آمیودارون AMIODARONE HCI

▪ موارد مصرف‌:
آمیودارون‌ در درمان‌تاكی‌كاردی‌ همراه‌ سندرم‌ ولف‌ ـپاركینسون‌ ـ وایت‌ w-p-w مصرف‌می‌شود. این‌ دارو ممكن‌ است‌ فقط دردرمان‌ آریتمی‌های‌ قلبی‌، زمانی‌ كه‌ سایرداروها موثر نبوده‌ و یا منع‌ مصرف‌ داشته‌باشند، از جمله‌ تاكی‌كاردی‌ فوق‌ بطنی‌گهگیر، تاكی‌كاردی‌ بطنی‌ و گره‌ای‌،فیبریلاسیون‌ دهلیزی‌، فلوتر دهلیزی‌ وفیبریلاسیون‌ بطنی‌ به‌كار رود.
▪ مكانیسم‌ اثر:
آمیودارون‌ با اثر مستقیم‌ بربافتها، بدون‌ تاثیر بارز بر پتانسیل‌ غشاء،طول‌ مدت‌ پتانسیل‌ عمل‌ و دوره‌تحریك‌ناپذیری‌ را در تمام‌ بافتهای‌ قلب‌طولانی‌ می‌كند. همچنین‌ در بیماران‌ مبتلا به‌سندرم‌ w-p-w، تحریك‌پذیری‌ بافت‌ مسیرفرعی‌ را طولانی‌ كرده‌ و سرعت‌ هدایت‌ رادر این‌ بافتها كند می‌كند.
▪ فارماكوكینتیك‌:
جذب‌ آمیودارون‌ از راه‌خوراكی‌ كند و متغیر است‌. سرعت‌دستیابی‌ به‌ غلظت‌ پلاسمایی‌ یكنواخت‌ ودرمانی‌ دارو، كند و دفع‌ دارو طولانی‌ است‌.پیوند دارو با پروتئین‌ بسیار زیاد است‌.متابولیسم‌ این‌ دارو كبدی‌ است‌ و نیمه‌ عمرآن‌ در مرحله‌ ابتدایی‌، ۱۰ ـ ۲/۵ روز و درمرحله‌ انتهایی‌ ۱۰۷ ـ ۲۶ روز است‌. اثردارو ۳ ـ ۲ روز تا ۳ ـ ۲ ماه‌ پس‌ از مصرف‌شروع‌ می‌شود. طول‌ مدت‌ اثر متغیر(هفته‌ها تا ماهها) است‌.
▪ موارد منع‌ مصرف‌ آمیودارون:
این‌ دارو در برادی‌كاردی‌ سینوسی‌، انسداد سینوسی‌ ـدهلیزی‌ قلب‌، اختلالات‌ شدید هدایتی‌ یابیماری‌ گره‌ سینوسی‌ (مگر این‌كه‌ ازضربان‌ ساز مصنوعی‌ استفاده‌ شده‌باشد)، اختلال‌ در عملكرد تیروئید،حساسیت‌ به‌ ید، عیب‌ شدید دستگاه‌تنفسی‌، كلاپس‌ گردش‌ خون‌، نارسایی‌احتقانی‌ قلب‌ و افت‌ شدید فشار خون‌شریانی‌ نباید مصرف‌ شود.
▪ هشدارها:
ـ آزمون‌ عملكرد كبد و تیروئیددر درمان‌ طولانی‌ مدت‌ ضروری‌ است‌.آمیودارون‌ می‌تواند سبب‌ بروز اختلال‌ درعملكرد تیروئید شود. بنابراین‌ در طول‌مصرف‌ آن‌، هر سه‌ هورمون‌تیروكسین‌،تری‌ یدوتیرونین‌ و هورمون‌محرك‌ تیروتروپین‌ باید اندازه‌گیری‌ شوند.
ـ در صورت‌ بروز تنگی‌ نفس‌ یا پیشرفت‌آن‌ و همچنین‌ بروز سرفه‌ در بیمارانی‌ كه‌آمیودارون‌ مصرف‌ می‌كنند، احتمال‌ وجودپنومونی‌ باید در نظر گرفته‌ شود.
