چگونه سرمایه داری ما را به جایی رساند که هستیم

به تازگی نقطه نظراتی را درمورد گرمای باورنکردنی هوای زمستان ارایه کردم. اما با وجود این‌که درمورد تاثیرات محتمل گرمایش جهانی (پدیده‌ی گلخانه‌ای) حرف می‌زدم، به‌طور مستقیم به منابع عمده‌ی آن اشاره نکردم. اگر بخواهم روراست باشم، علت اصلی به وجود آورنده‌ی این پدیده و شاید بیش‌ترین بخش آن، اتومبیل‌ها هستند. بعضی‌ها ممکن است به خودشان بگویند که: "باز این بابا شروع کرد. این‌دفعه از ما می‌خواهد با گرایش به طبیعت عملا ماشین هایمان را کنار بگذاریم."
اما چند نفر از ماها ممکن است بدانیم که در روزهای قدیم، آن روزهای خوب گذشته، در قرن ۱۹ و بیست، ماشین ها الکتریکی بودند و با باطری کار می کردند؟ آره، در سه دهه‌ی اولیه ی قرن بیستم، بیشتر ماشین های حمل و نقل عمومی آمریکا الکتریکی بودند. ماشین‌هایی تقریبا بی صدا، و با آلودگی بسیار کم‌تر. چه اتفاقی افتاد؟ حرص غالب شد و جنایتی شرکتی صورت گرفت و آلودگی همه جانبه پدیدآمد.
مارک زپازائور نویسنده و محقق برجسته در کتاب درخشان خود به نام " ثروت را از تامین اجتماعی مردم درآور" " با شجاعت و صراحت می نویسد:
" گسترش غلبه‌ی اتومبیل برزندگی ما تصادفی نبود. حداقل بخشی از آن نتیجه‌ی توطئه‌ای جنایتکارانه بود. در اوایل دهه‌ی ۱۹۳۰ بیش‌تر مردم در شهرهایی زندگی می کردند که اتوبوس های برقی داشت. خوب، درچنین محیطی نمی توان اتوبوس زیادی فروخت. جنرال موتور (جی ام) با کمک چندین شرکت صوری شروع به خریدن سیستم اتوبوس های برقی کرد، آن‌ها را از خط خارج کرد، از خودش اتوبوس خرید، و سپس این سیستم اتوبوسرانی آلوده کننده را با قراردادهایی که خرید هر دستگاه اتومبیل غیر بنزینی را ممنوع می کرد، به شهرها فروخت. برخی از این قراردادها خریدار را ملزم می کرد تمامی اتوبوس‌های جدید را از جی ام بخرد.
" به زودی جی ام با گری هاند ، لاستیک فایرستون، استاندارد اویل کالیفرنیا (که به آن شورن هم می‌گفتند)، و کامیون‌های ماک ادغام شدند. در سال ۱۹۴۹ بعد از آن‌که این شرکت‌ها بیش از ۱۰۰ سیستم اتوبوس برقی شهری را در چهل شهر از جمله نیویورک، لس آنجلس، فیلادلفیا، اوکلند، بالتیمور، سنت لوئیز و سالت لیک سیتی نابود کردند، جی ام، شورن، و فایرستون به دادگاه کشیده شدند و طی محاکمه ای محکوم به توطئه برای به انحصار کشیدن تجارت شدند. هر یک از این شرکت ها مبلغ ۵۰۰۰ دلار، و هرمدیری که در این برنامه دست داشت یک دلار جریمه شد." ( صفحه ۱۳۹ کتاب)
البته خود میزان این جریمه تحت نام عدالت یکسان تحت لوای قانون، نشاندهنده‌ی بسیاری از مطالب است.
این گفته ها مرا به یاد سخنان جان آفریقا در مقدمه ی مطلبی با نام "نامه ی قضات" می‌اندازد: "دادگاه ها ابزاری برای زالوهای صنعتی اند. آن ها به شرکت های بزرگ اجازه می‌دهند زمین ما را مسموم کنند."
امروزه حدود ۵۲۰ میلیون ماشین در دنیا وجود دارد که ۲۰۰ میلیون آن (یعنی ۵/۳۸ درصد) در آمریکا است. آمریکا فقط ۵ درصد جمعیت دنیا را دارد و نزدیک به ۴۰ درصد ماشین های جهان.
حتما برای گرم شدن زمین و بالا آمدن سطح اقیانوس ها و تهدید بسیار جدی حاصل از آن در تهدید شهرهای ساحلی و مردم سراسر دنیا، دلیلی وجود دارد.
خوب، برخی شرکت های بزرگ آمریکائی پول‌های فراوانی از مسمومیت ما بدست می‌آورند. این یک حقیقت است. گرم شدن فزاینده ی هوا و ذوب شدن یخ های مناطق قطبی و افزایش سطح دریاها و طوفان های مخربی که ایجاد می شود، میلیارد‌ها دلار به جیب شرکت‌های آمریکایی ریخته است. اوضاع می‌توانست بدین صورت نباشد و ما با شرایطی بسیار بهتر روبرو باشیم، اما این طبیعت سرمایه داری است که سود خود را بر سرنوشت ما حاکم می کند.
اما مردم، مردمی روشن و آگاه که برای ایجاد دنیایی نو آماده‌اند، می‌توانند دست به تغییر این شرایط بزنند. زمان برای بیش از نیم میلیارد نفر از مردم جهان که سیل آن ها و محیط زیست آنان را به شدت تهدید می کند، به سرعت می گذرد. اگر کار را به آینده حواله ندهیم، برای معکوس کردن این روند مخرب دیر نیست.

نوشته‌ی: مومیا ابوجمال
برگردان: هما احمدزاده

منبع : پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگ توسعه