پروانه

چرخ‌های پره‌دار، نه تنها در ناوهای جنگی بلکه در کشتی‌های بازرگانی هم معایب عمده‌ای داشتند. این چرخ‌ها بسیار شکننده بودند و در برابر امواج آسیب‌پذیر در چنین شرایطی بود که پروانه‌ها راه را برای پیشرفت در ساخت ناوهای بزرگ هموار می‌سازند.
از سال ۱۸۰۰ تا ۱۸۴۵ اندیشه استفاده از پروانه برای حرکت کردن ناوها غالباً بر سر زبان‌ها بود و برای ساخت آن همه جا طرح‌هائی پیشنهاد می‌شد. در واقع، اختراع این وسیله، یکباره و سریع و زاده اندیشه یک نفر نبود که دیگران آنرا بر بایند و مخترع را از ثمرات اختراع خود محروم سازند.
پبوشنل (۱۷۷۶) جان‌فیچ (۱۷۸۵) اندیشه حرکت کشتی به‌وسیلهٔ پروانه را پیش کشیدند در ۱۸۰۳ امتیاز اختراع شارل‌دالری است که دست به کار ساختن یک کشتی شد، اما آن را تمام نکرد. طرح استیونز ۱۸۳۴ ـ ۱۸۰۵ درباره استفاده از پروانه‌های تکی یا دوگانه بسیار دقیق‌تر بود. در ۱۸۲۸ یوزف رل بررسی‌ها و آزمایش‌هائی درین باره انجام داد و امتیاز آنرا بدست آورد. این تاریخ‌ها نشان می‌دهند که پیش از گرفتن حتی امتیاز این اختراع به‌وسیله سواژ (۱۸۳۲) و اسمیت (۱۸۳۴) کارهای بزرگی کردند.
ژروانه‌ەای دارای چند ژره بر ژروانه‌های دارای یک مارپیچ کامل برتری دارد. پروانه نوع اسمیت ورنی برای کشتی بزرگ ساخت انگلستان جانشین چرخ‌های پره‌دار گشت. در یک مسابقه که میان کشتی پروانه‌دار و کشتی مجهز به چرخ پره‌دار صورت گرفت، کشتی پروانه‌دار برنده گشت در ۱۸۴۷ یک پروانه مسطح به جای پروانه اریکسن کار گذاشته شد. کارآئی پروانه مسطح آشکار گشت.
هنگامی که استفاده از پروانه در کشتی‌ها به‌کار رفت تشخیص داده شد که پروانه تندتر بگردد ازینرو لزوم انتقال حرکت به‌وسیله چرخدنده و نیز دسترسی به فرمان میله پروانه در پائین احساس شد.

منبع : مطالب ارسال شده