سیارات منظومه شمسی

سیارات، بعد از خورشید مهمترین اعضای منظومه شمسی را تشكیل می‌دهند از میان سیارات عطارد - زهره - مریخ‌- مشتری و زحل، قبل از اختراع تلسكوپ و بقیه بعد از اختراع تلسكوپ كشف شده‌اند اورانوس در سال ۱۷۸۱، نپتون در سال ۱۸۴۶ و پلوتو در سال ۱۹۳۰ كشف شدند .
دسته‌بندی سیارات منظومه شمسی: سیارات منظومه شمسی را به روش‌های زیر دسته‌بندی می‌كنند.
▪ روش اول:
دسته بندی سیارات برمبنای اینكه مدار آنها در داخل یا خارج مدار زمین قرار گرفته باشد. عطارد و زهره كه مدار آنها داخل مدار زمین قرار گرفته، سیارات تحتانی و بقیه كه مدار آنها در خارج مدار زمین قرار گرفته سیارات فوقانی نامیده می‌شوند.
▪ روش دوم :
دسته بندی سیارات بر اساس فاصله آنها، نسبت به فاصله متوسط سیارك‌ها (بین مریخ و مشتری ) تعیین می‌شود . بر این اساس سیارات به دو دسته سیارات داخلی شامل عطارد- زهره - زمین - مریخ، و سیارات خارجی شامل مشتری - زحل - اورانوس - نپتون - پلوتون می‌باشند.
▪ روش سوم:
دسته‌بندی بر اساس خواص فیزیكی: در این روش سیارات عطارد- زهره- مریخ- كه دارای خواص فیزیكی مشابه زمین هستند. سیارات زمینی و مشتری -زحل-اورانوس و نپتون كه دارای خواص فیزیكی شبیه مشتری هستند،مشترئی نامیده می‌شوند.

منبع : سایت مفاهیم