ونوس - VENUS

سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : انگلستان
محصول : کوین لودر
کارگردان : راجر میچل
فیلمنامه‌نویس : حنیف کوریشی
فیلمبردار : هریس زامبارلوکوس
آهنگساز(موسیقی متن) : دیوید آرنولد و کورین بیلی ری
هنرپیشگان : پیتر اوتول، لزلی فیلیپس، فیلیپ کاکس، لولیتا چاکرابارتی، کارولاینا جیامتا، جودی ویتاکر و بیاتریس ساوورتی
نوع فیلم : رنگی، ۹۵ دقیقه


̎موریس̎ (اوتول) و ̎ایان̎ (فیلیپس) با وجود سن و سال زیاد، هنوز هرازگاه نقش‌های کوچکی نصیبشان می‌شود و پولکی درمی‌آورند ـ ̎موریس̎ این اواخر نقش بی‌اهمیتی را در یکی از نمایش‌های تلویزیونی مردم‌پسند ایفا کرده ـ ولی بخش اعظم زندگی آن دو صرف این می‌شود که هر روز موقع صرف غذای مورد علاقه‌شان در رستوران ـ پاتوقشان، مرض‌ها و بیماری‌هایشان را برای یک‌دیگر ردیف کنند. اگرچه سررسیدن ̎جسی̎، نوهٔ خواهر ̎ایان̎ (ویتاکر)، ̎برخورد اولیه‌شان چندان به خوبی و خوشی برگزار نمی‌شود ولی ̎موریس̎ بدخلق و عبوس خیلی زود از دخترک خوشش می‌آید و وظیفهٔ خود می‌داند که دختر جوان را با برخی از مناظر شلوغ و معروف شهرشان آشنا کند. در حالی‌که پیرمردِ هفتاد و خرده‌ای ساله حداکثر توان خود را به کار زده تا اتعدادی از تجربیات زندگی خود را با نوه‌اش در میان بگذارد، خیلی زود پی می‌برد که چه‌قدر دیر دست به کار شده و چه‌قدر دربارهٔ زندگی کم می‌داند.
● اوتول در ونوس، یک بار دیگر روی پرده فرمانروائی می‌کند. او که پس از حدود دو دهه، قالب‌توجه‌ترین نقش خود را در این‌جا بازی کرده، مثل خود فیلم بامزه، الهام‌بخش و هرازگاه متأثرکننده است. در سومین هم‌کاری قریشی فیلم‌نامه‌نویس و میچل کارگردان پس از مجموعهٔ تلویزیونی بودای حومه (۱۹۹۳) و مادر (۲۰۰۳)، به درون‌مایه‌ای پرداخته شده که توسط کارگردانی دیگر احتمالاً آبکی یا توی ذوق‌زننده و لوس از آب در می‌آمد. اما این‌دو آن را به فیلمی پخته و نامتعارف تبدیل کرده‌اند. یکی از عالی‌ترین صحنه‌های فیلم، ملاقات ̎موریس̎ با همسر سابق‌اش، ̎والری̎ (ردگریو) است. با آن‌که این دو سال‌ها پیش از هم جدا شده‌اند ولی هنوز درک عمیقی نسبت به یک‌دیگر دارند و آشکار است که دوتائی زندگی و رابطهٔ ایده‌آلی داشته‌اند. نگاه کردن این دو بازیگر به یادمان می‌آورد که چهل سال پیش آن‌دو جزو زیباترین و معتبرترین بازیگران سینمای بریتانیا بودند؛ و هنوز هم هستند. فیلم که به ̎قطع̎ ۱۶ میلی‌متری فیلم‌برداری شده، حالت فیلم‌های تلویزیونی را دارد. اما میچل آشکارا می‌دانسته که چه چیزی بیشتر در این‌جا اهمیت دارد: او قاب تصویر محقر و کوچکی در اختیار بازیگرانش قرار داده و تشویقشان کرده باقی کار را خودشان انجام دهند. و آنان نیز خیلی خوب انجام داده‌اند.