آسانسور فضایی؛‌ طرحی محتمل یا رؤیایی مهمل

در نظریه‌های کلاسیک استحکام جامدات؛ مانند مکانیک شکست و یا آن دسته از نظریه‌هایی که بر پایه حداکثر تنش و فشار هستند، مادة مورد نظر به صورت یک محیط پیوسته در نظر گرفته می‌شود. اما حتی اگر فرضِ پیوسته بودن محیط در محاسبات کشسانی نانومقیاس هم صادق باشد، باز هم برای محاسبة ‌استحکام نانوساختارها باید اصلاحاتی در نظریه‌های استحکام صورت گیرد. در نتیجه اخیراً نظریه‌های استحکام کوانتیزه گسترش یافته و با استفاده از محاسبات اتمی و مکانیک کوانتومی، و آزمایش‌های نانوکشسانی تأیید شده‌‌اند؛ در اینجا برای نمونه محاسبات و حدسیاتی ـ که‌امروزه بسیار پراشتباه فرمول‌بندی شده‌است ـ مورد بحث قرار می‌گیرد که برای پیش‌بینی استحکام در مگاکابل مبتنی بر نانولوله‌های کربنی در آسانسور فضایی استفاده می‌شود. به‌طور خاص، اولین محاسبات آماری ab initio در مورد استحکام مگاکابل در اینجا محاسبه می‌شوند. یافته‌های ما بر این نکته اشاره دارد که یک مگاکابل ساخته شده از نانولوله‌های کربنی استحکامی کمتر ازGPa ا۴۵~ دارد.

منبع : ستاد ویژه توسعه فناوری نانو