کیمیایی همیشه کیمیایی است

نمی‌دانم کیمیایی را چگونه باید توجیه کنم. یک راهش این است که با او از همان وقت‌ها - وقتی که شروع کرد - همراه شده باشیم. باهاش زندگی کرده باشیم؛ نه با خودش، با فیلم‌هایش، با شخصیت‌هایش، با فضاهایش و با حرف‌هایش. نمی‌دانم چه رازی، چه حسی و چه جادویی در وجودش نهفته است. این راز و حس و سحر و جادو را فقط آنها که او را شناخته‌اند، می‌فهمند. به همین روست که آن کس که کیمیایی را نفهمیده، فیلمش را هم دوست ندارد. فیلم او درست یا غلط، بد یا خوب، بامعنا یا بی‌معنا «کیمیایی» است. یا باید او را دوست داشت یا نداشت. به گمان من تنها «گوزن‌ها» کافی است که او را یک فیلمساز به معنای واقع بدانیم؛ فیلمسازی که اگر قبل و بعد از «گوزن‌ها» هم فیلمی نساخته بود، باز فیلمسازی توانا به حساب می‌آمد.
در یک جاست که یک فیلمساز نشان می‌دهد سینما را می‌شناسد و از طریق آن مدیوم می‌تواند چیزی بگوید که با مخاطبش ارتباط برقرار کند. «گوزن‌ها» همان بود که نشان داد کیمیایی یک مفسر، یک گزارشگر، یک تصویرساز و یک جامعه‌شناس است؛ کسی است که بدون ادعا و ادا بدون تظاهر و افاده و بدون نمایش جلوه‌های تقلبی روشنفکرانه، یک شخصیت واحد را در طول بیش از چهاردهه با حدود بیست و اندی فیلم از پیچ و خم زندگی - از تاریکی‌ها و تباهی، از خوشی‌ها و ناخوشی‌ها، از غم‌ها و شادی‌ها، از امیدها و ناامیدی‌ها، از عشق‌ها و نفرت‌ها- عبور داده و از طریق او به ما رفاقت، ایثار، شفقت، خوش‌قلبی و دوست‌داشتن را شناسانده است. حالا چه باک که فیلم‌های بعد از انقلاب او آن نیستند که باید باشند، چون کیمیایی برای ما همیشه کیمیایی است.

پرویز نوری

منبع : روزنامه کارگزاران