داستان‌های کنتربری - I Racconti Di Canterbury

سال تولید : ۱۹۷۲
کشور تولیدکننده : ایتالیا و فرانسه
محصول : آلبرتو گریمالدی
کارگردان : پی‌یر پائولو پازولینی، برمبنای داستان‌هائی نوشته جفری چاسر
فیلمنامه‌نویس : پی‌یر پائولو پازولینی، برمبنای داستان‌هائی نوشته جفری چاسر
فیلمبردار : تونینو دلی‌کولی
آهنگساز(موسیقی متن) : انتخابی (توسط انیو موریکونه و پازولینی)
هنرپیشگان : پازولینی، لورا بتی، ج. پ. وان دین، درک ددمن، جرج بتل داچ، فرانکو چیتی، دانیل بوکلر، نینه‌تو داوولی، هیو گریفیث، جوزفین چاپلین، اسکار فاکتی، آلبرت کینگ، آیلین کینگ و آریگو.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۹ دقیقه.


گروهی زائر در راه کنتربری، وقت‌شان را با گفتن داستان‌هائی برای هم می‌گذرانند... «سِرژانویه پیر» (گریفیث) کمی پس از ازدواج با دختر جوانی به‌نام «مای» (چاپلین)، بینائی‌اش را از دست می‌دهد و همسرش از فرصت استفاده می‌کند و با «دیمیان» (فاکتی) رابطه برقرار می‌کند، ولی به‌موقع بینائی «ژانویه» برمی‌گردد تا مچ این دو را بگیرد... دانش‌آموز تخسی برای پریشان کردنِ آسیابان ساده‌لوح (آلبرت کینگ) در حال نزدیکی با همسرش (آیلین کینگ) وانمود می‌کند که توفان نوح دیگری در راه است، ولی دو جوان رقیب که به زن آسیابان نظر دارند، او را تنبیه می‌کنند... شیطان (چیتی) روح احضار کننده‌ای (بوکلر) را تسخیر می‌کند که وقتش را با غافلگیر کردن آدم‌ها در حال مغازله و حق‌السکوت گرفتن از آنان می‌گذراند... آشپز (وان دین) داستان ولگردی (داوولی) را باز می‌گوید که به خاطر بازیگوشی مدام از کارهای مختلف اخراج می‌شود... مباشر تعریف می‌کند که چطور دو دانشجوی کمبریج برای انتقام از یک آسیابان متقلب، به همسر و دختر او نزدیک می‌شوند... سه ولگرد در جست‌وجوی مرگ، گنجی از طلا زیر درختی پیدا می‌کنند. پیش از تقسیم طلاها به فکر سربه‌نیست کردن هم می‌افتند و بالاخره مرگ را ملاقات می‌کنند... همسر بارها ازدواج کرده «باث» (بتی) داستانی از گذشته باشکوه خودش را تعریف می‌کند و احضار کننده تصویری از جهنم را نقاشی می‌کند که در آن، شیطان تمام مبلغانِ بدطینت را می‌خورد... همزمان با داستان سرائی زائران، شاعری به‌نام «جفری چاسر» (پازولینی) آنان را برای نسل‌های آینده ثبت می‌کند.
* دومین فیلم از سه گانه پازولینی (اولی: دکامرون، 1971 و سومی: هزار و یک‌شب، 1974) براساس مجموعه داستان‌های اعصار دور، بازیِ یک ایتالیائی حرمت‌شکن با حکایت‌های چاسرِ از انگلستان شاد و شنگول باستانی است و مثل دکامرون گشت‌وگذاری و لذّات و عاداتِ بدویت. با این حال پازولینی حتی به اندازه دکامرون هم به پیوند برقرار کردن میان قصه‌ها و اپیزودهایش (مثلاً از طریق عنایت به ساختارهای طبقاتی جامعه) اهمیتی نمی‌دهد و تنها به ردیف کردن رشته‌ای «جوک»های زننده و عوامانه می‌پردازد. چیزی که دست مایه را برای پازولینی جالب کرده قاعدتاً باید بی‌توجهی هنرمندانه چاسر قرن چهاردهمی به حریم مضامین «تابو» باشد. آنچه در فیلم دیده می‌شود مضحکه بی‌نظم وترتیبی است که طی آن کارگردان نمودهاب غرایز جسمانی آدمی را بی‌چندان قضاوتی می‌نگرد و تقریباً اطمینان می‌دهد که بشر همواره درگیر کشش و رانش گناه و مذهب خواهد بود و قصه‌هائی از این دست دهان به دهان نقل خواهند شد.