پول را به زنان بدهید

«پول را به زنان بدهید»، عنوان کتابی است اثر زابینه کوگلر، که در ماه اکتبر در نمایشگاه بین‌المللی کتاب فرانکفورت معرفی شد. این سومین کتابی است که توسط این نویسندهء جوان نوشته شده است.
زابینه کوگلر ۳۴ سال دارد و در پاتان، نپال به دنیا آمده است. زندگی او پر از ماجرا و تجربیات گوناگون و کاملا متفاوتی است که به موجب شغل پدر و مادرش و مسافرت و مهاجرت‌های متعدد، شاهد آن‌ها بوده است.زابینه تا پنج سالگی در نپال زندگی می‌کند و بعد از آن‌که پدر و مادرش به عنوان محقق زبان و مبلغ مذهبی به اندونزی و در میان طایفهء فایو منتقل می‌شوند، او نیز به همراه دو خواهرش به میان این قوم می‌رود. آنان اولین سفیدپوستانی هستند که قدم به مقر این طایفه می‌گذارند. در سن ۱۷ سالگی زابینه برای تحصیل به سوییس سفر می‌کند و پس از آن دوباره به اندونزی بازگشته و از آن زمان تا به حال میان کشور‌های مختلف در سفر است. وی تجربیات و مشکلات زندگی در میان فرهنگ‌های مختلف را به تحریر درآورده است.
اولین کتاب او فرزند جنگل نام دارد و از دوران کودکی او در میان ساکنان اولیهء جنگل پاپوآ با تمام سختی‌ها، ناهمواری‌ها و در عین حال زیبایی‌های طبیعی و هیجان‌انگیزش سخن می‌گوید. دومین کتاب به نام ندای جنگل (جنگل صدا می‌زند) است که در سال ۲۰۰۶ منتشر شده و آخرین نوشتهء او «پول را به زنان بدهید» نام دارد که در این کتاب وی باز هم از گنجینهء تجربیاتش استفاده می‌کند و می‌نویسد که اگر در کشورهای در حال رشد تمام کمک‌های مالی به دست زنان داده شود آنان با آینده‌ نگری و قوهء خلاقیت خود قادر خواهند بود که خانواده را از فقر نجات داده و آیندهء بهتری را برای فرزندان خود بسازند. وی شاهد این بوده که مردان با کمک‌های مالی که از طرف موسسات مختلف خیریه به آن‌ها می‌شود در درجهء اول به برآوردن آرزوهای خود توجه کرده و پول‌ها را در راه امور شخصی خرج می‌کنند. در حالی که زنان با خرید چرخ خیاطی و یا نوعی بذر جدید و مقاوم و... سعی می‌کنند که در عین حالی که خانواده را از گرسنگی نجات می‌دهند، به طور دایمی‌درآمدی برای خانواده دست و پا کنند. مردان فقط به فکر خریدن تلفن همراه و یا دوچرخه هستند که بیکاریشان را رنگین کنند.
او معتقد است که به کشورهای در حال رشد نباید اعانه داد زیرا آن‌ها به گدایی عادت می‌کنند بلکه این کمک‌ها باید به صورت قرض یا تکنیکی برای تولید لوازم گوناگون باشد.
زابینه کوگلر صاحب چهار فرزند است و شاید وجود آن‌هاست که این نویسنده را وادار کرده که عموم را با خطرات نابودی قوم‌های بومی‌آسیایی و دیگر قاره‌ها آشنا کند. او در تمام کتاب‌هایش از این اقوام مختلف بومی ‌با احترام یاد می‌کند و هیچگاه از لغات متداول برای توضیح موقعیت جنگل استفاده نمی‌کند; بلکه با تواضع خاصی از جنگل به عنوان جای‌دهندهء اقوام مختلف نام می‌برد.
در هیچ کجای کتاب از فکر خودش سخن نمی‌گوید بلکه به جای (من فکر می‌کنم ) من احساس می‌کنم را به کار می‌برد. وی برای درک بیش‌تر موقعیت و چاره‌یابی و پیدا کردن راه‌حل در رشتهء اقتصاد تحصیل کرده است.
نوشته‌های او علاوه بر اطلاعاتی که در بر دارند، با قلمی‌ بسیار روان، شرحی از هیجانات و مشکلات و رویاهای جنگل است.

شکوه طاهری
منابع: stern.de ndr.de

منبع : روزنامه سرمایه