌، محل‌ زندگی‌ وی‌ را شناسایی‌ کنید. از این‌ اطلاعات‌ یادداشت‌ برداشته‌، زمان‌ حادثه‌ و زمان‌ معاینه‌ خود را در آن‌ درج‌ کنید تا بتوانید آن‌ را در اختیار پزشک‌ یا گروه‌ خدمات‌ اورژانس‌ قرار دهید.
▪ سرنخ‌های‌ بیرونی‌
اگر مصدوم‌ قادر به‌ همکاری‌ نیست‌ و یا بی‌هوش‌ است‌، برای‌ تعیین‌ وضعیت‌ وی‌ به‌ دنبال‌ سرنخ‌های‌ بیرونی‌ بگردید (اگر مشکوک‌ به‌ سوءمصرف‌ مواد هستید، مراقب‌ سوزن‌ها و سرنگ‌های‌ همراه‌ مصدوم‌ باشید). ممکن‌ است‌ با یک‌ کارت‌ ملاقات‌ برای‌ رفتن‌ به‌ بیمارستان‌ یا درمانگاه‌ و یا کارتی‌ که‌ بر روی‌ آن‌ سابقه‌ای‌ از آلرژی‌، دیابت‌ یا صرع‌ درج‌ شده‌ است‌، مواجه‌ شوید. اسب‌سواران‌ یا دوچرخه‌سواران‌ ممکن‌ است‌ این‌ کارت‌ را در داخل‌ کلاه‌ یا کلاه‌ ایمنی‌ خود قرار دهند. داروها یا غذاها نیز می‌توانند سرنخ‌های‌ ارزشمندی‌ از حادثه‌ در اختیار شما بگذارند؛ به‌ عنوان‌ مثال‌، بیماران‌ مبتلا به‌ دیابت‌ ممکن‌ است‌ چند حبه‌ قند با خود همراه‌ باشند. به‌ علاوه‌، افرادی‌ که‌ دچار اختلال‌ شناخته‌ شده‌ای‌ هستند، ممکن‌ است‌ بر روی‌ گردن‌بند، دستبند، مدال‌ یا جاکلیدی‌ ویژه‌ای، اطلاعات‌ هشداردهنده‌ طبی‌ داشته‌ باشند. این‌ اشیاء را در کنار مصدوم‌ نگه‌ دارید یا آنها را به‌ دو گروه‌ خدمات‌ اورژانس‌ تحویل‌ دهید.
▪ تزریق‌کننده‌ خودکار:
این‌ وسایل‌ محتوی‌ اپی‌نفرین‌ (آدرنالین‌) بوده‌، برای‌ افرادی‌ که‌ در معرض‌ شوک‌ آنافیلاکتیک‌ هستند، کاربرد دارند.
▪ دستبند هشداردهنده‌:
ممکن‌ است‌ روی‌ آن‌ شماره‌ تلفنی‌ برای‌ دریافت‌ اطلاعات‌ درباره‌ سابقه‌ پزشکی‌ بیمار درج‌ شده‌ باشد.
▪ اسپری‌ استنشاقی‌:
وجود یک‌ اسپری‌ استنشاقی‌ معمولاً به‌ این‌ معنی‌ است‌ که‌ مصدوم‌ مبتلا به‌ آسم‌ است‌.
▪ داروها:
مثل‌ تری‌نیتریت‌ گلیسرین‌ برای‌ آنژین‌ صدری یا فنی توئین در صرع
● نحوه‌ ایجاد آسیب‌
شما می‌توانید با مشاهده‌ شرایطی‌ که‌ آسیب‌ در آن‌ رخ‌ داده‌ و نیروهای‌ دخیل‌ در آسیب‌، سرنخ‌های‌ بیشتری‌ در مورد آسیب‌های‌ احتمالی‌ و شدت‌ آنها به‌ دست‌ آورید. این‌ اطلاعات‌ مفید هستند زیرا به‌ فرد کمک‌ می‌کنند تا نوع‌ و شدت‌ آسیب‌ را پیش‌بینی‌ کند. در اکثر موارد، افرادی‌ که‌ در صحنه‌ حادثه‌ یا در زمان‌ آسیب‌ با مصدوم‌ سرو کار دارند (اغلب‌، ارایه‌کنندگان‌ کمک‌های‌ اولیه‌) می‌توانند این‌ اطلاعات‌ را به‌دست‌ آورند.
▪ شرایط‌ آسیب‌
نوع‌ و شدت‌ آسیب‌ ناشی‌ از ضربه‌ (مثلاً سقوط‌ از ارتفاع‌ یا ضربه‌ ناشی‌ از تصادف‌ اتومبیل‌) را در صورت‌ اطلاع‌ داشتن‌ دقیق‌ از نحوه‌ وقوع‌ حادثه‌، می‌توان‌ پیش‌بینی‌ کرد. به‌عنوان‌ مثال‌، آسیب‌های‌ جدی‌ وارد بر سرنشین‌ یک‌ اتومبیل‌، احتمالاً در ضربه‌ ناشی‌ از تصادم‌ پهلو بیش‌ از تصادم‌ از روبه‌رو با همان‌ سرعت‌ است‌. علت‌ این‌ مطلب‌ آن‌ است‌ که‌ بدنه‌ جانبی‌ اتومبیل‌، محافظت‌ کمتری‌ ایجاد می‌کند و نمی‌تواند به‌ انداه‌ قسمت‌ جلوی‌ اتومبیل‌، انرژی‌ را جذب‌ کند.
