حرف‌زدن با سکوت!!

ما آدم‌ها بیشتر اینطوری هستیم که منظورمون را با حرف زدن می‌رسانیم.
اگر می‌خواهیم چیزی را به کسی حالی کنیم یا اظهارنظر کنیم یا چیزی را تأیید یا رد کنیم با حرف‌زدن این کار را می‌کنیم. در صورتی که خیلی جاها با حرف نزدن یعنی «سکوت کردن» انسان می‌تونه حرفش را بزنه. سکوت کردن کسی که قدرت حرف‌زدن ندارد یا حرف‌زدن بلد نیست یا نمی‌دونه که چه حرفی بزنه، با کسی که هم قدرت حرف‌زدن دارد و هم حرف‌زدن را بلد است و هم می‌دونه که چه حرفی را باید بزنه خیلی تفاوت داره.
اگر یاد بگیریم خیلی از پیام ها را تو زندگی روزمره خودمون با سکوت منتقل کنیم آن وقت است که همانطوری که هر حرفی یک پیامی دارد و پیامش بستگی به نوع حرف زدن، مقدار آن، حالت گوینده، لحن و تن صدا و ... دارد، سکوت هم همین حالت را پیدا می‌کند. هر نوع سکوتی یک پیام خاص داره میان خود ما رسم است که مثلاً در بعضی موارد می‌گویند: «سکوت نشانه رضایت است» چنانچه بعضی جاها سکوت علامت ناخرسندی و ناراضی بودن است.
اگر سکوت کردن را تمرین کنیم خیلی بهتر و سنجیده‌تر و منطقی‌تر می‌تونیم حرف بزنیم. با حرف‌زدن، زیاد نمی‌تونیم به دنیای سکوت وارد بشویم و از اسرارش چیزی بفهمیم ولی با سکوت کردن خیلی از اسرار هستی را می‌تونیم رمزگشایی کنیم. ما آدم‌ها بیش از آنکه نیازمند حرف‌زدن و تمرین‌کردن برای آن باشیم نیازمندیم که «سکوت کردن» را یاد بگیریم.
تو فرهنگ دینیمون هم داریم که خدا نسبت به یک‌سری از چیزها سکوت کرده است، ولی نه این‌که فراموش کرده باشد درباره‌اش حرف بزند، بلکه مصلحت نبوده است. حتماً از این مصلحت‌ها در زندگی ما هم کم و بیش پیش می‌آید، بیایید از خدا یاد بگیریم.

نویسنده : پیام شعبانی

منبع : ۵ روز