اوگتسو مونوگاتاری - Ugetsu Monogatari

سال تولید : ۱۹۵۳
کشور تولیدکننده : ژاپن
محصول : ماسائیچی ناگاتا
کارگردان : کنجی میزوگوچی
فیلمنامه‌نویس : ماتسوتارو کاواگوچی، برمبنای اقتباس یوشیکاتا یودا از دو داستان مجموعه اوگتسو مونوگاتاری نوشته آکیناری اوئه‌دا.
فیلمبردار : کازوئو میاگاوا.
آهنگساز(موسیقی متن) : فومیو هایاساکا و ایچیرو سایتو.
هنرپیشگان : ماچیکو کیو، کینویو تاناکا، میتسوکو میتو، ماسایوکی موری، ساکائه اوزاوا، سوگیسا آئویاما و ریوسوکه کاگاوا.
نوع فیلم : سیاه وسفید، ۹۸ دقیقه.


ژاپن قرن شانزدهم. "گنجورو" (موری) و "توبی" (اوزاوا) کوزه‌گران روستائی در رویای ثروت و آسایش هستند. آنان برای دستکردن کوزه‌های‌شان در میانه غارت و اغتشاش منطقه جان خود را به‌خطر می‌اندازند و سپس عازم بازار شهر بزرگ می‌شوند. "گنجورو" مفتون "بانو واکاسا" (کیو)ی ثروتمند می‌شود و زنش، "میاگی" (تاناکا) را از یاد می‌برد، در حالی که "واکاسا" شبحی بیش نیست. "توبی" هم آرزوی دیرینه‌اش برای بدل شدن به یک سامورائی را دنبال می‌کند. در این حین روزگار برای همسران‌شان سرنوشت تیره و تاری تدارک دیده است...
٭ اوگتسو مانند زندگی اوهارو (۱۹۵۲) یاسانشوری مباشر (۱۹۵۴)، فراتر از یک فیلم، نوعی جهان‌بینی و فلسفه زندگی تجسم یافتهاست که می‌هٔوان نسبت به آن احساس نزدیکی یا دوری کرد. مثل سرگیجه (آلفرد هیچکاک، ۱۹۵۷)، داستان توکیو (یاسوجیرو اوزو، ۱۹۵۳)، لولا مونتز (ماکس اوفولس، ۱۹۵۵)، جویندگان (جان فورد، ۱۹۵۶) یا قاعده بای (ژان رنوار، ۱۹۳۹)، جهان اوگتسو عرصه آزادی، اراده و انتخاب نیست. از یک سو پدیده‌هائی بیرونی و سهمگین بر دوش مردمان سنگینی می‌کنند: جنگ، غارت، آوارگی، فقر و ترس. و مهمتر از آن‌ها در پس پرده نیروهای مرموزی بر روند امور حکم می‌رانند. جهان اوگتسو از روستاهای محقر، جاده‌های ناامن و ویرانه‌های و هم‌انگیز تشکیل یافته است. هر وضعیت ظاهراً باثباتی در واقع ناپایدار است و هر منظره واقع‌نمائی، فریبنده و دیگرگونه. حرکت‌های درخشان دوربین نگرانی و دودلی می‌آفریند، میزانسن‌ها ناگهان با ورود عناصر خارج از قاب منادی تهدید می‌شوند، حال و هوای صحنه‌ها به طرقه‌العینی زیرورو می‌شود، وضوح جایش را به ابهام می‌ٔهد و روایت موازی مرتب سرنوشت شخصیت‌ها را معلق می‌گذارد. تنها صحنه به‌راستی آرامش‌بخش این فیلم پرآشوب، ملاقات "کنجورو" با روح زن مرده‌اش است. جائی که آدم‌ەا و ارواح از صرف حس "حصور" یکدیگر خشنود می‌شوند. این سومین بازی است که جهان خاکی و عالم غیب تلاقی می‌کنند (موارد قبلی برخورد هراس‌انگیز با آن قایق سرگردان و قصر توهم‌آفرین "بانو واکاسا" هستند) و این‌بار به‌نظر می‌رسد که چندان شکافی میان آن‌ها نیست. صحنه‌ای سحرانگیز و نمونه تصوری یکه و خارق‌العاده از زندگی و مرگ در سینما: نزدیکان‌مان هنوز هم نزدیک‌ مایند و شاهکار بر رفتار و اعمال و حال و روز ما.