یک گـام بـه پـیش

وقتی شیخ ابو سعید ابی الخیر (۴۴۰-۳۵۷) عارف مشهور خراسان به توس رفته بود از وی درخواست نمودند تا برای ارشاد و هدایت اهالی، مجلسی ترتیب دهد و خلق را موعظه کند.
شیخ قبول کرد و قرار شد که درخانقاه تختی بگذارند و از بالای آن سخن بگوید. مجلس ترتیب داده شد و عده کثیری به خانقاه آمدند به طوریکه جای خالی باقی نماند، و هنوز هم مردم به منظور استفاده از سخنان شیخ می آمدند.
بعد از آن که قاریان به تلاوت قرآن کریم پرداختند و هنگام آن شد که شیخ به سخن شروع کند ، شخصی از میان حاضران برخاست و به آواز بلند گفت :
خدایش بیامرزد هر کس از آنجائی که هست یک قدم فراتر آید!
شیخ گفت:وصلی ا... علی محمد و آله ودست برروی خود فرود آورد و سپس چنین به گفته خویش ادامه داد :
هر چه ما می خواستیم بگوییم و هر چه تمام پیامبران گفته اند خلاصه و نتیجه همه آنها را این شخص گفت: یعنی خدایش بیامرزد که هر کسی که از آنجا که هست یک قدم فراتر آید ، بعد از گفتن این مطالب از تخت فرود آمد و به وعظ آن روز خاتمه داد و به همین اندازه اکتفا کرد .
اگر در یک آزمایش ساده در محیط کار خود انجام دهید به این نتیجه می رسید (و شاید هم به آن رسیده باشید) که در شرکت همه افراد در زمانی که به تنهایی با آنها صحبت می شود معتقدند که فعالیت ها و امور شرکت را می توان از این بهتر انجام داد و بعضی هم مشکل را به واحد دیگر نسبت می دهند ولی یک اراده جمعی و گروهی در شرکت برای انجام فرآیند بهبود وجود ندارد.
هر فرد در جایگاهی که وجود دارد مشکلات موجود را بعنوان مانعی برای انجام بهتر کار خود معرفی می کند این بیان کنفسیوس برای چنین شرایطی بسیار رساست که می گوید :
از تاریکی ننال. یک شمع روش کن!
این جمله وداستان فوق به این نکته اشاره می کند اگر هر کس در همان جائی که هست فقط سعی کند وظایف خود را به خوبی انجام دهد و هرروز به دنبال بهبود آن وظایف باشد کل سازمان رو به بهبود خواهد گذاشت . آنهایی هم که نمی خواهند یا نمی توانند بهبود عملکرد داشته باشند بالاجبار در این روند هم گار و هم مسیر با بقیه خواهند شد و رشد بلوغ شخصی و سازمانی خواهند داشت .
سعید مقدم آریایی
http://productivity.blogfa.com

منبع : مطالب ارسال شده