ـ در موارد زیر باید با احتیاط مصرف‌شود:
نارسایی‌ قلب‌، عیب‌ كار كلیه‌، بیماران‌سالخورده‌، برادی‌ كاردی‌ شدید واختلالات‌ هدایتی‌ قلب‌ (به‌ویژه‌ با مصرف‌مقادیر زیاد) و پورفیری‌.
ـ به‌ علت‌ كند بودن‌ شروع‌ اثر دارو،مشكل‌ بودن‌ تنظیم‌ مقدار مصرف‌ و احتمال‌بروز عوارض‌ جانبی‌ شدید، درمان‌ با این‌دارو باید در بیمارستان‌ شروع‌ شود وبیمار حداقل‌ طی‌ دوره‌ مصرف‌ مقدارحمله‌ای‌ دارو در بیمارستان‌ بستری‌ باشد.مقدار مصرف‌ دارو برای‌ هر بیمار بایدجداگانه‌ و بر اساس‌ نیازهای‌ بیمار، پاسخ‌بالینی‌، وجود یا شدت‌ مسمومیت‌ و دربعضی‌ حالات‌ بر اساس‌ غلظت‌ پلاسمایی‌آمیودارون‌ تنظیم‌ شود.
▪ عوارض‌ جانبی آمیودارون‌:
اختلال‌ در بینایی‌، نوروپاتی‌و میوپاتی‌ محیطی‌، برادی‌كاردی‌ واختلالات‌ هدایتی‌ قلب‌، حساسیت‌ به‌ نور وبندرت‌ تغییرات‌ رنگ‌ پوست‌، كم‌ كاری‌تیروئید، پركاری‌ تیروئید، فیبروزآلوئولیت‌ریوی‌، هپاتیت‌، تهوع‌، استفراغ‌، احساس‌طعم‌ فلزی‌ در دهان‌، لرزش‌، كابوس‌،سرگیجه‌، سردرد، بی‌خوابی‌، افزایش‌ فشارداخل‌ جمجمه‌، التهاب‌ اپی‌ دیدیم‌، بی‌نظمی‌حركات‌ عضلانی‌، بثورات‌ جلدی‌، التهاب‌عروق‌، كاهش‌ پلاكت‌ خون‌، افزایش‌ زمان‌پروترومبین‌، آنافیلاكسی‌ (با تزریق‌سریع‌)، اسپاسم‌ برونش‌ و آپنه‌ از عوارض‌جانبی‌ دارو هستند.
▪ تداخل‌های‌ دارویی ‌:
مصرف‌ همزمان‌آمیودارون‌ با سایر داروهای‌ ضد آریتمی‌ممكن‌ است‌ خطر بروز آریتمی‌ بطنی‌ راافزایش‌ دهد. آمیودارون‌ غلظت‌ پلاسمایی‌كینیدین‌ و پروكائین‌ آمید را افزایش‌می‌دهد. ضعف‌ عضله‌ قلب‌ با مصرف‌همزمان‌ هر داروی‌ ضد آریتمی‌ باآمیودارون‌ مشاهده‌ می‌شود. اثر انعقادی‌وارفارین‌ در صورت‌ مصرف‌ همزمان‌ باآمیودارون‌ افزایش‌ می‌یابد. خطر بروزآریتمی‌ بطنی‌ در صورت‌ مصرف‌ همزمان‌داروهای‌ ضد افسردگی‌ سه‌ حلقه‌ای‌ وفنوتیازین‌ها با آمیودارون‌ افزایش‌ می‌یابد.در صورت‌ مصرف‌ همزمان‌ آمیودارون‌ باداروهای‌ مسدودكننده‌ گیرنده‌ بتا، دیلتیازم‌و وراپامیل‌، خطر بروز برادی‌ كاردی‌،انسداد گره‌ دهلیزی‌ بطنی‌ و ضعف‌ عضله‌قلب‌ افزایش‌ می‌یابد. غلظت‌ پلاسمایی‌دیگوكسین‌ در صورت‌ مصرف‌ همزمان‌ باآمیودارون‌ افزایش‌ می‌یابد.
