سال سیاه فوتبال ایران

فوتبال ایران در چـهـاردهـمـیـن دوره از رقـابـت‌های جام ملت‌های آسیا هم ناكام به خانه بازگشت تا مسئولان ورزش كـشـور نـسـبـت به این واقعیت آگاهی پیدا كنند كه مـوفـقـیت یك تیم ورزشی مستلزم كار برنامه‌ریزی شده و مدبرانه است.‌ تیم فوتبال كشورمان در حالی با سرافكندگی به كـشـور بـازمـی گـردد كـه از پـیـش با توجه به وضعیت موجود در ساختار فوتبال كشور، این نتیجه پیش بینی مــی‌شــد.
طــی ســال‌هــای گــذشـتــه هـرگـاه فـوتـبـال مـا شكست خورده، جامعه، سرمربی تیم ملی را به عنوان اصلی ترین عامل باخت شناخته اما تغییر این نگرش مـی تـوانـد وضـعـیـت مـوجـود را انـدكی بهبود بخشد. امروز انگشت اشاره همگان به سوی امیر قلعه نویی است اما براستی او نیست كه باید بار این همه انتقاد را به دوش بكشد. قلعه‌نویی نمی‌بایست در این سمت كـلـیـدی بـه كـار گماشته می‌شد و وای بر ما كه وقتی خواستیم از توان مربی ایرانی استفاده كنیم، بهترین آن را انـتخاب نكردیم.
اگر قلعه‌نویی بر حضور بازیكن گل نزنی چون رسول خطیبی در زمین اصرار می كرد، مـسـئـولان ورزش مـا هـم بـر حضور كسی چون قلعه نویی بیهوده پافشاری كردند. پس این به آن در. رطب خورده كی منع رطب كند. ‌زمانی كه امیر قلعه نویی به عـنـوان اصـلـی تـریـن مـسـبـب حـذف اسـتقلال از لیگ قـهـرمانان آسیا شناخته شد، مسئولان سازمان تربیت بـدنـی و در راس آن عـلـیآبادی اعلام كردند مسببان حـذف این تیم از ورزش كشور حذف می شوند.
آیا براستی این اتفاق روی داد؟ آن زمان كه قلعه نویی بر سر پنالتی درستی كه داور در یك تورنمنت دوستانه و بــی‌اهـمـیــت بــرای تـیــم آلـمـانـی در امـارات گـرفـت و سرمربی تیم ملی ، می خواست تیم را از زمین بیرون بكشد باید می فهمیدیم(می فهمیدند) این مربی بزرگ نیست‌هابا این حساب چرا باید از امیرقلعه نویی خرده گرفت؟ او تمام سعی خود را كرد تا تیم ملی ایران را پس از ۳۱ سال به عنوان قهرمانی جام ملت‌های آسیا برساند اما از كف دستی كه مو ندارد نمی‌توان مو كند. ‌من از بچگی برای تماشای فوتبال با مادربزرگم كه به هـمـراه ما زندگی می كند مشكل داشتم.
او می گفت اینها دارند بازی می كنند تو چرا تو سر و كله خودت می زنی. حق با مادربزرگم است. همین بازیكنان ما كه امـروز در نـقـش بـازنده هستند، هركدام تا بدین‌جای كار چندین هزار دلار دریافت كرده اند و اگر مسئولان ورزش نمی دانند ، بدانند اینان بازیكنان این مملكت هستند و نه مزدور پس چرا مدام پول دریافت می كنند حال آنكه وظیفه دارند برای پیراهن تیم ملی سر بدهند نه اینكه در روز آخر از ایستادن پشت ضربات پنالتی طفره بروند. اینان چه سربازانی هستند كه از دستور، ســر بـاز مـی زنـنـد؟ بـازنـده مـایـیـم كـه تـوی سـر و كـلـه خـودمـان زدیـم تـا فـوتـبـال آنـهـا را بـبـیـنـیـم.
ایـنـجا فقط هواداران بازنده‌اند. ‌امروز همه می‌گویند خط حمله ایران در این رقابت‌ها یك گل هم نزد و من می گویم ایـن فقط به این فدراسیون و این مربی بازنمی گردد.
وقتی ما برای بازی با تیم دوم مقدونیه هم علی دایی را نـوك حـمـلـه مـی كاشتیم و ابراهیم میرزاپور را درون دروازه، با این حساب كدام مهاجم باید رفته رفته در نقش جانشین دایی خودش را عرضه می كرد. و امروز قـلـعـه نـویـی ایـن بـلا را بـر سـر آینده فوتبال ما آورد و شجاعی حتی برای ثانیه ای و حتی در بازی با مالزی نتوانست در زمین حضور پیدا كند تا جای كریمی كه دیگر دل به فوتبال نمی دهد را پر كند.‌هادی عقیلی می تـوانـسـت بـه عـنـوان یكی از مدافعان آینده دار فوتبال ایــران در ایــن رقــابـت‌هـا مـطـرح شـود امـا وای از ایـن سازمان فوتبال كه هرگز شهامت از خود نشان نداد.
‌ تـیـم فـوتـبـال كـره جـنوبی در این رقابت‌ها پارك جی سـونـگ، سـئول كی هیون و لی یونگ پیو را به همراه نـدارد اما خیالش راحت است كه اگر جام ملت‌های آسیا را هم از دست بدهد، حضور در جام جهانی روی شـاخـش اسـت امـا مـا در تـیـم‌مـان نـكـونـام، تیموریان، مهدوی‌كیا، كریمی، رضایی، هاشمیان و... را داشتیم و ایـنـان نـبـودنـد آنچه می بایست می بودند. و دوباره مـربـیان آینده این فوتبال به وقت بازی‌های مقدماتی جـام جـهـانـی انـگـشـت روی نـام هـمـیـن بـازیكنان می گذارند و انگار نه انگار كه در این فوتبال لیگی داریم و از دل این لیگ ده‌ها بازیكن بیرون می جوشد. ‌فوتبال ما سال سیاهی را پشت سر می گذارد. تیم ملی حذف شـد، تـیـم امـید قبل از آن به خانه بازگشت، جوانان و نـوجـوانـان هـم بـه همین ترتیب.
موفقیت یك پروسه دارد. فیلیپ تروسیه یك بار گفت تیم ملی فرانسه برای ایـنـكـه قـهـرمـان جـام جـهـانـی ۱۹۹۸ شـود ۳۰ سال كار مـقـدمـاتی انجام داد. ما برای فردا برنامه نداریم چون اصلا رئیس و مرئوسی دراین فوتبال نیست و او هم - هر كه می خواهد باشد - ابتدا باید چند سالی را با من نوعی، درست یا غلط، جنگ كند و معلوم نیست كی قـرار اسـت بـه فـوتـبـال برسد. ‌در انتها فقط امیدواریم هركه بر مسند این فوتبال می نشیند یك جو شهامت داشـتـه بـاشـد.
امـه ژاكـه چـون به هدفش ایمان داشت كانتونا و ژینولا را از فوتبال فرانسه كنار گذاشت. چرا مربیان ما و در كل مسئولان ورزش ما به هدف خود ایـمـان ندارند و از توانایی واقعی این ورزش استفاده نمی كنند؟ چرا اینجا فقط سر هواداران كلاه می رود؟ از این دست چراها زیاد است اما در خانه اگر كس باشد یك حرف بس باشد.‌

مسعود حسینی

منبع : روزنامه همبستگی