گلابی

Pear
گلابی، این خویشاوند نزدیك سیب، به و ازگیل از خانواده گل سرخ، در بیشتر نقاط آسیا، اروپا و شمال آفریقا و ایالات متحده كاشته می شود. در مجموع دو نوع گلابی با نام های گلابی اروپایی و آسیایی بیشتر از سایر گونه ها رایج اند. گلابی اروپایی به طور وحشی در طبیعت پیدا نمی شود اما به احتمال زیاد «نیای» آن بومی شمال اروپا و آسیای صغیر در نزدیكی ساحل مدیترانه است. این گونه از دوره پیش از تاریخ توسط انسان انتخاب و اصلاح نژاد شده است. گلابی آسیایی از ۳۰۰۰ سال پیش در چین كشت می شد و در اصل بومی مركز و جنوب چین است و احتمالاً از زمره نخستین میوه هایی است كه اهلی شده اند. گیاه گلابی، درختی كوچك تا متوسط است كه ارتفاع ارقام پرورشی آن به ۵-۳ متر می رسد. دارای برگ های بیضوی یا تخم مرغی شكل با نوك تیز به طول ۱۰- ۵ سانتی متر، گل آذین دیهیم و انتهایی با ۷- ۵ گل سفید یا مایل به صورتی است. میوه سیب مانند گلابی آسیایی پس از رسیده شدن برداشت می شود اما گلابی اروپایی را پیش از رسیدن برداشت می كنند و طی انبارداری به طعم و بوی دلخواه دست می یابد.
گلابی به خاطر داشتن ویتامین A، تیامین، نیاسین، كلسیم، آهن، پروتئین و كربوهیدرات، ویتامین C، B۱ و B۲ از ارزش غذایی زیادی برخوردار است اما مصرف زیاد آن به خاطر داشتن فروكتوز و سوربیتول ممكن است باعث بروز اسهال شود. دانه گلابی نیز حاوی گلیكوزیدهای سیانوژنیك است كه خوردن آن در مقادیر زیاد خطرناك است. در پوست تنه درخت گلابی مواد آنتی بیوتیك مانندی وجود دارد كه از آن در داروسازی استفاده می شود.

منبع : روزنامه شرق