تایتانیک سرخ

پرسپولیس از همان روزی كه به قول دوستان دوباره مال مردم شد، حتی یك روز هم آب خوش از گلویش پایین نرفته. البته ما به عنوان یكی از آحاد مردم هیچ وقت نفهمیدیم پرسپولیس كی مال مردم بود و كی مال مردم نبوده و فرقش چی بود و چه فایده ای برای ما داشت. تنها چیزی كه می فهمیم این است كه پرسپولیس در گذشته برای خودش جبروتی داشت، بازیكن به اروپا ترانسفر می كرد، قهرمان می شد و طرف دارهایش از در و دیوار بالا می رفتند. قرمزها حتی اگر وسط هفته هم با تیم آتش نشانی یا سازمان گوشت بازی داشتند، ۶۰ هزار نفر به استادیوم می آمدند، ساندویچ مارتادلا گاز می زدند و پرسپولیس زلزله را تشویق می كردند. همان وقت هایی كه فرشاد پیوس بود و پرسپولیس حتی رئال مادرید را هم به رسمیت نمی شناخت، یا بعدش كه ادموند بزیك آمد و پرسپولیس با استانكو اروپایی بازی می كرد. قبل تر و بعدتر از آن جای خودش. اما حالا چی؟ پرسپولیس حتی یك بازیكن هم در تیم ملی ندارد. یعنی فقط یك گل محمدی هست كه او هم نه خودش چندان خودش را پرسپولیسی می داند و نه پرسپولیسی ها آن چنان تره ای برایش خرد می كنند. جواد كاظمیان هم اگر خیلی خودش را بكشد، باید بنشیند روی نیمكت تیم ملی. محمدمحمدی كه هنوز دروازه بان سوم است، ان شاءالله تا چند سال دیگر می شود دروازه بان دوم! یادش به خیر سالی كه تیم ملی برای یك تورنمنت به هندوستان رفت و ۱۴ تا پرسپولیسی جزو ۲۰ بازیكن بودند! همین آقای مایلی كهن هم بود، بروید بپرسید.
در چنین شرایطی واقعا ما نمی دانیم مالكیت این پرسپولیس چه افتخاری دارد كه این همه به خاطرش شلوغ بازی درآورده اند؛ این همه دادگاه، این همه جنگ و جدال، كلی هم پول خرج كردند چه جوری اش را خودشان می دانند و خدای خودشان تا ثابت كنند كه پرسپولیس مال سازمان تربیت بدنی است و از آن روز پرسپولیس هر روز كاسه گدایی دستش گرفته و چشمش به دست دولت است كه ۲۰۰ میلیون بدهد تا پول نان خامه ای های خورده شده را پرداخت كنند! یادتان هست ۲ سال پیش چند میلیون از خرج های پرسپولیس پول نان خامه ای بود؟ كی خورده بود؟ نوش جانش! مدتی در زمان آقای غمخوار گفتند وضع تیم توپ است. تیم مثل ریگ پول خرج می كرد، ستاره می آورد، علی دایی و كریم باقری و كاظمیان را می آورد. آقای خطیب می گفت نمی گویم چه جوری پول در می آوریم، بقیه یاد می گیرند! چند وقت پیش روزنامه ها نوشتند آقای غمخوار به خاطر بدهی های پرسپولیس به زندان هم افتاده. گناهش گردن آن هایی كه گفتند. بعد از غمخوار تازه وضع بدتر شد. انصافا معلوم نیست كه آقای خطیب با كدام دو دوتا چهارتا قبول كرد تا مدیر عامل پرسپولیس شود؛ هر روز دعوا، هر روز چك برگشت خورده. روز بازی با استقلال جگوار نپوشیدند، كوشش رادیاتور پوشیدند. حتی كم مانده سوبل را كتك بزنند كه چرا گفته طلب كار است و اگر پول ندهند می رود. تازه بازی را هم كه باختند. آن وقت خودشان شروع كردند به شاخ و شانه كشیدن كه اگر پول ندهند بازی نمی كنند، اگر پول ندهند، به اهواز نمی روند و استعفا می دهند. واقعا این چه پرسپولیسی است؟ این تیم كه خیرسرش قرار بود منچستر آسیا باشد، حالا صباباتری آفریقا هم نیست. تایتانیك قرمز را نگاه كنید كه چه جوری دارد غرق می شود! چه كار كنیم؟ اگر برایش جشن عاطفه ها بگیریم، درست می شود؟ قلك ها یمان را بشكنیم؟