قانوناً بلوند - LEGALLY BLONDE

سال تولید : ۲۰۰۱
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : ریک کیدنی و مارک پلات
کارگردان : رابرت لوکتیک
فیلمنامه‌نویس : کرستن اسمیت و کارن مکالا لوتس، بر مبنای رمانی نوشتهٔ آماندا براون
فیلمبردار : آنتونی ب. ریچموند
آهنگساز(موسیقی متن) : رولف کنت
هنرپیشگان : ریس ویدرسپون، لوک ویلسن، سلما بلر، ماتیو دیویس، ویکتور گاربر، جنیفر کولیج و هالند تیلر
نوع فیلم : رنگی، ۹۶ دقیقه


̎ال وودز̎ (ویدرسپون)، دختر شایسته، رئیس انجمن زنان دانشگاه، دانشجوی نمونه و محبوب دانشکده‌اش در لس‌آنجلس به‌شمار می‌آید. او ضمناً با ̎وارنر هانتینگتن سوم̎ (دیویس) نامزد شده ـ پسر خانواده‌ای ثروتمند، و بی‌عیب و نقص‌ترین جوانی که زنی می‌تواند به‌عنوان شوهر آینده‌اش آرزو کند. اما ̎وارنر̎ از ترس این‌که دوستان افاده‌ای و خانوادهٔ ثروتمندش، هرگز دختر پُرشروشوری مثل ̎اِل̎ را نپذیرند، پیش از رفتن به دانشگاه هاروارد و فارغ‌التحصیلی در رشتهٔ حقوق، نامزدی‌اش را به‌ هم می‌زند. ̎اِل̎ که لجوجانه تصمیم گرفته مردش را دوباره به‌دست آورد، در همان دانشگاه بسیار سخت‌گیر و مقرراتی ثبت‌نام می‌کند و دیری نمی‌گذرد که دانشجوها ـ به‌خصوص دختری (بلر) که ̎وارنر̎ سابقاً او را دوست داشته ـ او را تمسخر و تحقیر می‌کنند. ̎اِل̎ با وجود اهمیتی که برای خوش‌پوشی و رنگ و لعاب قائل است، دختر احمقی نیست و چندی بعد به همهٔ گنده‌دماغ‌ها نشان می‌دهد که وقار و تشخّص، اعتماد به نفس و پیروزی و موفقیت در دادگاه یعنی چه.
● اگر بنا باشد که این فیلم را فقط با یک واژه توصیف کنیم، بهترین واژه ̎بانمک̎ خواهد بود، و این صفت بیش‌تر خورند و شایستهٔ قهرمان آن، یعنی ویدرسپون است؛ گرچه طرح داستانی آن هم بانمک است، شوخی‌ها بانمک هستند، سگ قصه بانمک است، لباس‌های شخصیت‌ها بانمک است، بعضی از گفت‌وگوها بانمک هستند، و پایان فیلم هم بانمک است. اما از نگاهی دیگر، این فیلم را می‌توان نسخهٔ مدرسه‌ای و قرن بیست و یکمی نمایش‌نامهٔ رام کردن زن سرکشِ ویلیام شکسپیر دانست؛ با این تفاوت که دختری ثروتمند و متعلق به طبقهٔ مرفه اجتماع، مورد بی‌مهری نامزدش قرار گرفته و تمام توان خود را به کار می‌گیرد تا او را رام و مطیع خود کند. دنبالهٔ فیلم به کارگردانی چارلز هرمن ـ ورمفلد در سال ۲۰۰۳ روی پرده آمد.