روش مصرف گیاهان داروئی و تصفیه خون

در کتاب ”التدوای بالا عشاب“ به‌طور مشروح گفته‌ام که تأثیر درمانی مصرف یک گیاه فقط برای یک عضو از بدن نیست، بلکه در آن واحد چند عضو را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. همین امر باعث می‌شود که گیاهان بتوانند نقش مؤثری در تصفیه خون داشته باشند. زیرا همزمان می‌توانند همه اعضاء ترشح‌کننده مواد سمی بدن را تحت‌تآثیر قرار داده و فعال کنند.
مصرف گیاهان به سه گونه است:
۱) خوردن گیاهان به‌صورت خام.
۲) نوشیدن دم‌کرده گیاهان خشک شده.
۳) نوشیدن آب یا عصاره گیاهان.
۴) بهترین روش همان روش اولی یعنی خوردن خام گیاه است ولی این امر در تمام فصول سال امکان‌پذیر نیست. گیاهان را معمولاً به‌صورت مخلوطی از چند گیاه مصرف می‌کنند. انتخاب این مخلوط گیاهی و روش استفاده از آن بستگی به نوع بیماری و خود بیمار نیز دارد و نیاز به تجربه و دانش خاصی دارد. از این رو در فصول آینده نمی‌توانیم اطلاعات وسیعی در اختیار خواننده بگذاریم و به مقداری در حد اطلاعات عمومی اکتفاء می‌کنیم. در ضمن، یک باور غلط نیز در میان مردم رایج است و آن اینکه مصرف بیشتر بهبودی سریع‌تر را در پی دارد. این یک بار غلط است. زیرا ممکن است نتیجه معکوس داشته باشد. میزان مصرف ترکیبات گیاهی پس از تحقیقات و تجربیات فراوان تعیین گردیده و تجاوز از آن مجاز نیست و اگر مصرف یک فنجان دمکرده گیاهی توصیه شده نباید بیش از یک فنجان نوشید.
۵) گیاهان تازه را بهتر است همان موقوع چیدن خورد و یا پس از چیدن خورد کرده با سایر اغذیه تناول کرد. در چیدن گیاهان باید دقت شود که از چاقوی تیز استفاده گردد تا شیره گیاه از بین نرود. معمولاً در گیاه درمانی میزان مصرف گیاه روزی سه قاشق بزرگ است که در هر وعده یک قاشق مصرف می‌شود. تغییر نوع گیاه مصرفی چنانچه از نظر میل و ذائقه اشکالی نداشته باشد، ضروری نیست. اینکه نام گیاهانی که برای تصفیه خون مورد استفاده قرار می‌گیرد:
گل قاصد، شاهی آبیع اخیلیا، ترشک و شش گیاه (حشیشه‌الرئه). این گیاهان به‌عنوان گیاهان اصلی هستند که گیاهانی دیگر از قبیل پیاز، سیر، جعفری، مرزه، کاشن رومی، اسطو خودوس (خیری صحرائی) پونه، ترنجان، ترخون و گشنیز به مقدار کم به آنها اضافه می‌شوند. در بحث از ”غذاهای خام“ به کیفیت و چگونگی تهیه و استفاده از این گیاهان در آشپزخانه خواهیم پرداخت.
استفاده از گیاهان داروئی برای تصفیه خون باید اوایل بهار و همان زمانی باشد که این گیاهان می‌رویند. وقتی موقع برداشت سبزیجات رسید، سبزیجات را جایگزین گیاهان می‌کنند و در فصل رسیدن میوه، میوه را جایگزین سبزیجات می‌نمایند. بدین‌ترتیب در هر فصلی خودبه‌خود و به‌طور مستمر خون تصفیه می‌شود.
● تصفیه خون با عصاره گیاهان
گیاهان آبداری که برای این منظور مفیدند عبارتند از: علف نقره، تره تیزک کستره، بابونه، علف گربه، همیشه بهار، زنیان کوهی (رجل الاسد)، میوه غلافی (راب الراعی)، رازک، پاخر (حشیشه السعال)، قاشق اوتی (حشیشه الملاعق) گل قاصد، شش گیاه (شیشه الرئه)، گو زبان، غات (علف گلودرد)، هیوفاریقون، پنجه مرغی، ترشک، اخیلیا، آلاله، بارهنگ، هفت بند گل تلفونی و شاهدانه. از این گیاهان نیز می‌توان به مقدار کم به آن اضافه کرد: گندنای کوهی، گل فرشته (حشیشه امللائک)، گشنیزه، تره آبی، برگ آلو، شاپسند، شاهتره، عصا‌الذهب (Golden winjs) آقطی، بابونه، لصیقی (سگ زبان)، اسطو خردوس، گل کتان، کاشن رومی، ترنجون، جعفری، نعناع، علف کرم (حشیشه الدود)، اکلیل البل، گل مریم کوهی، صابونی، شبدر، بنفشه سه رنگ، گل گندم، نعناع آبی و شوید.
برای مخلوط کردن گیاهان نباید بیش از ۵-۷ نوع از آن‌ها را مخلوط کرد. گاهی فقط استفاده از عصاره یک گیاه کفایت می‌کند.
برای گرفتن عصاره، ابتدا گیاه تازه کاملاً شسته و کمی خشک می‌شود. سپس در یک هاون غیرفلزی کوبیده می‌شود (این کار را با چرخ‌گوشت و با سایر دستگاه‌های برقی نیز می‌توان انجام داد) و عصاره آن را با استفاده از چند لایه پارچه تمیز می‌گیرند. این عصاره مقداری رسوبات گیاهی مفید به همراه خواهد داشت که پس از به‌هم زدن با یک قاشق، آن را می‌نوشند. عصاره گیاهی به‌دست آمده را می‌توان به مدت یک هفته بدون اینکه فاسد شود، در یخچال نگهداری کرد. علامت فساد عصاره، کفی است که به ‌همراه مقداری حباب روی آن ظاهر گشته و طعم آن نیز ترش می‌شود. عصاره را نباید به هیچ وجه در ظرف فلزی از هر نوع که باشد، ریخت زیرا با عناصر فلز ترکیب شده و فاسد می‌گردد. شیشه و ظروف گلی برای نگهداری عصاره از سایر ظروف مناسب‌تر هستند. برای بهم زدن عصاره نیز باید از قاشق‌های چوبی و با یک تکه چوب تمیز استفاده کرد.

منبع : حکیم باشی