زندگی در امتداد مسیر توپ

زندگی ”فرانتس بکن باوئر“ در یک توپ خلاصه شده است. به روایت پدر و مادرش، او هنگامی‌که هنوز توی گهواره بود، همواره دستش را به‌سوی توپ دراز کرد. درست یا غلط، وی اولین رویاروئی ماندگار خود با جام‌جهانی - تورنمنتی که تقدیر او شد - را به‌روشنی به یاد دارد.
سال ۱۹۵۴ بود که آلمان غربی به قهرمانی در جام‌جهانی دست یافت و این اتفاق بزرگ ”معجزه برن“ نام گرفت. در آن سال آلمان بر مجارهای جادوئی غلبه کرد و برای اولین‌بار در تاریخ این تورنمنت قهرمان شد.
صدای آلمانی‌ها از رادیو پخش می‌شد که می‌گفتند: ”Das Wunder von Bern“ فرانتس بکن باوئر در آن زمان ۹ سال بیشتر نداشت، اما به یاد می‌آورد که در آن هنگام به گزارش بازی گوش می‌داد و سپس با پوشیدن پیراهنی که مادرش ”آنتونی“ روی آن شماره ۱۰ متعلق به ”فرپتز والتر“ کاپیتان آلمان را دوخته بود، به خیابان‌های مونیخ رفت تا در استقبال از قهرمانان وطنی‌اش سهیم شود.
بکن‌باوئر بازیکنی است که نقش ”سوئیپر“ را به یک بازیکن آزادتر به‌نام ”لیبرو“ تبدیل کرد و همین بازیکن خلاق، ۲۰ سال بعد از اولین قهرمانی تیم آلمان غربی، با کاپیتانی همین تیم آن را به دومین قهرمانی در جام‌جهانی رساند.
۱۶ سال بعد، بکن باوئر که بعدها با لقب ”قیصر“ شهرت جهانی یافت، مربیگری تیم آلمان غربی را که در ”رم به سومین عنوان قهرمانی‌اش در جام‌جهانی دست یافت، بر عهده داشت.
این مرد سپید موی هنوز با فوتبال زندگی می‌کند و امروز سفر استثنائی خود را از کاپیتانی و مربیگری در جام‌جهانی تا ریاست کمیته برگزاری جام‌جهانی تا ریاست کمیته برگزاری جام‌جهانی کامل کرده است. او ریاست کمیته برگزاری جام‌جهانی ۲۰۰۶ آلمان را بر عهده دارد و کارشناسان تحت ریاست وی هر کدام نقش تعیین شده خود را زمینه‌های امنیت ملی، مالی و ساختار اجتماعی را می‌شناسند و بدان عمل می‌کنند.
وی اخیراً در مونیخ گفته بود: ”هنگامی‌که فوتبال به شما نیاز دارد، نمی‌توانید ”نه“ بگویید“. ۹ سال از زمان تلاش‌های ما برای برگزاری جام‌جهانی ۲۰۰۶ می‌گذرد. در این مسیر مشکلات بسیاری پیش روی ما بود و شاید هنوز هم باشد، اما این مصائب ظرف یک ماه آینده به پایان می‌رسد“.
در ۶ ماه گذشته، دیدگان و ذهن او به قدرت فوتبال باز و روشن‌تر شده است، حتی فراتر از دستاوردهای شخصی‌اش در آلمان با ماجراهائی که در نیویورک در تیم ”نیویورک کازموس“ با پله، کارلوس آلبرتو، ولادیسلاو بوژیسویچ، جوجیو کینالیا و جونو سومو داشت.
بکن‌باوئر ۳ بار به دور دنیا سفر کرد تا به‌عنوان میزبان جام‌جهانی ۲۰۰۶، از ۳۱ تیمی که در خاک کشورش به رقابت می‌پردازد، دعوت به‌عمل آورد. آنگولا اولین توقفگاه وی بود و در آنجا آثار از جنگ در قرن بیست‌ویکم و تأثیر مطلوب فوتبال - که قادر به ایجاد آرمانی مشترک است - او را حیرت‌زده کرد.
