رایت به روایت گیلمور

کسی نمی تواند جای ریک را بگیرد. او نه تنها همکار بود که دوست بود. در هیاهوی این نوشتن ها و گفتن ها از اینکه کدام یک از ما پینک فلوید بود و... بزرگی و عظمت ریک است که فراموش می شود. او نجیب، آرام و بی ادعا بود اما روح پرشور و شرش در نوازندگی و ترانه سرایی عین سرزندگی و حیات بود. نوای جادویی او نشان پینک فلوید بود. من هرگز نوازندگی را با شخص دیگری که بتواند مثل او بنوازد تجربه نکرده ام. ترکیب صدای او و من و البته هم اندیشی موسیقایی برای اولین بار در سال ۱۹۷۱ و در قطعه «پژواک ها»اتفاق افتاد.
به نظر من بهترین لحظه های پینک فلوید زمانی بود که ریک حضور داشت. ریک قطعه «ما و آنها» و «اجرایی بزرگ در آسمان» را نوشت، بدون او و این دو قطعه اصلاً آلبوم «نیمه تاریک ماه» کجا بود؟ بدون ریک آلبوم «کاش تو اینجا بودی» اصلاً به وجود می آمد؟ در سال های میانی فعالیت مان به خاطر دلایل زیادی او راهش را گم کرد و رفت. اما در اوایل دهه ۹۰ و با آلبوم «ناقوس جدایی» دوباره برگشت و درخشید. بازتاب بازگشت او را می توانید در تور موسیقی سال ۲۰۰۶ ببینید، وقتی همه سالن به افتخار و احترامش از جا بلند شدند، دست زدند و او را شگفت زده کردند، هر چند این اتفاق برای ما عجیب نبود. مثل ریک من هم نمی توانم با این کلمات عمق احساساتم را بنویسم، اما دوستش داشتم و فقدانش حتماً جبران ناپذیر است.

دوشنبه ۱۵ سپتامبر ۲۰۰۶
دیوید گلیمور
مترجم ؛ سحرطلوعی؛

منبع : روزنامه اعتماد