تقوا

«تقوا گذشت از معصیت است؟ گذشت از گناه است؟ گذشت از آب و نان است؟ خیر، تقوا گذشت از حلال است، تقوا گذشت از بهشت است. قرآن می فرماید: اثر روزه تقواست. «لعلکم تتقون». اگر سی روز دهانت را از خوردن و آشامیدن و بقیه مفطرات بستی، لکن هنوز حقیقت تقوا در وجودت پیدا نشده، بدان که صیام را انجام نداده ای. با دوری از مفطرات، فرق تو با روزه خور این است که به تو نمی گویند روزه گیر نبوده و حداکثر به جهنم نمی روی. اما روزه ای که به عبودیت کمال می بخشد و در این دنیا بهشت ساز است و جهنم گیر است، انجام نشده است.
تقوا ترک معصیت نیست.تقوا در قاموس اهلبیت و قاموس قرآن، اصلا معنای ترک گناه را نمی دهد. تقوی به معنای ترک مباح و حلال است. روزه هم که تقوا آور است، چون ترک حلال است. ترک معصیت به برنامه ی قبل از تقوا تعلق دارد. ترک معصیت آئین مسلمانی است. ما در آیین مسلمانی سخن نمی گوییم. در اتصال به امیرالمومنین بحث می کنیم. آن مراحل، اتصال به امیرالمومنین (ع) نمی آورد. در عشق علی هر کس که دم می زند، باید از مباح زندگیش بگذرد..
قرآن می گوید روزه را برای تقوا باید گرفت نه برای بهشت. اگر کارهای عبادی را برای بهشت یا ترس از جهنم انجام دهیم، این تقوا نیست.
تقوای واقعی تقوای محبت و عشق است. تا شدی متقی، یک کسی می آید و دست بر سرت می گذارد و نگاهت می دارد: امام متقین. حقیقت کتاب «هدی للمتقین» است و علی (ع) امام متقین. «انی تارک فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی»

آیت الله نجفی، روزه عارفان،۵۸-۶۲
/irvani.com/weblog

منبع : مطالب ارسال شده