میرزا مهدی اصفهانی غروی

جنسیت: مرد
نام پدر: اسماعیل
تولد و وفات: (۱۳۰۳ -۱۳۶۵) قمری
محل تولد: مشخص نیست.
شهرت علمی و فرهنگی: عالم و عارف و مدرس
وی در خاندان مشایخ بیدآباد متولد شد. پس از تحصیل در محضر پدر خویش و آقا سید محمد باقر درچه‌ای و آخوند کاشانی و جهانگیر خان قشقائی در دوازده‌سالگی به عتبات رفت و به توصیهٔ حاج آقا رحیم ارباب خدمت آقاسید اسماعیل صدر رسید. مدتی در حوزهٔ درس آخوند خراسانی و سید محمد کاظم یزدی حضور داشت. فقه و اصول و مبانی شیخ انصاری را از میرزای نائینی فرا گرفت و به درجهٔ اجتهاد رسید. در مراتب سلوک تحت تربیت آقای صدر که از خواص اصحاب آخوند ملافتحعلی اراکی بود قرار گرفت. سپس با آقا سید احمد کربلائی و آقا شیخ محمد بهاری که هر دو از بزرگان اصحاب ملاحسینقلی همدانی بودند مجالست پیدا کرد و نیز با جمعی دیگر از اهل سلوک همچون آقا سید علی قاضی و سید جمال‌الدین گلپایگانی انس گرفت. پس از مدتی اعتکاف در مسجد سهله و مکاشفه‌ای که به وی دست داد ، از جزوه‌هائی که در حین اشتغال به فلسفه و عرفان نوشته بود دست شست و مکتبی جدید در معارف ربوبی مبتنی بر قرآن و احادیث پدید آورد که بعداً تنی چند از شاگردانش را به کمال رساندند. در ۱۳۴۵ق به مشهد رضوی رفت و در آنجا به تدریس پرداخت و سه دوره اصول به سه شیوه تدریس کرد: ۱-مفصل و مطابق معمول ۲- در بیان مبانی مختارهٔ خویش و اثبات آن ۳-در تبیین قواعد مهم مورد استدلال در فقه. در ایام تعطیل حوزه ، درس اخلاق و معارف داشت و همچنین جمعی را تحت تربیت خویش درآورد و به مراحلی رساند. از شاگردانش: شیخ غلامحسین مهامی ، شیخ کاظم دامغانی؛ شیخ هاشم قزوینی ، شیخ مجتبی قزوینی ، شیخ زین‌العابدین مازندرانی ، شیخ حسنعلی مروارید و شیخ حسینعلی راشد را می‌توان نام برد. از آثار وی: "ابواب الهدی"؛ "اعجاز قرآن"؛ "الجنات‌الرضویه"؛ "غایهٔ‌المنی"؛ "الصوارم‌العقلیهٔ"؛ "معارف قرآن".

منبع : مطالب ارسالی