در راننده‌ای‌ که‌ کمربند ایمنی‌ بسته‌ و از ناحیه‌ جلو یا عقب‌ اتومبیل‌ تصادف‌ کرده‌ است‌، می‌توان‌ به‌ نوع‌ خاصی‌ از آسیب‌ مشکوک‌ شد. بدن‌ به‌طور ناگهانی‌ به‌ یک‌ سمت‌ حرکت‌ می‌کند اما سر برای‌ یک‌ لحظه‌ قبل‌ از حرکت‌، عقب‌ می‌ماند. این‌ حالت‌ منجر به‌ حرکت‌ «شلاقی‌» گردن‌ می‌شود (شکل‌ مقابل‌). همچنین‌ مصدوم‌ ممکن‌ است‌ آسیب‌هایی‌ ناشی‌ از اثر مهاری‌ کمربند ایمنی‌ (مثل‌ کوفتگی‌ یا شکستگی‌ استخوان‌ جناغ‌ سینه‌ و احتمالاً کوفتگی‌ قلب‌ و ریه‌ها) داشته‌ باشد. ممکن‌ است‌ برخی‌ از آسیب‌های‌ صورت‌ ناشی‌ از برخورد با فرمان‌ اتومبیل‌ یا کیسه‌ هوای‌ باد شده‌ باشد.
▪ نیروهای‌ اعمال‌ شده‌ روی‌ بدن‌
نیروهای‌ پرانرژی‌ وارد شده‌ در یک‌ ضربه‌، از دیگر عوامل‌ مهم‌ در تعیین‌ نوع‌ و شدت‌ آسیب‌ها هستند. به‌عنوان‌ مثال‌، اگر شخصی‌ از ارتفاع‌ یک‌ متری‌ به‌ روی‌ زمین‌ سخت‌ سقوط‌ کند، احتمالاً دچار کوفتگی‌ خواهد شد ولی‌ آسیب‌ جدی‌ نخواهد دید. با این‌ حال‌، سقوط‌ از ارتفاع‌ بلندتر از ۲ متر، احتمالاً آسیب‌های‌ جدی‌تری‌ (مثل‌ شکستگی‌ دنده‌ یا لگن‌ و خونریزی‌ داخلی‌ ناشی‌ از آسیب‌ به‌ اعضای‌ داخلی‌) ایجاد می‌کند.
● چه‌ سؤال‌هایی‌ باید پرسید؟
وقتی‌ بر سر یک‌ مصدوم‌ حاضر می‌شوید، از مصدوم‌ یا شاهدان‌ سؤالاتی‌ را برای‌ پی‌ بردن‌ به‌ نحوه‌ ایجاد آسیب‌ بپرسید. سؤالات‌ احتمالاً می‌توانند به‌ صورت‌ زیر باشند:
▪ آیا مصدوم‌ از وسیله‌ نقلیه‌ به‌ بیرون‌ پرتاب‌ شده‌ است‌؟
▪ آیا مصدوم‌ کمربند ایمنی‌ را به‌طرز صحیح‌ بسته‌ بود؟
▪ آیا وسیله‌ نقلیه‌ واژگون‌ شد؟
▪ آیا مصدوم‌ کلاه‌ ایمنی‌ بر سر داشت‌؟
▪ مصدوم‌ از چه‌ ارتفاعی‌ سقوط‌ کرد؟
▪ مصدوم‌ روی‌ چه‌ سطحی‌ سقوط‌ کرد؟
▪ آیا شواهدی‌ از برخورد مصدوم‌ به‌ یک‌ شی‌ء سخت‌ (مثل‌ کف‌ زمین‌ و یا داش‌بورد یا شیشه‌ جلوی‌ اتومبیل‌) وجود دارد؟
این‌ سؤالات‌ به‌ ویژه‌ در مواردی‌ که‌ خود مصدومان‌ قادر نیستند که‌ اطلاعات‌ را در اختیار شما بگذارند، بسیار مهم‌ هستند. تمام‌ اطلاعاتی‌ را که‌ جمع‌آوری‌ کرده‌اید، به‌ گروه‌ خدمات‌ اورژانس‌ انتقال‌ دهید . نحوه‌ ایجاد آسیب‌ «شلاقی‌» در یک‌ تصادف‌ اتومبیل‌، به‌ دلیل‌ نیروهای‌ ناگهانی‌ که‌ به‌ بدن‌ وارد می‌شوند، ممکن‌ است‌ سر به‌ عقب‌ رفته‌، سپس‌ به‌ سرعت‌ به‌ جلو حرکت‌ کند (یا برعکس‌). این‌ حرکت‌ به‌ آسیب‌ «شلاقی‌» همراه‌ با کشیدگی‌ عضلات‌ و رباط‌های‌ گردن‌ منجر می‌شود.
منبع : پاراسات