سیرجان ، استان کرمان

نام این شهر سیرگان بوده است و بنای آن را به بهمن پادشاه اشكانی نسبت می‌دهند، عرب آن را سیرجان می‌نامد.
در قرون وسطی ایالت كرمان دارای دو كرسی بود: سیرجان و بردسیر. جغرافیا‌نویسان اسلامی سیرجان را به صورت «السیرجان» ضبط كرده‌اند. خرابه‌هایی كه در سالیان اخیر در محل قلعه سنگ در شرق سعیدآباد بر سر راه بافت كشف شده به احتمال زیاد همان محل سیرجان قدیم است.
پس از استیلای مسلمانان بر ایران، كرمان همچنان مركز ایالت بود و این موقعیت را تا اواسط قرن چهارم هجری كه جنوب ایران به تصرف آل‌بویه درآمد حفظ كرده بود. در زمان این سلسله كرسی ایالت كرمان از سیرجان به بردسیر منتقل شد، به همین علت سیرجان اهمیت و اعتبار خود را از دست داد. بنا به گفته مقدسی،‌ سیرجان در زمان آل‌بویه از شیراز بزرگ‌تر بوده است و دومین شهر ایالت كرمان محسوب می‌شده و 45 مسجد كوچك و بزرگ داشته است.
بعد از حمله مغول، سیرجان به تصرف سلاطین آل‌مظفر درآمد و بعد از انقراض این سلسله توسط امیرتیمور، والی سیرجان گودرز نامی بود كه همچنان به نام آل‌مظفر در آن‌جا حكومت می‌كرد. تیموریان بعد از دو سال محاصره شهر را به تصرف درآوردند و آن را به ویرانه‌ای مبدل ساختند.
سیرجان امروزی رو به آبادی و توسعه تجاری و صنعتی است و بارانداز معروف و پررونقی دارد.
شهر سیرجان به دلیل موقعیت خاص جغرافیایی و استقرارش بر سر راه‌های ارتباطی كرمان،‌ یزد، بندرعباس، شیراز و نیز وجود زمین‌های كشاورزی حاصلخیز و منابع بسیار غنی معدنی، از دیرباز تاكنون پذیرای مهاجرین مختلف بوده است كه در رشد و توسعه آن مؤثر بوده‌اند.