یک اتفاق، آن سفرها را مختل کرد، مادر بکن‌باوتر ماه ژانویه در سن ۹۲ سالگی درگذشت. پدرش پیش‌تر از دنیا رفته بود. به همین دلیل بکن‌باوئر برای ۲ هفته از انظار عمومی محو شد، اما مادر فرانتس آنقدر زده ماند که دیدار پسرش را با پاپ‌یندیکت شانزدهم ببیند. آنها در واتیکان دیدار کردند. اما پاپ دعوت بکن‌باوئر را جهت سفر به مونیخ با برلین برای تماشای یکی از بازی‌ها نپذیرفت. بکن‌باوئر صحبت‌های پاپ را چنین نقل کرد: ”می‌خواهم همه بازی‌های مهم را تماشا کنم، اما از تلویزیون“.
بکن‌باوئر از رد پیشنهادش خنده‌اش می‌گیرد. ”پاپ“ بدون تردید از فواید سفر، دیدار با مردم، شکوه و هیجان‌ بازی‌ها آگاه است، اما درصدد برنیامد که پا را از صف مردمی که مشتاق یافتن بلیت‌های نایاب هستند، فراتر بگذارد.
بکن‌باوئر هم به فواید سفر آگاه است، اما پسرش ”نوئل ماکسی‌میلیان“ هم حق دارد که زمان بیشتری را با پدرش صرف کند. تصدی ریاست باشگاه، نوشتن ستون فوتبالی برای Bild، تفسیر بازی‌ها در تلویزیون و حضور در بازی‌های گلف برای جمع‌آوری اعانه، وی را بسیار پرمشغله کرده است. بکن‌باوئر طی ماه‌های گذشته به همراه ”ولفگانگ نیرسباخ“ دوست و مشاور سابق رسانه‌ای خود در سفر بوده و هر ۲ در اشاعه شعار تورنمنت امسال با عنوان ”زمانی برای دوستی“ کوشیده‌اند.
در کمیته برگزاری بازی‌های جام‌جهانی امسال، هیچ عضوی خارج از حیطه ورزش نیست. هنگامی‌که در مونیخ برای انجام این مصاحبه ۲ ساعت در کنار هم بودیم، هیچ یک از ما از جنگ جهانی دوم صحبتی به میان نیاوردیم، اما او که اکنون ۶۰ سال دارد تنها اندکی پس از پایان آن جنگ به‌دنیا آمده است. از هم نسلان وی کسی نیست که معنی کامل این شعار را نفهمد و چه چیزی بهتر از فوتبال برای درهم شکستن موانع.
بکن‌باوئر خرسند خواهد شد اگر تیم کشورش قهرمان شود. او می‌داند که میلیاردها دلار صرف زیرساخت‌ها و استادیوم‌های متعدد برای برگزاری بازی‌ها در ۱۲ شهر شده است و میزبانی این بازی‌ها به‌نام آلمان متحد، فرصتی است که به‌ندرت بیشتر از یک‌بار پیش می‌آید.
قیصر هنگامی‌که از بهترین بازیکنان حال با گذشته یک کشور سخن می‌گوید، بسیار آرام و مطمئن است، وی امیدوار است که زین‌الدین زیدان، بازیکن فرانسوی خداحافظی شایسته‌ای در آلمان داشته باشد. او می‌خواهد که وین‌ رونی، بازیکن مصدوم انگلستان فرصت بازی بیابد. او دوست دارد بازی رونالدینیو را تماشا کند و مهمتر از همه امیدوار است که قانون فیفا مبتنی بر استراحت اجباری بازیکنان قبل از جام‌جهانی امسال، آنان را برای این تورنمنت آماده و سرحال کرده باشد.
سفرهای بکن‌باوئر در واقع تمرین دموکراسی بوده است، اما این مسافرت‌ها اکنون خاتمه یافته است.
وی با اشاره به دوره بازیگری خود که طی آن ۱۰۳ بازی ملی انجام داده و تمام مدال‌های قهرمانی در فوتبال را از آن خود کرده است، گفت: ”چیزی برای بدن باقی نمانده است. اکنون چالش جدید من این است که میزبان خوبی باشم. این یک شانس نادر است که نباید آن را از دست بدهیم. در سال‌های باقیمانده حیاتم، دیگر جام‌جهانی به آلمان باز نمی‌گردد“.

ترجمه: هرمز برادران

منبع : روزنامه ابرار ورزشی