اهمیت عطر و خوشبویی در سیره پیامبر(ص)

از نشانه های دیگر آراستگی، استفاده از عطریات و مواد خوشبوكننده است، كه هم عامل نشاط و روحیه خود شخص معطر است و هم به دیگران نشاط و مسرت می بخشد.
رسول خدا(ص) آن قدر عطر و مواد خوشبوكننده بر سر و صورت خود می زد، كه گاهی جلوه و براقی آن در موهای سرش دیده می شد، با مشك و عنبر خود را خوشبو می ساخت، گاهی هم با «عود» و «غالیه» خود را معطر می كرد.(۱)خرج كردن در این راه بسیار پسندیده است و اسراف هم به حساب نمی آید.
به روایت امام صادق(ع):«كان رسول الله ینفق علی الطیب اكثر ما ینفق علی الطعام».(۲)
پیامبر خدا، بیش از آنچه كه برای خوراكی و طعام خرج كند در راه عطریات خرج می كرد.
این است اخلاق پیامبرانه! چه عیب دارد كه بخشی از مخارج روزانه مسلمانان را، هزینه های بهداشتی و تمیزی و آراستگی و خوشبویی او تشكیل دهد؟! امام صادق(ع) می فرماید:
«ما انفقت فی الطیب فلیس بسرف».(۳)آنچه در راه عطریات خرج كنی، اسراف نیست.
پیامبر خدا(ص) هرگاه از كوچه و گذرگاهی می گذشت، پس از عبورش، آنان كه از آن مسیر می گذشتند، از رایحه خوش برجای مانده می دانستند كه پیامبر از این كوچه گذشته است! هرگاه عطری به او عرضه می شد، از آن استفاده می كرد و می فرمود: بوی آن خوش است، سنگینی هم ندارد! و استفاده از بوی خوش را همیشه دوست داشت و از آن لذت می برد.(۴)
به فرموده امام صادق(ع) رسول خدا(ص) هر جمعه عطر می زد و خود را خوشبو می ساخت و اگر عطریاتی هم دراختیار نداشت روسری بعضی از همسرانش را آب پاشیده بر سر و روی خود می كشید تا خوشبو گردد.(۵)

۱- مكارم الاخلاق طبرسی ص .۳۴
۲- بحارالانوار، ج ۱۶، ص .۲۴۸
۳- مكارم الاخلاق، ص ۴۱
۴- بحارالانوار، ج ۱۶، ص .۲۴۹
۵- مكارم الاخلاق، ص .۴۱

منبع : روزنامه کیهان