▪ نكات‌ قابل‌ توصیه‌:
ـ دوره‌ درمان‌ بایدكامل‌ شود. مصرف‌ دارو حتی‌ در صورت‌احساس‌ بهبودی‌ باید طبق‌ دستور پزشك‌ادامه‌ یابد.
ـ طی‌ درمان‌ با دارو و چند ماه‌ پس‌ از قطع‌مصرف‌ آن‌، از تابش‌ مستقیم‌ خورشید به‌پوست‌ باید جلوگیری‌ شود.
ـ در صورت‌ بروز مسمومیت‌ عصبی‌،حساسیت‌ به‌ نور، تهوع‌، استفراغ‌ و التهاب‌اپی‌ دیدیم‌، كاهش‌ مقدار مصرف‌ و در بعضی‌موارد، قطع‌ مصرف‌ دارو توصیه‌ می‌شود.
● مقدار مصرف‌ آمیودارون:
▪ خوراكی‌
▪ بزرگسالان‌:
در آریتمی‌ بطنی‌، مقدارحمله‌ای‌ g/day ۱/۶ ـ ۰/۸ به‌ مدت‌ ۳ ـ ۲ هفته‌تا دستیابی‌ به‌ پاسخ‌ درمانی‌ اولیه‌ یا بروزعوارض‌ جانبی‌ مصرف‌ می‌شود.نگهدارنده‌، تقریب? ۴۰۰ mg/day است‌ كه‌می‌توان‌ آن‌ را بر حسب‌ نیاز افزایش‌ یاكاهش‌ داد. در درمان‌ تاكی‌ كاردی‌ فوق‌بطنی‌، مقدار حمله‌ای‌ ۸۰۰ mg/day ـ ۶۰۰ به‌مدت‌ یك‌ هفته‌ تا زمان‌ دستیابی‌ به‌ پاسخ‌درمانی‌ اولیه‌ یا بروز عوارض‌ جانبی‌مصرف‌ می‌شود. مقدار نگهدارنده‌، تقریب?۴۰۰ mg/day ـ ۲۰۰ است‌.
▪ كودكان‌:
به‌عنوان‌ ضد آریتمی‌ بطنی‌ و دردرمان‌ آریتمی‌ فوق‌ بطنی‌، مقدار حمله‌ای‌mg/kg/day ۱۰ برای‌ ۱۰ روز تا زمان‌دستیابی‌ به‌ پاسخ‌ درمانی‌ اولیه‌ یا بروزعوارض‌ جانبی‌ مصرف‌ شود. مقدارنگهدارنده‌ mg/kg/day ۲/۵ است‌.
▪ تزریقی‌
از راه‌ انفوزیون‌ وریدی‌، مقدار ۵mg/kg درطول‌ ۱۲۰ ـ ۲۰ دقیقه‌ همراه‌ با پی‌گیری‌الكتروكاردیوگرام‌ مصرف‌ می‌شود. بیشینه‌مقدار مصرف‌ ۱/۲g/day است‌.
▪ توجه‌: فقط در موارد اضطراری‌ شدید، از راه‌تزریق‌ آهسته‌ وریدی‌، مقدار ۳۰۰ ـ ۱۵۰میلی‌گرم‌ در ۲۰ ـ ۱۰ میلی‌ لیتر محلول‌ گلوكز۵ درصد طی‌ حداقل‌ ۳ دقیقه‌ همراه‌ با پیگیری‌الكتروكاردیوگرام‌ (معمولا در بخش‌مراقبتهای‌ ویژه‌) مصرف‌ می‌شود. مقدارمصرف‌ بعدی‌ نباید زودتر از ۱۵ دقیقه‌ باشد.
● اشكال‌ دارویی آمیودارون‌:
Injection : ۱۵۰ mg/۳ ml
Tablet : ۲۰۰ mg

منبع : مرکز اطلاعات داروها و سموم وابسته به دانشکده داروسازی شهید بهشتی