رویاهای کودکانه

کودکی را همه تجربه کرده ایم. با آن زیسته ایم. از لذت ها و شادمانی های آنها خندیده و از ناکامی ها کوچک و کودکانه ی آن گریه سر داده ایم.
اگر دقایقی چشم هایمان را ببندیم، تصاویر زیبای آن روزگاران را به روشنی خواهیم دید. در کودکی سراسر عشق بودیم و مهربانی، صفا بودیم و صمیمت، یکرنگی بودیم و صداقت. بعدها که نوجوان شدیم، در هوای بزرگی، کودکی آن را انکار کردیم. وقتی تازه شمع ۱۲ سالگی را فوت کرده بودیم، خود را ۱۳ ساله معرفی می کردیم و زمانی که هنوز خوردن کیک تولد ۱۵ سالگی تمام نشده بود، دم از ۱۶ سالگی می زدیم. بعد پا به دوره ی پرشور و انرژی جوانی نهادیم و همه ی ما با کمی تأخیر یا شتاب، اسیر گرفتاریها و مشغله های گوناگون بزرگسالی شدیم. دیگر سودای بزرگ شدن در سر نداریم شاید بعضی از ما، به پیرانه سری بیندیشیم.
اما در هر سنی که باشیم، جمعیت روزافزون موهای سپیدمان هر تعداد که باشد، یک دوست شیرین زبان و با مزه با یک شور شیرین، یک نشاط پنهان، یک انرژی متراکم نهفته از جنس یک موجود زنده، موجودی که قلب دارد، روح دارد، اندیشه دارد، عشق دارد،وزیباست، یک موجود زیبا و دوست داشتنی که هر از گاه ذهن ما را قلقلک می دهد. همان کودک درونمان را می گویم. کودک درون را شاید بتوانیم فطرت پاک و بکر خداداد بنامیم که برخی از ما و شاید بسیاری از ما، آن را در کودکی جا گذاشتیم، ولی او چابک است و تیزپا، هر از گاه، دوان دوان خود را به ما می رساند و زندگی را برایمان زیباتر می کند.
هر کس که می کوشد کودک را به تمامی بشناسد، نیک می داند که دنیای کودک، زندگی کودک، تجربه ورزی کودک، همه در یک کلمه خلاصه می شوند: «بازی». بازی سرگرمی کودک نیست. زندگی و تفکر اوست. او در بازی، غذا می خورد، می خوابد، ورزش می کند، پزشک می شود، بزرگ می شود، تحصیل می کند، شغل بر می انگیزد، مادر می شود، پدر می شود، خشم می گیرد، خوشحال می شود، اندوه را تجربه می کند، هیجان را بروز می دهد.
کودک در بازی، همه ی ابعاد زندگی را با ادبیات کودکانه فرا می گیرد. از رهگذر مهرورزی به همبازی، دعوای با او، قهر با همبازی و آشتی با او، فرآیند جامعه پذیری خود را شکل می دهد و ارتباطات دو سویه ی اجتماعی را می آموزد.
نتیجه ی بازی، دانایی است و ثمره ی دانایی، توانایی.پس ما بزرگترها که اغلب اوقات، کوشش می کنیم کودکانمان را با هدف دانایی و توانایی پرورش دهیم، مباد که شاه کلید را گم کنیم و از اهمیت بازی غفلت ورزیم.

منیژه شعاعی

منبع : مطالب ارسال شده