معجزه در ساعت ۱۹‎/۳۰

باور كنید واقع بینی در این ساعت ها هنر نیست. پیشگویانی كه خبر از شكست ایران می دهند، نابغه هستند اما فقط در تولید انرژی منفی! این نابغه ها همیشه هستند. قبل از بازی با یوگسلاوی، اسكاتلند، ایرلند و استرالیا هم بودند. «امید» تنها دشمن آنها است. همان چیزی كه امروز صبح با یك دنیا آرزو بیدارمان كرد. تا با بزرگترین شگفتی جام هجدهم دقایقی فاصله داریم. بغض كهنه ما فقط با توقف مكزیك منفجر می شود و ایرانیان می دانند كه شكست احتمالی امشب غم انگیز نخواهد بود. ویزای بچه های ایران در آلمان ۱۵ روز نخواهد بود اگر همه حس های خوب دنیا امشب در خدمت ما باشند. ما فقط برای معجزه ها گریه می كنیم.
مگر زمانه ای نیست كه «حقیقت» مقهور تظاهر و دروغ می شود؟ مگر این روزها انگشت نشانه «واقعیت» به سوی گور آرزوها نیست؟ میان این همه سیاهی از هدایت كننده این تلخ كامی ها برای ۹۰ دقیقه «امان» می خواهیم. باور داریم كه درخواست بزرگی نیست. عاجزانه تعهد می دهیم كه این بار فراموشكار نباشیم! می خواهیم اعتراف كنیم. همه چیز را فاش می كنیم به امید رخ دادن معجزه ای بزرگ. «ما فقط می خواهیم امشب نشكنیم، همین!»
ما فریب خورده ایم، خداداد گولمان زد. از همان لحظه كه دیوانه وار می دوید و وزن زمین به خاطر پرواز شادی میلیون ها ایرانی در آسمان ها سبك شده بود، وسوسه ها به سراغمان آمد. از دقیقه ای كه هاشمی طبا و یا مصطفوی به فكر به نام زدن سند صعود به جام جهانی ۹۸ بودند تا لحظه ای كه دادكان و علی آبادی در آستانه بزرگترین تورنمنت فوتبال دنیا به فكر خاك كردن یكدیگر بودند، غفلت را رها نكرده ایم.
امشب، ساعت ۳۰/۱۹ برای سومین بار در معرض نگاه جهانیان قرار می گیریم. برای ورود به زمین ظاهر خوشایندی داریم، حتی بهتر از جام ۹۸. مدل پیراهن ها و تیپ بازیكنان به سطح اول فوتبال دنیا شباهت بیشتری پیدا كرده و تا قبل از سوت آغاز قطعاً به استانداردهای جهانی نزدیك هستیم. اما برای نمایش ۹۰ دقیقه ای پس از سوت روزتی محتاج دعا هستیم.
نوشتیم كه بركناری ایویچ با توجه به پیشرفت فنی در جام ۹۸ نیاز فوتبال ما را به مربیانی مانند او نشان می دهد اما طالبی ماندنی شد و در غیبت او پورحیدری هم نمایان شد. نوشتیم كه بلاژویچ گزینه خوبی بود و با آدم هایی مانند او باید ادامه داد اما همایون شاهرخی ظاهر شد. نوشتیم برانكو پس از قهرمانی در بوسان انتخاب خوبی برای سرمربیگری تیم ملی است كه ناگهان نقض پیشنهاد ما روی نداد. به كمك جمعیت لاغری كه در روزنامه های كم تیراژ و به ظاهر نوگرا درباره لزوم حضور مربیان كاردان خارجی می نوشتند، برانكو آمد. پشت سر هم پیروز شد تا اكثریت مخالف به موافق تبدیل شوند تا اینكه روزی رسید كه نوشتیم برانكو تمام شده است! نوشتیم كه پس از صعود به مربی بهتر و نامدار نیاز داریم. به دنبال این نوشته ها همه نوشتند. همه زیاده خواه شدند اما برانكو حالا در آلمان است.
صمیمانه امیدواریم كه در این مورد بزرگ ترین اشتباه را مرتكب شده باشیم و مقابل موافقان برانكو مغلوب شویم. گرچه شاید ما همین حالا هم شكست خورده باشیم. در تیمی كه امروز به میدان می رود بسیاری از چیزها عكس نظرات بسیاری از نویسندگان همین نشریه است: «علی دایی همچنان بازیكن ثابت است. دفاع ۴ نفره و خطی برانكو گرچه پر از ضعف است اما ثابت است. دستیاران برانكو گرچه به قول او زیرآبش را نزدند، در حد نیمكت جام جهانی نبودند اما آنها هم با آی دی كارت مربیگری امشب بر روی نیمكت تیم ملی می نشینند و...» همه چیز مثل گذشته است و چیزی تغییر نكرده و كاش خوش شانسی برانكو هم ادامه داشته باشد. چقدر دلپذیر خواهد بود، اگر امشب برانكو فاتحانه مشت بسته اش را به مخالفانش نشان دهد. این را یكی از منتقدان سرسخت پروفسور می نویسد.
ساعت ۲۱ روز چهارشنبه ۲۷ خرداد ،۱۳۷۷ ثانیه هایی پس از شكست یك بر صفر مقابل یوگسلاوی ۶۰ میلیون ایرانی را حسرتی بزرگ فرا گرفت. همه آنهایی كه اعتقاد داشتند ایران مقابل تیم قدرتمند اروپایی در جام جهانی ۱۹۹۸ شكست می خورد این جمله را تكرار می كردند: «حیف شد، می توانستیم یوگسلاوی را شكست دهیم.» افسوس آنها محصول ناامیدی شان بود. یوگسلاوی قابل شكست بود و ما دیر به خودمان آمدیم. در این ۸ سال چه باید می كردیم كه دوباره این افسوس به سراغمان نیاید؟ پاسخی كوتاه در این مورد وجود ندارد اما اگر در این فرصت اندك می خواهیم دچار حسرت نشویم بهتر است خوشبین باشیم. به هر حال سرنوشت ما در دست برانكو و شاگردانش است و كاری از هواداران برنمی آید. عیار تیم ایوانكوویچ امشب مشخص می شود. به یاد داشته باشیم با توقف مكزیك هیچ كدام از اشتباهات گذشته ما تصحیح نمی شود. این فقط یك اتفاق خواهد بود. گرچه دوستی می گفت: «با ضعیف ترین بازی ها توقع شكست مكزیك را داریم. حالا اگر مكزیك را ببریم ایرانی ها می خواهند قهرمان جهان شوند؟!» نه، ما فقط توقف مكزیك را می خواهیم.

محمد نوری فر

منبع : روزنامه شرق